អក្ខរកម្មនៅក្នុងសម័យឌីជីថល ឬសម័យអ៊ីនធ័រនែត
អង្គការយូណេស្កូបានប្រារព្ធទិវាអក្ខរកម្មពិភពលោក នៅថ្ងៃទី ៨កញ្ញា។ នៅក្នុងពិភពលោក មនុស្ស៧៥០លាននាក់ជាអនក្ខរជន មិនចេះអាន និងសរសេរអក្សរ។ ក្នុងចំណោមនោះ ១០២លាននាក់ជាយុវជនដែលអាយុចន្លោះពី១៥ ទៅ ២៤ឆ្នាំ។ វិទ្យាស្ថានស្ថិតិរបស់អង្គការយូណេស្កូបានបង្ហាញថា៥៧ភាគរយនៃយុវជន ក្នុងពិភពលោក ដែលមិនចេះអាន និងសរសេរអក្សរ គឺជាស្រ្តី។ នៅក្នុងសម័យអ៊ីនធ័រនែតសព្វថ្ងៃ ដែលលុកលុយដោយទូរស័ព្ទ កុំព្យូទ័រ តាប្លែត បណ្តាញសង្គម ដូចជាហ្វេសប៊ុក តើបច្ចេកវិទ្យាអាចចូលរួមអ្វីខ្លះ ដើម្បីជួយលុបបំបាត់អវិជ្ជារបស់មនុស្សក្នុងលោក?
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៦:៣៩
តួនាទីរបស់បច្ចេកវិទ្យា អ៊ីនធ័រនែត ក្នុងយុទ្ធនាការលុបបំបាត់អនក្ខរកម្ម
នៅឆ្នាំ២០១៦ នៅខួបទី ៥០នៃទិវាអក្ខរកម្មពិភពលោក អង្គការយូណេស្កូបានរៀបចំសន្និសីទមួយដែលមានឈ្មោះថា ការអភិវឌ្ឍ បង្កើតថ្មី។ នៅឆ្នាំនេះ នៅក្នុងឱកាសអបអរទិវាអក្ខរកម្មពិភពលោក ដែលជាផ្នែកមួយ នៃការអប់រំទាំងអស់គ្នា នៅឆ្នាំ ២០៣០ អង្គការយូណេស្កូ បានជ្រើសរើសយកប្រធានបទ ដែលទាក់ទងទាំងស្រុង ទៅនឹងស្ថានការណ៍ វិវឌ្ឍក្នុងពិភពលោកបច្ចុប្បន្ន។ នោះគឺ បច្ចេកវិទ្យាទំនើប និងអ៊ីនធ័រនែត ដែលមនុស្សកំពុងរស់នៅជាមួយ និងប្រើកាន់តែច្រើន នៅក្នុងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ។
នៅក្នុងផ្នែកអក្ខរកម្ម អប់រំមនុស្ស បច្ចេកវិទ្យា អ៊ីនធ័រនែតអាចផ្តល់ផលអវិជ្ជមាន។ វាអាចបង្កើតឲ្យមានគម្លាត កាន់តែធំ រវាងអ្នកដែលក្រីក្រ មិនចេះ អក្សរ ហើយនិងអ្នកដែលចេះអក្សរ អ្នកមានមធ្យោបាយ ទិញទូរស័ព្ទ និងប្រើប្រាស់អ៊ីនធ័រនែត។ ប៉ុន្តែ គ្រប់គ្នាទទួលស្គាល់ថា អ៊ីនធ័រនែត ម៉ាស៊ីនបច្ចេកវិទ្យាទំនើប បានធ្វើឲ្យផ្លាស់ប្តូរ របៀបរស់នៅ របៀបធ្វើការ និងការសិក្សា រៀនសូត្ររបស់មនុស្ស។ អីចឹង ហេតុអ្វីបានជាគេមិនគិតច្នៃ ទាញយកប្រយោជន៍របស់វា ដើម្បីទៅជំរុញ លុបបំបាត់ អនក្ខរកម្មរបស់មនុស្សទៅ។ គឺនៅត្រង់ចំណុចនេះហើយ ដែលអង្គការយូណេស្កូ ចង់អំពាវនាវលើកទឹកចិត្តឲ្យគ្រប់អ្នកជំនាញ អ្នកសម្រេចចិត្តរដ្ឋាភិបាល ក្នុងពិភពលោក គិតផ្តោតពិចារណា ដើម្បីអាចលុបបំបាត់ ភាពអវិជ្ជារបស់ប្រជាជនខ្លួន។
ចេះអាន និងសរសេរនឹងធ្វើឲ្យមនុស្សមានទំនុកចិត្តលើខ្លួនឯង
ការចេះអាន និងសរសេរអក្សរមិនត្រឹមតែបំបាត់ភាពល្ងិតល្ងង់ខ្លៅរបស់មនុស្សតែប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែវាធ្វើឲ្យមនុស្សមានទំនុកចិត្តលើខ្លួនឯង ដែលចំណុចនេះសំខាន់ណាស់ សម្រាប់ការរស់រានមានជីវិតរបស់មនុស្ស។ ដើម្បីដឹងថា តើអ៊ីនធ័រនែតអាចដើរតួនាទីអ្វីខ្លះ ដើម្បី ចូលរួម បណ្តុះបណ្តាលការអាន និងការសរសេរ ខ្ញុំលើកយកគម្រោងការចំនួន ៣ ដែលគេបានអនុវត្តដោយជោគជ័យកន្លងមក ដែលនៅក្នុងនោះ មានផងដែរនៅកម្ពុជា។
គម្រោងការទី១ ធ្វើឡើង មូលនិធិពលរដ្ឋ នៅប្រទេសប៉ាគីស្ថាន ជាទី ដែលមនុស្សមិនចេះអាន និងសរសេរអក្សរ ភាគច្រើន ជាស្រ្តី និងកុមារី។ នៅក្នុងកម្មវិធីបណ្តុះបណ្តាលការអាន និងសរសេរ របស់ខ្លួន មូលនិធិពលរដ្ឋប៉ាគីស្ថានបានបង្កើតកម្មវិធីសិក្សា ដែលគេអាចដកស្រង់ចេញពីអ៊ីនធ័រនែត។ យុវតីនៅតាមភូមិ ដែលអាចចេះអាន និងសរសេរបានខ្លះ អាចដកស្រង់ គ្រប់ពេលវេលានូវ មេរៀនតាមអ៊ីនធ័រនែត ដើម្បី យកមកបង្រៀនបន្ត មនុស្សស្រី នៅក្នុងថ្នាក់អនក្ខរកម្ម ក្នុងភូមិ។ តាមមូលនិធិពលរដ្ឋ ប៉ាគីស្ថាន ដោយសារតែការចែកចាយទូលំទូលាយ និងរហ័សទាន់ចិត្ត មនុស្សស្រីក្រីក្រ នៅប៉ាគីស្ថាន គឺអាចចេះអាន និងសរសេរ នៅក្រោយពួកគេបានចូលរៀន ក្នុងរយៈពេលមួយឆ្នាំ។ គម្រោងការនេះ មានប្រសិទ្ធិភាព និងទទួលជោគជ័យ រហូតទទួលបានរង្វាន់លើកទឹកចិត្តពីអង្គការយូណេស្កូ នៅឆ្នាំនេះ។
គម្រោងមួយទៀត គឺផ្តោតទៅលើការបណ្តុះបណ្តាល ផ្ទេរចំណេះដឹងផ្នែកបច្ចេកវិទ្យាទៅឲ្យមនុស្សចាស់ នៅប្រទេសកូឡុំប៊ី។ គេដឹងហើយថា នៅកូឡុំប៊ី ក៏ដូចជានៅប្រទេសដទៃទៀតដែរ មនុស្សចាស់ គឺត្រូវគេទុកចោលនៅគន្លៀតជញ្ជាំង ត្រូវកាត់ផ្តាច់ទាំងស្រុង ពីបច្ចុប្បន្នភាព ព័ត៌មាន ខាងក្រៅ ដោយសារតែមិនចេះប្រើម៉ាស៊ីន ឧបករណ៍ទំនើបៗ។ ដូច្នេះ ទិសដៅរបស់គម្រោងការនេះ គឺលុបបំបាត់ចោល ទាំងស្រុង គំនិតដែលថា បច្ចេកវិទ្យាទំនើប អ៊ីនធ័រនែត គឺមានប្រើសម្រាប់តែមនុស្សវ័យក្មេង។ មនុស្សចាស់ គឺហួសសម័យ ដើរមិនទាន់គេនោះទេ។ នៅឆ្នាំ២០១៦ មនុស្សចាស់កូឡុំប៊ី អាយុចាប់ពី៥៤ ទៅ ៨០ឆ្នាំ បានចូលរួម នៅក្នុងគម្រោងការបណ្តុះបណ្តាល ឲ្យចេះប្រើកុំព្យូទ័រ ទូរស័ព្ទ ស្មាតហ្វូន និងតាប្លែត ដូចជាIpad ជាដើម។ ជាលទ្ធផល មនុស្សចាស់ ទាំងនោះ អាចចេះប្រើយ៉ាងទូលំទូលាយ ម៉ាស៊ីន និងអ៊ីនធ័រនែត ដើម្បីទទួលព័ត៌មាន ប្រើបណ្តាញសង្គម ហ្វេសប៊ុក ឬតាមដានគ្រប់គ្រងគណនីរបស់ខ្លួន ពីចំងាយ ដោយមិនចាំបាច់ ធ្វើដំណើរផ្ទាល់ទៅធនាគារ។ ជារួម គឺមនុស្សចាស់កូឡុំប៊ី ចេះទុកចិត្តខ្លួនឯងឡើងវិញ លែងគិតថា ខ្លួន លែងមានប្រយោជន៍ គ្មានសមត្ថភាព និងចាស់ហួសអាយុ ដូចគេគិតនោះទេ។
ប្រជាជនកម្ពុជា៦,៣លាននាក់ប្រើទូរស័ព្ទស្មាតហ្វូន ដែលមានភ្ជាប់អ៊ីនធ័រនែត
គេនឹងមិនចេះ សរសេរ ឬអានអក្សរទេ បើសិនគ្មានឆន្ទៈចេញពីក្នុងចិត្ត។ បើមានឆន្ទៈ ហើយនិងបូកផ្សំ មធ្យោបាយ ដ៏ទូលំទូលាយ ដោយសារបច្ចេកវិទ្យា អ៊ីនធ័រនែតអំណោយផល ទៀត នោះ គេនឹងអាចរៀន សរសរ និងអានអក្សរបានយ៉ាងងាយស្រួល។ នៅក្នុងរបាយការណ៍របស់អង្គការយូណេស្កូ បោះពុម្ពផ្សាយនៅក្នុងឱកាសទិវាអក្ខរកម្មពិភពលោកឆ្នាំនេះ គេបានលើកយកឧទាហរណ៍មួយក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ នៅប្រទេសកម្ពុជា អង្គការWomen for posperityបានធ្វើគម្រោងមួយ ឈ្មោះ ទូរស័ព្ទ ពណ៌ផ្កាឈូក ដែលនៅក្នុងនោះ គេបានផ្តល់ទូរស័ព្ទ ទៅឲ្យស្រ្តី ដែលមានដើរតួនាទីសំខាន់ នៅក្នុងសហគម ដូចជាសមាជិករបស់ក្រុមប្រឹក្សាឃុំ ជាដើម។ ដំបូងពួកគេអាចប្រើទូរស័ព្ទ ដើម្បីនិយាយទាក់ទងគ្នា ប៉ុន្តែ បន្តិចម្តងៗ ស្រ្តីទាំងនោះ ដែលចេះអក្សរបានខ្លះហើយនោះ ចាប់សរសេរអក្សរកាន់តែច្រើន ព្រោះពួកគេ ត្រូវការផ្ញើសា ដែលមួយចំនួន គឺគេមិនអាចធ្វើបានតាមទូរស័ព្ទ។ អ្នកខ្លះ ដែលមិនសូវចេះសរសេរអក្សរសោះ ពីមុនមក ប៉ុន្តែ នៅពេលដឹងពីរបៀប ផ្គុំតួអក្សរ នៅលើអេក្រង់ទូរស័ព្ទ គឺកាន់តែមានទំនោរចិត្ត ចង់សរសេរ អក្សរជាងមុន។
នៅក្នុងរបាយការណ៍របស់ក្រសួងទូរគមនាគមន៍កម្ពុជា គេបានបង្ហាញថា នៅឆ្នាំ ២០១៦ ប្រជាជនកម្ពុជា ៦លាន ៣សែននាក់ មានទូរស័ព្ទ ដែលអាចភ្ជាប់អ៊ីនធ័រនែត។ ចង់ ឬមិនចង់ អ្នកដែលបានចូលប្រើប្រាស់អ៊ីនធ័រនែត ទោះបីជាល្ងិតល្ងង់មិនចេះអក្សរ ក៏រមែងមានចិត្ត ចង់ចេះអានឲ្យយល់នឹងគេដែរ។ ដើម្បីអាចអាច ហើយនិងចង់ធ្វើអត្ថាធិប្បាយលើរូបភាពអ្វីមួយ លើបណ្តាញសង្គមហ្វេសប៊ុកដែលកំពុងលុកលុយក្នុងសង្គម បច្ចុប្បន្ន ពួកគេត្រូវហ៊ានបង្ខំចិត្ត ចាប់រៀនប្រកបអក្សរ ជាពិសេសយុវជន ដែលកំពុងមានកម្លាំងថាមពលទាំងកាយ និងបញ្ញា៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ