Naomi Parker កម្មការនីនិមិត្តរូបនៃចលនាស្រ្តីនិយមអាមេរិកបានទទួលមរណភាព
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:២៨
កាលពីថ្ងៃច័ន្ទ ទី២២ មករាកន្លងទៅនេះ សារព័ត៌មាន The New York Times បានចុះផ្សាយដំណឹងមរណភាពរបស់លោកស្រី Naomi Parker Fraley។ ស្រ្តីរូបនេះធ្លាប់បំរើការងារជាកម្មការនីនៅក្នុងរោងចក្រមួយនាដើមទសវតស្សរ៍ឆ្នាំ១៩៤០។ ហើយស្រ្តីរូបនេះ គឺជាតួអង្គនៅក្នុងផ្ទាំងឃោសនាដ៏ល្បីឈ្មោះបោះសម្លេងមួយតំណាងឲ្យកម្មការនីអាមេរិកទាំងអស់ ដែលចូលបំរើការងារនៅតាមរោងចក្រក្នុងកំឡុងសម័យសង្គ្រាមលោកលើកទីពីរ។ លើសពីនេះ ផ្ទាំងរូបភាពក្រោមរហស្សនាម «Rosie កម្មការនីមូររឹតបន្តឹងខ្ចៅ» (Rosie the riveter) ក៏ត្រូវបានគេយកទៅប្រើប្រាស់ ដើម្បីលើកតម្កើងចលនាស្រ្តីនិយមផងដែរក្នុងសង្គមអាមេរិក។ តើស្រ្តីរូបនេះមានជីវៈប្រវត្តិបែបណា? តើមានរឿងរ៉ាវអ្វីខ្លះស្ថិតនៅពីក្រោយតួអង្គស្រ្តីរូបនេះ?
តាមរយៈអត្ថបទស្រាវជ្រាវដ៏ស៊ីជម្រៅមួយ សារព័ត៌មាន The New York Times បានឧទ្ទិសដល់មរណភាពលោកស្រី Naomi Parker Fraley។ អ្នកស្រីបានទទួលមរណភាពកាលពីថ្ងៃសៅរ៍ ទី២០ មករាកន្លងទៅនេះក្នុងជន្នាយុ ៩៦ ឆ្នាំ។ សារព័ត៌មាននេះបានរៀបរាប់យ៉ាងលំអិតអំពីជីវៈប្រវត្តិរបស់ស្រ្តីរូបនេះ ដោយផ្អែកលើកិច្ចការស្រាវជ្រាវមួយរបស់លោក James J. Kimble សាស្រ្តាចារ្យសាកលវិទ្យាល័យម្នាក់។ កិច្ចការស្រាវជ្រាវនេះបានចាប់ផ្តើមឡើងកាលពីឆ្នាំ ២០១០។ ឆ្លងតាមការរយៈសិក្សាលើបណ្ណសារនានា សាស្រ្តចារ្យរូបនោះបានចំណាយពេល ៦ ឆ្នាំ ដើម្បីសិក្សាយ៉ាងជក់ចិត្តស្វែងរកអត្តសញ្ញាណពិតប្រាកដរបស់ស្រ្តីម្នាក់ស្ថិតនៅក្នុងផ្ទាំងគំនូរឃោសនាមួយនាកំឡុងសម័យសង្គ្រាមលោកលើកទី២។
មែនទែនទៅ នាសម័យកាលនោះ ផ្ទាំងឃោសនានោះពុំសូវមានឈ្មោះបោះសម្លេងទេ ព្រោះមានផ្ទាំងរូបភាពផ្សេងៗទៀតនិយាយពីស្រ្តីឈ្មោះ «Rosie កម្មការនីមូររឹតបន្តឹងខ្ចៅ» (Rosie the riveter)។ កាលពីសម័យសង្គ្រាមលោកលើកទី២ Rosie គឺជាឈ្មោះស្រ្តីទូទៅម្នាក់ត្រូវបានគេបង្កើតឡើង។ ហើយរហស្សនាម «Rosie កម្មការនីមូររឹតបន្តឹងខ្ចៅ» (Rosie the riveter) តែងត្រូវបានគេយកមកប្រើប្រាស់ទូទៅ ដើម្បីធ្វើផ្ទាំងរូបភាព និងសារឃោសនាជំរុញឲ្យស្រ្តីចូលរួមក្នុងផលិតកម្មសង្គ្រាម។ លើសពីនេះ មានចំរៀងស្នេហាជាតិមួយបទក៏ត្រូវបានតាក់តែងផងដែរ។ ចំរៀងនោះរៀបរាប់ពីទឹកចិត្តមោះមុតរបស់ ស្រ្តីម្នាក់ឈ្មោះ Rosie។ ហើយបទចំរៀងនេះត្រូវបានគេដកស្រង់ចេញពីជីវិតពិតរបស់ស្រ្តីម្នាក់ឈ្មោះ Rosalind P. Walter កម្មការនីវ័យក្មេងម្នាក់រស់នៅទីក្រុង Long Island បំរើការក្នុងឋានៈជាអ្នកមូររឹតបន្តឹងខ្ចៅនៅរោងចក្រតម្លើងយន្តហោះចម្បាំង F4U Corsair។ សូមបញ្ជាក់ថា យន្តហោះចម្បាំងនេះត្រូវបានកងយោធាអាមេរិកយកទៅប្រើប្រាស់ក្នុងសមរភូមិមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិក។ បទចំរៀងនេះត្រូវបាននិពន្ធដោយលោក Redd Evans និងលោក John Jacob Loeb។ ហើយនាសម័យនោះ បទចំរៀងនេះទទួលបានការពេញនិយមណាស់នៅក្នុងសង្គមអាមេរិក។
មែនទែនទៅ ផ្ទាំងគំនូរដើមតំបូងគេនិយាយពីស្រ្តីឈ្មោះ Rosie ត្រូវបានវិចិត្រករល្បីឈ្មោះម្នាក់ គឺលោក Norman Rockwell រំលេចជារូបភាពចុះផ្សាយនៅលើទំព័រសារព័តមាន Saturday Evening Post។ នៅក្នុងគំនូរផ្ទាំងរូបភាពនោះ គេឃើញស្រ្តីម្នាក់មានសាច់ដុំមាំមួនកំពុងអង្គុយលើកៅអី។ ដៃម្ខាងកាន់នំប៉័ងសាំងវិច ខណៈមានញញួរយន្តដ៏ធំមួយនៅលើភ្លៅ។ ហើយជើងទាំងពីររបស់ស្រ្តីរូបនោះកំពុងតែជាន់ឈ្លីលើសៀវភៅមានចំណងជើងថា Mein Kampf។ សៀវភៅនេះរៀបរាប់ពីទ្រឹស្តីណាហ្សីអាល្លឺម៉ង់ និងត្រូវបានសរសេរដោយ Hitler។ ទង់ជ័យអាមេរិកត្រូវបានគេដាក់រំលេចនៅផ្នែកខាងក្រោយនៃតួស្រ្តីនោះ។ បើតាមអ្នកវិភាគប្រវត្តិសាស្រ្តបានឲ្យដឹងថា ផ្ទាំងរូបភាពតំណាងរូបស្រ្តីនេះបានឆ្លុះបញ្ចាំងពីកំលាំងមហាសាល និងឥទ្ធិពលនៃឧស្សាហកម្មអាមេរិក ដែលស្ថិតនៅពីក្រោយកងទ័ពអាមេរិកកំពុងជាប់ដៃប្រយុទ្ធនៅសមរភូមិ។
គោលដៅនៃយុទ្ធនាការឃោសនាមហាជននេះ គឺដើម្បីរំរុញលើកទឹកចិត្តដល់ភាពស៊ូទ្រាំការងាររបស់ស្រ្តីទាំងឡាយនៅតាមរោងចក្រ។ រដ្ឋាភិបាលអាមេរិកសម័យនោះត្រូវការកំលាំងកម្មការនីឲ្យចូលរួមបង្កើនផលិតកម្មអាវុធយុទ្ធភណ្ឌក្នុងកាលៈទេសៈសង្គ្រាម។ នាកាលនោះ បុរសៗភាគច្រើនត្រូវបានចូលបំរើកងទ័ព និងត្រូវបានបញ្ជូនទៅសរមភូមិនៅទ្វីបអឺរ៉ុប។ រោងចក្រនានានៅសហរដ្ឋអាមេរិកក៏ត្រូវការកំលាំងស្រ្តីឲ្យចូលមកបំរើការងារជំនួសពួកបុរសៗ។ ដូចនេះ ដើម្បីអាចផ្លាស់ប្តូរផ្នត់គំនិតពីស្រ្តីមេផ្ទះទៅជាស្រ្តីបំពេញការងារនៅតាមរោងចក្រ គេត្រូវការបង្កើតយុទ្ធនាការឃោសនាផ្សព្វផ្សាយតាមរយៈផ្ទាំងគំនូររូបភាពបិទផ្សាយនៅតាមទីសាធារណៈ។ ចន្លោះពីឆ្នាំ ១៩៤០ ដល់ឆ្នាំ ១៩៤៤ កំណើននៃការចូលរួមរបស់ស្រ្តីនៅក្នុងឧស្សាហកម្មសង្គ្រាមបានឡើងរហូតទៅដល់ ៥៧%។
ប៉ុន្តែ មានផ្ទាំងរូបភាពមួយដែលមិនសូវល្បីឈ្មោះនាសម័ យនោះហើយត្រូវបានគេយកមកប្រើប្រាស់ឡើងវិញកាលពីជាង ៣០ ឆ្នាំមុន។ នៅលើផ្ទាំងគំនូរណ៌លឿងនៅពីក្រោយនោះ គេឃើញនារី «Rosie កម្មការនីមូររឹតបន្តឹងខ្ចៅ» (Rosie the riveter) មានកន្សែងពណ៌ក្រហមលាយឡំពងជីងចក់ពណ៌សឈ្នួតលើក្បាល និងមានមួរដៃអាវហាក់បង្ហាញកំលាំងសាច់ដុំដៃ។ មានពាក្យស្លោកមួយសរសេរនៅលើផ្ទាំងនោះថា «យើងអាចធ្វើបាន!» (We can do it !)។ តំបូងឡើយ គោលដៅនៃការផលិតផ្ទាំងផ្សព្វផ្សាយនោះគឺ ដើម្បីជំរុញឲ្យកម្មការនីនៅក្នុងរោងចក្រ Westinghouse Electric Corporation ឲ្យចូលមកធ្វើការឲ្យបានទៀងទាត់ចៀសវាងសុំឈប់សំរាកច្រើនពេក និងចៀសវាងធ្វើកូដកម្មញឹកញាប់។ ផ្ទាំងរូបភាពនោះត្រូវបានបោះពុម្ភចំនួនតែ ២ ពាន់ច្បាប់ប៉ុណ្ណោះ ដើម្បីបិទផ្សាយ និងចែកចាយក្នុងរោងចក្រ។
គេត្រូវរង់ចាំរហូតមកដល់ឆ្នាំ ១៩៨២ ទើបផ្ទាំងរូបភាពពណ៌លឿងនេះត្រូវបានគេយកមកប្រើប្រាស់ក្នុងយុទ្ធនាការឃោសនាលើកតម្កើងសិទ្ធិស្រ្តីនៅក្នុងសង្គមអាមេរិក។ ភ្លាមៗនោះ រូបស្រ្តីនៅក្នុងផ្ទាំងរូបភាពនេះបានក្លាយជានិមិត្តរូបនៃចលនាស្រ្តីនិយមអាមេរិក។ មិនត្រឹមក្លាយជានិមិត្តរូបនៃសិទ្ធិស្រ្តី ប៉ុន្តែ រូបភាពនេះត្រូវបានគេបោះពុម្ភនៅលើពែងកាហ្វេ អាវយឺត និងសម្ភារឃោសនាផ្សេងៗទៀត។ ប៉ុន្តែ អត្តសញ្ញាណស្រ្តីនៅលើផ្ទាំងរូបភាពនោះនៅតែស្ថិតក្នុងភាពអាថ៌កំបាំងដដែល។ មានស្រ្តីជាច្រើននាក់បានអះអាងថា ពួកគាត់ជាតួអង្គនៅក្នុងផ្ទាំងរូបភាពនោះ។ ការជជែកគ្នាស្វែងរកអត្តសញ្ញាណស្រ្តីនៅក្នុងផ្ទាំងរូបភាពនោះតែងត្រូវបានអ្នកជំនាញ ក៏ដូចជាសារព័ត៌មានអាមេរិកលើកយកមកពិភាក្សាដេញដោលគ្នាគួរឲ្យជក់ចិត្ត។
រហូតមកដល់ឆ្នាំ ២០១១ ទើបគេបានដឹងថា ស្រ្តីនៅក្នុងផ្ទាំងរូបភាពនោះ គឺអ្នកស្រី Naomi Parker Fraley។ អ្នកស្រីបានទទួលស្គាល់ថា ពិតថាជារូបគាត់ ខណៈពេលអ្នកស្រីទៅទស្សនាសារៈមន្ទីរ Rosie the Riveter ស្ថិតនៅក្នុងរដ្ឋកាលីហ្វ័រញ៉ា។ អ្នកស្រីបានរៀបរាប់ថា កាលនោះ គាត់មានអាយុ ២០ ឆ្នាំ។ ឆ្លងតាមការស្រាវជ្រាវ ផ្ទាំងរូបភាពនេះត្រូវបានគូរឲ្យសិល្បៈករឈ្មោះ John Howard Miller កាលពីឆ្នាំ ១៩៤៣។ វិចិត្រកររូបនេះបានស្វែងរកគំនិតរំលេចរូបភាពផ្ទាំងឃោសនានោះ។ វិចិត្រកររូបនោះបានជ្រើសរើសរូបថតមួយរបស់ទីភ្នាក់ងារព័ត៌មាន United Press ដើម្បីរំលេចស្នាដៃគំនូររបស់គាត់។
នៅក្នុងរូបថតនោះ គឺលោ កស្រី Naomi Parker Fraley កំពុងធ្វើការយ៉ាងសកម្មភាពនៅក្នុងរោងចក្រដោយស្លៀកសំលៀកបំពាក់ដូចគ្នាបេះបិទទៅនឹងអ្វីដែលត្រូវវបានរំលេចនៅក្នុងផ្ទាំងរូបភាព។ សូមរំលឹកជូនថា លទ្ធផលនៃការស្រាវជ្រាវនេះត្រូវបានសរសេរនៅក្នុងអត្ថបទមួយក្រោមចំណងជើងថា អត្តសញ្ញាណអាថ៌កំបាំងរបស់ Rosie។ អត្ថបទនេះត្រូវចុះផ្សាយនៅក្នុងទស្សនាវដ្តីវិទ្យាសាស្រ្តមួយជំនាញសិក្សាលើ ផែ្នកវោហាសាស្រ្ត និង កិច្ចការសាធារណៈ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ