ថ្ងៃនេះហ្សង់-ហ្វ្រង់ស័រ តាន់ សូមបន្តពិនិត្យមើលទៅលើស្ថានភាពភូមិសាស្រ្តនយោបាយរបស់ប្រទេសចិនតទៅទៀត។ ជាច្រើនឆ្នាំកន្លងមកហើយ ដែលថ្នាក់ដឹកនាំចិនប្រឹងប្រែងបង្ហាញថាប្រទេសខ្លួនជាអ្នកស្នេហាសន្តិភាព។ ក៏ប៉ុន្តែ បណ្តាប្រទេសជាច្រើនក្នុងលោក នៅតែមិនទាន់ទុកចិត្តចិន។ តើមកពីមូលហេតុអ្វី ?
សព្វថ្ងៃនេះ នយោបាយការបរទេសទាំងស្រុងរបស់ចិន នៅតែជាឧបករណ៍សម្រាប់បម្រើកំណែទម្រង់ និងការអភិវឌ្ឍន៍សេដ្ឋកិច្ច ដែលគណបក្សកុម្មុយនិស្តចិន បាននិងកំពុងបន្តអនុវត្ត តាំងពីមរណភាពរបស់ ម៉ៅ សេទុង នៅឆ្នាំ១៩៧៦មក។
ថ្នាក់ដឹកនាំចិនប្រឹងប្រែងបង្ហាញថា ប្រទេសខ្លួនគ្មានសត្រូវ និងជាអ្នកស្នេហាសន្តិភាព។ ម៉្លោះហើយបានជា នៅចំពោះមុខនយោបាយដៃភ្លើងជើងមាន់របស់សហរដ្ឋអាមេរិក ថ្នាក់ដឹកនាំចិនតាំងចិត្តត្រជាក់ និយមចរចា អនុវត្តអំណាចស្រទន់ Soft power ។
នៅដើមឆ្នាំ២០០៤ បក្សកុម្មុយនិស្តចិនបានអនុម័តយកជាផ្លូវការ ពាក្យស្លោកដែលថា «ធ្វើឲ្យប្រទេសចិនលេចត្រដែតឡើងដោយសន្តិវិធី» (heping jueqi) នៅលើឆាកអន្តរជាតិ។ នៅក្នុងន័យនេះ ចិនតាំងខ្លួនជាមហាប្រទេស ដែលមានទម្ងន់នៅក្នុងលោក (daguo) ពោលគឺចិនផ្តើមឲ្យតម្លៃមុនគេដល់ប្រទេសធំៗ ដូចជាសហរដ្ឋអាមេរិកនិងរុស្ស៊ីជាដើម ទាក់ទងជាពិសេសតែជាមួយអង្គការធំៗ ដូចជាសហភាពអឺរ៉ុប និងសមាគមប្រជាជាតិអាស៊ីអាគ្នេយ៍ អាស៊ាន។ ទន្ទឹមជាមួយគ្នានេះ ចិនក៏ប្រឹងប្រែងសម្រួលទំនាក់ទំនងឲ្យបានកាន់តែប្រសើរ ជាមួយប្រទេសជិតខាង ដូចជាជប៉ុន និងឥណ្ឌាជាដើម។
ម្យ៉ាងវិញទៀត ចិនក៏បង្ហាញឲ្យឃើញបណ្តើរៗដែរថា ខ្លួនយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើវិបត្តិមនុស្សធម៌និងសេដ្ឋកិច្ច ដែលកើតឡើងនៅលើលោក។ គេនៅចាំបានថា នៅពេលមានវិបត្តិហិរញ្ញវត្ថុអាស៊ី នៅឆ្នាំ១៩៩៧ ជាលើកទីមួយបង្អស់ ចិនបានផ្តល់ប្រាក់ជំនួយ១ពាន់លានដុល្លារដល់ប្រទេសថៃ។ ប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ចិនបន្តជួយប្រទេសក្រីក្រ នៅអាស៊ីនិងនៅអាហ្វ្រិក។ ឧទាហរណ៍ក្រោយពីមានមហារលកយក្ស Tsunami នៅអាស៊ីក្នុងចុងឆ្នាំ២០០៤ ចិនបានផ្តល់៦០លានដុល្លារដល់បណ្តាប្រទេសរងគ្រោះ ហើយនៅខែវិច្ឆិកាឆ្នាំ២០០៦ នាឱកាសជំនួបកំពូលចិននិងអាហ្វ្រិក នៅទីក្រុងប៉េកាំង ថ្នាក់ដឹកនាំចិនបានសម្រេចឲ្យបណ្តាប្រទេសអាហ្វ្រិកខ្ចីប្រាក់៣ពាន់លានដុល្លារ។
ពិតមែនតែចិនខំបង្ហាញថាខ្លួនគ្មានសត្រូវ ថាខ្លួនជាអ្នកស្នេហាសន្តិភាពក្តី តែប្រទេសនេះនៅតែធ្វើឲ្យបណ្តាប្រទេសជាច្រើនបារម្ភ។ ពីព្រោះចិនបន្តសម្លុតតៃវ៉ាន់ ពីព្រោះចិនបន្តបង្កើនថវិកាយោធា។ អ៊ីចឹងហើយបានជាអាមេរិក អូស្រ្តាលី និងបណ្តាប្រទេសអាស៊ីមួយចំនួនបន្តព្រួយបារម្ភ នៅចំពោះមុខបដិវាទកម្មរវាងការទូតញញឹមញញែម និងយុទ្ធសាស្រ្តបង្កើនកម្លាំងយោធារបស់ថ្នាក់ដឹកនាំចិន។ ប្រហែលជាអ៊ីចឹងហើយដែរ បានជាប្រទេសសមាជិកអាស៊ានមួយភាគធំ ចង់ឲ្យអាមេរិកបន្តរក្សាវត្តមានយោធានៅក្នុងតំបន់ ជាពិសេស នៅម្តុំដៃសមុទ្រMalacca។ ដូចគ្នាដែរ ឥណ្ឌានៅតែមិនកក់ក្តៅក្នុងចិត្ត ហើយបែរទៅពង្រឹងចំណងយុទ្ធសាស្ត្រជាមួយអាមេរិក ទោះបីជាចិនខំបង្ហាញថាខ្លួនឈប់កាន់ជើងប៉ាគីស្តង់ពេញទំហឹង ដូចក្នុងអតីតកាលក៏ដោយ។
ប្រទេសចិននៅតែធ្វើឲ្យគេបារម្ភ ពីព្រោះមនោសញ្ចេតនាជាតិនិយម នៅតែគ្របដណ្តប់ខ្លាំងទៅលើនយោបាយការបរទេសរបស់ថ្នាក់ដឹកនាំចិនតទៅទៀត ជាពិសេសនៅពេលមានឧប្បត្តិហេតុទូតកើតឡើងម្តងៗជាមួយប្រទេសជប៉ុន ជាពិសេស។ ជាក់ស្តែង នៅឆ្នាំ២០០៥ ថ្នាក់ដឹកនាំចិនបើកដៃបណ្តោយឲ្យប្រជាជនធ្វើបាតុកម្មប្រឆាំងនឹងប្រទេសជប៉ុន នៅតាមទីក្រុងធំៗ ពីព្រោះជប៉ុននិងអាមេរិក បានធ្វើសេចក្តីថ្លែងការណ៍រួមគ្នាមួយ ទាមទារឲ្យមានដំណោះស្រាយបញ្ហាកោះតៃវ៉ាន់ ដោយសន្តិវិធី។
ប្រទេសចិនបន្តធ្វើឲ្យគេបារម្ភ ពីព្រោះចិនចូលកកូរកកាយទ្វីបអាហ្វ្រិក។ នៅអាហ្វ្រិក ចិនមិនរវីរវល់សោះឡើយអំពីនយោបាយឬសង្គ្រាម។ អ្វីដែលចិនត្រូវការគឺប្រេងកាតនិងសម្បត្តិធម្មជាតិផ្សេងៗរបស់អាហ្វ្រិក។ ជាក់ស្តែង អស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ ចិនបានបដិសេធថា គ្មានទេអំពើប្រល័យពូជសាសន៍នៅ Darfour មុននឹងប្តូរគំនិតបន្តិចម្តងៗវិញ នៅពេលដែលឃើញសហគមន៍អន្តរជាតិពួតដៃគ្នាទាមទារឲ្យបញ្ជូនទ័ពអន្តរជាតិទៅកាន់ប្រទេសស៊ូដង់(Soudan)។ ចិនបានព្រងើយកន្តើយយូរឆ្នាំបែបនេះ ចំពោះវិបត្តិ Darfour ពីព្រោះចិនបានដាក់ទុនប្រមាណ១ម៉ឺន៥ពាន់លានដុល្លារ រកស៊ីជាមួយរដ្ឋាភិបាលប្រទេសស៊ូដង់។
ម្ល៉ោះហើយ បានជាបណ្តាប្រទេសអាហ្វ្រិក ដែលភាគច្រើនជារបបផ្តាច់ការ លែងសូវបារម្ភអំពីការគាបសង្កត់ពីសំណាក់បស្ចិមលោកទៀតហើយ ដោយសារតែមានជំនួយគ្មានលក្ខខណ្ឌនយោបាយពីសំណាក់ប្រទេសចិន៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ