សាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិន៖ ម៉ៅសេទុងអ្នកបង្កើតតែតេងស៊ាវភីងជាអ្នកបណ្តុះឲ្យរីកលូតលាស់
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:៤៤
នៅក្នុងសប្តាហ៍នេះ ចិនកំពុងប្រារព្ធខួប៧០ឆ្នាំ នៃការបង្កើតសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិន កាលពីថ្ងៃទី១ ខែតុលា ឆ្នាំ១៩៤៩។ ក្នុងរយៈពេល ៧០ឆ្នាំកន្លងទៅនេះ ចិនបានប្រែក្លាយខ្លួន ពីប្រទេសស្ថិតក្រោមការត្រួតត្រាបរទេស ឲ្យទៅជាប្រទេសមហាអំណាចដ៏មានឥទ្ធិពលនៅលើពិភពលោក ហើយមេដឹកនាំចិនជាទូទៅតែងតែនាំគ្នារំឭកគុណបំណាច់ទៅដល់ម៉ៅសេទុង។ ក៏ប៉ុន្តែ តាមការពិតទៅ ថ្វីដ្បិតតែរបបសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិនបច្ចុប្បន្នត្រូវបានបង្កើតឡើងដោយម៉ៅសេទុង ក៏ប៉ុន្តែ ចំណុចចាប់ផ្តើមដែលនាំទៅដល់ការរីកចម្រើនដូចសព្វថ្ងៃនេះ គឺកំណែទម្រង់របស់តេង ស៊ាវភីង។
នៅឆ្នាំ១៩៤៩ បក្សកុម្មុយនិស្តចិនបានទទួលជោគជ័យឡើងមកកាន់អំណាច ក៏ប៉ុន្តែ នៅក្នុងរយៈពេលប្រមាណជាជិត ៣០ឆ្នាំក្រោយមកទៀត ចិនក្រោមការដឹកនាំរបស់ម៉ៅសេទុងបានធ្លាក់ចូលទៅក្នុងសោកនាដកម្មជាច្រើន ដែលអ្នកប្រវត្តិសាស្រ្តជាទូទៅចាត់ទុកថាជា ដំណាក់កាលដ៏ខ្មៅងងឹតមួយ នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តចិនសម័យទំនើប។
ដំណាក់កាលដ៏ខ្មៅងងឹតនេះ ចាប់ផ្តើមពីបរាជ័យនៃនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចតាមបែបកុម្មុយនិស្ត និងកំណែទម្រង់ "មហាលោតផ្លោះ" ដែលម៉ៅសេទុងបានដាក់ចេញ ហើយដែលអនុវត្តយ៉ាងពេញទំហឹងនូវរបបសមូហភាពនៅទូទាំងប្រទេសចិន។ នយោបាយនេះមិនត្រឹមតែមិនបានប្រែក្លាយចិនឲ្យទៅជាប្រទេសឧស្សាហកម្មដូចការចង់បានរបស់ម៉ៅសេទុងនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែ ថែមទាំងបានបំផ្លិចបំផ្លាញវិស័យកសិកម្មដែលមានស្រាប់ ហើយបង្កើតឲ្យមាននូវគ្រោះអត់ឃ្លានដ៏ធ្ងន់ធ្ងរបំផុតមួយបណ្តាលឲ្យប្រជាជនចិនរាប់សិបលាននាក់ត្រូវបាត់បង់ជីវិត។
បរាជ័យនៃនយោបាយ “មហាលោតផ្លោះ” នេះ បានធ្វើឲ្យអំណាចរបស់ម៉ៅសេទុងត្រូវរង្គោះរង្គើ ហើយដើម្បីពង្រឹងអំណាចរបស់ខ្លួន ម៉ៅសេទុងក៏បានដាក់ចេញនូវនយោបាយមួយទៀត ដែលបង្កឲ្យមានសោកនាដកម្មកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរថែមទៀត គឺ “បដិវត្តន៍វប្បធម៌” ដែលនៅក្នុងនោះ មនោគមន៍វិជ្ជាកុម្មុយនិស្តតាមបែបម៉ៅនិយមត្រូវបានគេលើកតម្កើង ចំណែកឯគំនិតដែលផ្ទុយពីនោះត្រូវបានគេបង្រ្កាប។
សង្រ្គាមមនោគមន៍វិជ្ជានេះបានរាលដាលទៅជាជម្លោះផ្ទៃក្នុងបក្សកុម្មុយនិស្តគ្នាឯង ហើយការបង្រ្កាប និងការបោសសម្អាតផ្ទៃក្នុងនេះបានកើតមានឡើង តាំងពីសមាជិកថ្នាក់ទាប រហូតទៅដល់ជួរមេដឹកនាំបក្សថ្នាក់កំពូល ដោយមេដឹកនាំជាន់ខ្ពស់ខ្លះត្រូវគេសម្លាប់ ហើយខ្លះទៀត រួមមានទាំង តេង ស៊ាវភីងផង ត្រូវបានម៉ៅសេទុងដកតំណែង ហើយបញ្ជូនឲ្យទៅលត់ដំកសាងខ្លួន នៅឯស្រុកស្រែ។
រហូតទាល់តែដល់ក្រោយពេលដែលម៉ៅសេទុងទទួលមរណភាព នៅឆ្នាំ១៩៧៦ ហើយតេង ស៊ាវភីង ឡើងមកកាន់អំណាច ទើប “បដិវត្តន៍វប្បធម៌” ត្រូវបិទបញ្ចប់។
នៅឆ្នាំ១៩៧៨ ពីរឆ្នាំក្រោយពីបានឡើងមកកាន់អំណាច តេង ស៊ាវភីង បានចាប់ផ្តើមធ្វើកំណែទម្រង់សេដ្ឋកិច្ចដ៏សំខាន់មួយ នៅក្នុងប្រវត្តិសាស្រ្តចិន គឺការផ្លាស់ប្តូរពីការអនុវត្តសេដ្ឋកិច្ចតាមបែបកុម្មុយនិស្ត ទៅជាសេដ្ឋកិច្ចបើកចំហតាមបែបទីផ្សារសេរីវិញម្តង ដោយរបបសមូហភាពត្រូវបានលុបបំបាត់ចោល ចំណែកឯរបបកម្មសិទ្ធិឯកជនត្រូវបានបង្កើតឡើងវិញយ៉ាងពេញលេញ។ ប្រជាកសិករចិនមានសិទ្ធិពេញលេញក្នុងការធ្វើកសិកម្មជាលក្ខណៈជន ហើយលើសពីនេះទៅទៀត ប្រជាជនចិនម្នាក់ៗ មានសិទ្ធិបោះទុនរកស៊ី បង្កើតជាក្រុមហ៊ុនសហគ្រាសជាលក្ខណៈឯកជនសុទ្ធសាធ ដែលជារឿងមិនធ្លាប់មាន ចាប់តាំងពីបក្សកុម្មុយនិស្តឡើងកាន់អំណាច កាលពីឆ្នាំ១៩៤៩។
វិស័យវិនិយោគនេះមិនត្រឹមតែបើកចំហ សម្រាប់ប្រជាជនចិនជាលក្ខណៈបុគ្គលបែបនេះទេ តែក៏បានបើកចំហយ៉ាងទូលំទូលាយផងដែរ ទៅដល់វិនិយោគិនបរទេស ហើយដើម្បីទាក់ទាញវិនិយោគបរទេសនេះ តំបន់សេដ្ឋកិច្ចពិសេសជាច្រើនត្រូវបានរដ្ឋាភិបាលក្រុងប៉េកាំងបង្កើតឡើង នៅតាមតំបន់ជាប់នឹងឆ្នេរសមុទ្រ។
វិស័យអប់រំវិញក៏ត្រូវបានបើកចំហឲ្យចេញផុតពីនឹមនៃមនោគមន៍វិជ្ជាចាស់គំរិលផងដែរ ដោយសាលារៀន និងសកលវិទ្យាល័យនៅទូទាំងប្រទេសបានចាប់ផ្តើមបើកទ្វារទទួលសិស្ស ព្រមទាំងពង្រីកកម្មវិធីសិក្សា ជាពិសេស នៅក្នុងវិស័យបច្ចេកទេស ហើយការចុះឈ្មោះទទួលសិស្សនៅតាមសកលវិទ្យាល័យត្រូវបានធ្វើឡើង ដោយផ្អែកទៅលើសមត្ថភាព ជាជាងទៅតាមមនោគមន៍វិជ្ជានយោបាយ ឬតាមខ្សែស្រឡាយជាបក្ខជន ដូចដែលគេធ្លាប់ធ្វើពីមុន។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ និស្សិតចិនរាប់ម៉ឺននាក់ត្រូវបានបញ្ជូនឲ្យទៅរៀននៅសហរដ្ឋអាមេរិក និងអឺរ៉ុប ដែលសុទ្ធសឹងជាប្រទេសមូលធននិយម ហើយមានមនោគមន៍វិជ្ជានយោបាយផ្ទុយពីបក្សកុម្មុយនិស្តចិន។
ដោយសារតែការបើកចំហរក្នុងវិស័យវិនិយោគ, ការបង្កើតតំបន់សេដ្ឋកិច្ចពិសេសដែលមានអត្រាពន្ធទាប ព្រមទាំងការអភិវឌ្ឍធនធានមនុស្សបែបនេះហើយ បានជានៅក្នុងអំឡុងទសវត្សរ៍ឆ្នាំ១៩៨០ វិនិយោគបរទេសក៏ចាប់ផ្តើមហូរចូលមកក្នុងប្រទេសចិន ហើយសេដ្ឋកិច្ចចិនក៏ចាប់ផ្តើមមានកំណើនក្នុងល្បឿនដ៏លឿនបំផុតមិនធ្លាប់មានចាប់តាំងពីពេលនោះមក រហូតធ្វើឲ្យចិនបានក្លាយជាមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកលំដាប់ទីពីរនៅក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន ហើយអាចនឹងប្រជែងយកឈ្នះអាមេរិកក្លាយជាមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចពិភពលោកលំដាប់ទីមួយនៅក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំខាងមុខ។
ភាពរុងរឿងរបស់ចិននៅពេលនេះ ត្រូវបានប្រវត្តិសាស្រ្តផ្លូវការរបស់ចិនចារទុកថា ជាស្នាដៃដ៏ធំមហិមារបស់ម៉ៅសេទុង ក៏ប៉ុន្តែ ធាតុពិតជាក់ស្តែង ម៉ៅសេទុងគ្រាន់តែជាអ្នកដែលបានដឹកនាំបក្សកុម្មុយនិស្តឲ្យបានឡើងមកកាន់អំណាចតែប៉ុណ្ណោះ រីឯអ្នកដែលបាននាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរពិតប្រាកដ ហើយដែលជាដើមឫសនៃភាពរុងរឿងនៃសេដ្ឋកិច្ចរបស់ចិននៅពេលនេះ គឺ តេង ស៊ាវភីង៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ