តើសិង្ហបុរីដោះស្រាយបញ្ហាគេហដ្ឋានរបស់ពលរដ្ឋខ្លួនយ៉ាងដូចម្ដេច?
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
កាលពីអតីតកាល សិង្ហបុរីជាប្រទេសមួយក្នុងចំណោមប្រទេសដែលបានប្រឈមនឹងវិបត្តិផ្ទះសំបែង។ ក៏ប៉ុន្តែ មកដល់ពេលបច្ចុប្បន្ននេះ ពលរដ្ឋសិង្ហបុរី ជាង៩០ភាគរយ ទូទាំងប្រទេស មានគេហដ្ឋានផ្ទាល់ខ្លួន។ តើរដ្ឋាភិបាលអន្តរាគមន៍ដោះស្រាយយ៉ាងដូចម្ដេច?
គេហដ្ឋានសាធារណៈ ឬផ្ទះសាងសង់ដោយរដ្ឋ ត្រូវបានចាត់ទុកជារឿយៗថា គ្មានគុណភាព និងស្ថិតនៅក្នុងតំបន់សម្បូរដោយបទឧក្រិដ្ឋ។ ប៉ុន្តែ រឿងនេះមានស្ថានភាពខុសគ្នាទាំងស្រុង សម្រាប់ករណី ប្រទេសសិង្ហបុរី។ ផ្ទះរដ្ឋមានសភាពស្អាត សុវត្ថិភាព និងត្រូវបានថែទាំជាប្រចាំ ដោយយកចិត្តទុកដាក់។
យោងតាមរបាយការណ៍ស្ដីពីតំបន់អាស៊ីរបស់ការសែត The Bloomberg ក្នុងចំណោមពលរដ្ឋសិង្ហបុរីដប់គ្រួសារ មានប្រាំបីគ្រួសារទៅហើយ ដែលរស់នៅក្នុងផ្ទះសាងសង់ដោយរដ្ឋ។ សិង្ហបុរីជាប្រទេសមួយក្នុងចំណោមប្រទេសតិចតួចណាស់លើពិភពលោក ដែលអាចធ្វើឱ្យប្រជាពលរដ្ឋស្ទើរតែគ្រប់គ្រួសារ ក្លាយជាម្ចាស់កម្មសិទ្ធផ្ទះសំបែងរបស់ខ្លួន។ មានលើសពី ៩០ភាគរយនៃគ្រួសារសិង្ហបុរី មានគេហដ្ឋានផ្ទាល់ខ្លួន ដែលបានទិញពីផ្ទះសាងសង់ដោយរដ្ឋ និងឯកជន។
តើសិង្ហបុរីដោះស្រាយបញ្ហាគេហដ្ឋានរបស់ពលរដ្ឋខ្លួនយ៉ាងដូចម្ដេច?
នៅឆ្នាំ១៩៥៩ នៅពេលដែលសិង្ហបុរីបានទទួលឯករាជ្យពីចក្រភពអង់គ្លេស បុរីរដ្ឋមួយនេះបានប្រឈមនឹងវិបត្តិផ្ទះសំបែង ស្របពេលកំណើនប្រជាជនកើនឡើងយ៉ាងគំហុក។ រហូតដល់ឆ្នាំ១៩៦០ នាយករដ្ឋមន្ត្រីដំបូងរបស់សិង្ហបុរី លោក លី ក្វាន់យូ និងរដ្ឋាភិបាលរបស់គាត់បានបង្កើត ក្រុមប្រឹក្សាភិបាលគេហដ្ឋាន និងអភិវឌ្ឍ (Housing and Development Board) ដែលជាភ្នាក់ងារសាធារណៈមានបេសកកម្មកសាងផ្ទះសម្រាប់ពលរដ្ឋក្រីក្រ។
កំឡុងពេលនោះ ពលរដ្ឋចំណាកស្រុកយ៉ាងច្រើន រួមមានប្រជាជនមកពីម៉ាឡេស៊ី កំពុងរស់នៅសង្កាត់ដែលគ្មានអនាម័យ និងគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់។ ប្រឈមនឹងសម្ពាធនៃការប្រកាន់ពូជសាសន៍រវាង ជនជនជាតិចិន និងជនជាតិម៉ាឡេ ក្រុមប្រឹក្សាភិបាលគេហដ្ឋាន និងអភិវឌ្ឍ ខិតខំព្យាយាមយ៉ាងខ្លាំង ធ្វើយ៉ាងណាបញ្ចុះបញ្ចូលពួកគេឱ្យចាកចេញពីតំបន់ទាំងនោះ ដើម្បីផ្តល់ឱកាសឱ្យមានការអភិវឌ្ឍ។ ក្រោយមក ហេតុការណ៍ភ្លើងឆេះយ៉ាងធំ បានកើតឡើងនៅកណ្តាលសង្កាត់នោះ នៅថ្ងៃទី២៥ ខែឧសភា ឆ្នាំ១៩៦១។ ផ្ទៃដីប្រមាណ ៤០០ ពាន់ម៉ែត្រការ៉េត្រូវបានឆេះខ្ចេចខ្ចី។
មនុស្សបួននាក់បានស្លាប់ ខណៈ មនុស្សប្រមាណ ១៦ ពាន់នាក់ គ្មានផ្ទះសំបែង។ រដ្ឋាភិបាលបានផ្តល់ទីតាំងស្នាក់អាស្រ័យបណ្ដោះអាសន្ន ដោយជោគជ័យ ទៅឱ្យជនរងគ្រោះអគ្គិភ័យទាំងអស់ ត្រឹមតែរយៈពេលមួយឆ្នាំ និងក្រោយមក រដ្ឋបានសាងសង់ផ្ទះថ្មី នៅក្នុងតំបន់នោះ នៅប្រាំឆ្នាំក្រោយ។
ប្រតិកម្មយ៉ាងរហ័សរបស់រដ្ឋាភិបាលរបៀបនេះបានឈ្នះលើចិត្តប្រជាជន និងបានត្រួសត្រាយផ្លូវ សម្រាប់គម្រោងសាងសង់លំនៅដ្ឋានសាធារណៈ នាពេលអនាគត។ សិង្ហបុរី ប្រាកដណាស់ ជាប្រទេសមួយក្នុងចំណោមប្រទេសតិចតួចណាស់ ដែលមានភ្នាក់ងារសាធារណៈអាចបំពេញបេសកកម្មបានសម្រេចយ៉ាងនេះ ត្រឹមគម្រោងរយៈពេល ប្រាំឆ្នាំ។
នៅឆ្នាំ១៩៦៥ ក្រុមប្រឹក្សាភិបាលគេហដ្ឋាន និងអភិវឌ្ឍ បានគ្រប់គ្រងសាងសង់ ជាង ៥១ ពាន់ផ្ទះល្វែង ធ្វើឱ្យមនុស្សទាំង ៤០០ ពាន់នាក់ (ចំនួនប្រហែល មួយភាគបួននៃប្រជាជនសរុប) មានផ្ទះសំបែងឡើងវិញ ហើយបញ្ហាកង្វះគេហដ្ឋានត្រូវបានដោះស្រាយ។
ក្រៅពីជួលផ្ទះល្វែង ក្រុមប្រឹក្សាភិបាលគេហដ្ឋាន និងអភិវឌ្ឍ ក៏បានចាប់ផ្ដើមលក់ផ្ទះរដ្ឋ នៅឆ្នាំ១៩៦៤។ ក៏ប៉ុន្តែ ប្រជាជនសិង្ហបុរីត្រូវទាមទារឱ្យធ្វើការសន្សំ ប្រាក់ខែរបស់ពួកគេមួយផ្នែក នៅក្នុងគម្រោងមួយ គ្រប់គ្រងដោយរដ្ឋមានឈ្មោះថា មូលនិធិបម្រុងចម្បង (Central Provident Fund)។
ពេលដំបូង មូលនិធិនេះ ផ្តល់ជូនតែសម្រាប់ពេលចូលនិវត្តន៍ប៉ុណ្ណោះ តែក្រោយមក នៅឆ្នាំ១៩៦៨ រដ្ឋាភិបាលបានអនុញ្ញាតឱ្យមានការប្រើប្រាស់មូលនិធិនេះ សម្រាប់ការចំណាយលើគេហដ្ឋាន ក្នុងវត្ថុបំណង ជួយប្រជាពលរដ្ឋឱ្យកាន់តែច្រើន អាចមានផ្ទះសំបែងខ្លួនឯង។
ខុសពីបណ្តាប្រទេសដ៏ទៃផ្សេងទៀត គេហដ្ឋានសាធារណៈរបស់សិង្ហបុរី មិនមែនសម្រាប់តែអ្នកក្រនោះទេ ក៏ប៉ុន្តែវាសម្រាប់មនុស្សភាគច្រើនក្នុងសង្គមទាំងមូល។ ប្រជាពលរដ្ឋដែលមានចំណូលក្នុងកម្រិតខ្ពស់បំផុតណាមួយ អាចទិញប្រភេទអចលនទ្រព្យ ពីផ្ទះល្វែងមានពីរបន្ទប់ រហូតដល់ ខុនឌូជាមួយ អ៊ាងហែលទឹក និងកន្លែងហាត់ប្រាណ។ ផ្ទះទាំងនោះ ជាទូទៅ មានតម្លៃទាប ២០ ទៅ៣០ភាគរយ ជាងទីផ្សារឯកជន។ ប៉ុន្តែ គេត្រូវធ្វើការស្នើសុំ និងបញ្ជាទិញដំបូងសិន និងត្រូវរង់ចាំ កំឡុងពីរបីឆ្នាំ ដើម្បីបញ្ចប់ការសាងសង់។ ផងដែរ គេមិនអាចលក់វាបានទេ រហូតដល់គេរស់នៅក្នុងផ្ទះនោះ យ៉ាងហោចណាស់ បានប្រាំឆ្នាំសិន។ សព្វថ្ងៃនេះ ក្រុមប្រឹក្សាភិបាលគេហដ្ឋាន និងអភិវឌ្ឍ បានគ្រោង និងសាងសង់ជាង មួយលានផ្ទះល្វែង ពាសពេលបុរីរដ្ឋមួយនេះ។
ចំនួនប្រជាពលរដ្ឋរស់នៅក្នុងគេហដ្ឋានរដ្ឋបានកើនឡើងពី ៩ភាគរយនៅឆ្នាំ ១៩៦០ ដល់ ៨២ភាគរយនៅឆ្នាំ២០១៦ ស្របពេលដែលអត្រានៃប្រជាពលរដ្ឋមានម្ចាស់កម្មសិទ្ធផ្ទាល់ខ្លួន បានកើនឡើងយ៉ាងរហ័ស ជាមួយនឹងកំណើនសេដ្ឋកិច្ច។
គំរូម៉ូឌែលគេហដ្ឋានសាធារណៈរបស់សិង្ហបុរីត្រូវបានចាត់ទុកថាជា គំរូម៉ូឌែលមួយក្នុងចំណោមគំរូម៉ូឌែលដ៏ល្អបំផុតរបស់ពិភពលោក ប៉ុន្តែអ្នកខ្លះបានយល់ឃើញថា គំរូម៉ូឌែលនេះជាមធ្យោបាយមួយដើម្បីឃ្លាំមើល គ្រប់គ្រងសង្គម។ ជាឧទាហរណ៍ រដ្ឋបានកំណត់ចំនួនកូតា ដោយត្រូវឱ្យគ្រួសារសិង្ហបុរីរស់នៅចម្រុះគ្នា រវាង ប្រជាពលរដ្ឋមានដើមកំណើតចិន ឥណ្ឌា និងម៉ាឡេ នៅក្នុងប្លុកតែមួយ ក្នុងគោលបំណងធ្វើយ៉ាងណា ឱ្យពលរដ្ឋទាំងអស់នោះ ចេះរស់នៅចុះសម្រុងគ្នា និងមិនអាចបង្កើតបក្សពួកប្រឆាំងគ្នាបាន។
ទោះជាយ៉ាងណា គេនៅតែបន្តអង្កេតឃើញពី ឆន្ទៈនយោបាយដ៏ខ្លាំងខ្លា និងគោលនយោបាយដ៏មានប្រសិទ្ធិភាពរបស់រដ្ឋាភិបាលសិង្ហបុរី ក្នុងការដោះស្រាយវិបត្តិគេហដ្ឋាន និងការបង្កើនសុខុមាលភាពមនុស្សរាប់លាននាក់៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ