ការនេសាទច្រើនហួសហេតុ៖ មនុស្សកំពុងវាយកម្ទេចឆ្នាំងបាយរបស់ខ្លួន?
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៦:០៩
នៅក្នុងឱកាសដែលពិភពលោកកំពុងប្រារព្ធពិធីបុណ្យ អបអរបិទបញ្ចប់ឆ្នាំចាស់ ប្រទេសជប៉ុន បានប្រកាសដកខ្លួនចេញពីអង្គការអន្តរជាតិការពារត្រីបាឡែន។ ការសម្រេចចិត្តរបស់ជប៉ុនបានបង្កឲ្យមានការរិះគន់ រួមទាំងការបារម្ភ ព្រោះវាកំពុងបើកផ្លូវឲ្យជប៉ុនអាចចេញមុខនេសាទ និងធ្វើអាជីវកម្មត្រីបាឡែន តាមចិត្តចង់។ ការធ្វើអាជីវកម្មត្រីបាឡែនរបស់ជប៉ុននឹងបន្ថែមកង្វល់មួយកម្រិតទៀត ដល់អង្គការការពារជីវិតក្រោមទឹកសមុទ្រ ដែលកត់សំគាល់ឃើញ ការធ្លាក់ថយចុះ គួរឲ្យបារម្ភ ជីវិតសត្វសមុទ្រ ដោយសារតែនេសាទច្រើនជ្រុល ហួសហេតុរបស់មនុស្ស។
ការនេសាទច្រើនជ្រុលហួសហេតុរបស់មនុស្សមិនមែនជះផលអវិជ្ជមានតែទៅលើជីវជម្រុះ នៅក្នុងសមុទ្រតែប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ វានឹងកាត់បន្ថយផងដែរប្រភពចំណីអាហាររបស់មនុស្ស ក្នុងរយៈពេលវែង។ នេះបើតាមរបាយការណ៍ស្តីពីការនេសាទ នៅលើពិភពលោក ចេញផ្សាយ នៅឆ្នាំ ២០១៨ ដោយអង្គការអាហារ និងកសិកម្មរបស់អង្គការសហប្រជាជាតិ FAO។ របាយការណ៍របស់FAO បានបង្ហាញថា នៅឆ្នាំ២០១៦ ផលិតផលនេសាទបានកើនឡើងដល់កម្រិតមួយដ៏សែនខ្ពស់មិនធ្លាប់មាន គឺប្រមាណ ១៧១លានតោន ដែលនៅក្នុងនោះ ៨៨% សម្រាប់មាត់មនុស្ស ពោលគឺ ២០គីឡូក្រាម ក្នុងមនុស្សម្នាក់។ លើសពីនោះ ៣៣ភាគរយ នៃផលិតផលនេសាទ បានមកស្តុកបម្រុង ដែលតាមពិតទៅគេត្រូវមានជាចាំបាច់ ដើម្បីធានាកុំឲ្យមានការផុតពូជរបស់ប្រភេទសត្វសមុទ្រ ទៅថ្ងៃអនាគត។ គេអាចនិយាយបានថា ការនេសាទសព្វថ្ងៃ របស់មនុស្ស គឺមានច្រើនលើសហួសពីសមត្ថភាព ដែលមហាសមុទ្រ អាចផ្គង់ផ្គង់ទៅទៀត។
ធនធានសមុទ្រជាប្រភពផ្គត់ផ្គង់ទ្រទ្រង់ជីវិតមនុស្សដ៏ចាំបាច់។ ប៉ុន្តែ បើសិនគេនៅតែនេសាទ ច្រើនជ្រុល ដោយមិនគិតខ្វល់ពីបញ្ហាជីវចម្រុះ ឬអនាគតជីវិតក្នុងសមុទ្រទេ តើគេនឹងអាចធានាចិញ្ចឹមមាត់មនុស្ស១០ពាន់លាននាក់ នៅលើផែនដី នៅឆ្នាំ ២០១៥បានយ៉ាងដូចម្តេច?
តាមមូលនិធិពិភពលោកដើម្បីធម្មជាតិ WWF ការធ្លាក់ចុះនៃសត្វសមុទ្រក្នុងស្តុកបម្រុងកើតមានជាពិសេស នៅតាមប្រទេសដែលរស់ពឹងអាស្រ័យលើការនេសាទ។ គេរកឃើញថា ក្នុងចំណោមប្រទេសចំនួន ៤៩ ប្រទេសដែលពឹងផ្អែកខ្លាំងលើការនេសាទ មាន ៤៦ ជាប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍ។ ការនេសាទច្រើនជ្រុល រហូតទៅប៉ះពាល់ដល់ស្តុកបម្រុងរបស់សត្វសមុទ្រមិនបានផ្តល់ប្រយោជន៍ដល់ប្រទេសនេសាទនោះទេ។ គេវាយតម្លៃថា ៦០ភាគរយនៃត្រីសមុទ្រដែល គេដាក់លក់នៅទីផ្សារអន្តរជាតិ មានប្រភពមកពីប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍ។ ចំណែក ប្រទេសនៅភាគខាងជើងផែនដី ពោលគឺសហភាពអឺរ៉ុបតែម្តង ដែលទិញនាំចូលត្រីច្រើនជាងគេ នៅក្នុងពិភពលោក។
ប្រទេស និងទីកន្លែងដែលមានការនេសាទច្រើនជ្រុល
ការនេសាទច្រើនជ្រុល ហួសសមត្ថភាពផ្គត់ផ្គង់របស់សមុទ្រនឹងគំរាមកំហែងដល់អនាគតជីវិតសត្វសមុទ្រ ដែលមួយចំនួន កាន់តែថយចុះ ឬកំពុងប្រឈមនឹងការលាយផុតពូជ។ វិធីសាស្រ្តនេសាទ ហើយនិងការបង្កើនសកម្មភាពឧស្សាហកម្មនេសាទ ជាកត្តាគ្រោះថ្នាក់សំខាន់ពីរសម្រាប់ធនធានក្នុងសមុទ្រ។ ការសិក្សាមួយរបស់អង្គការការពារធនធានធម្មជាតិជាច្រើន ដែលមានតាំងពី Sky Truth Global Fishing Watch National Geographic Society បានបង្ហាញថា ការនេសាទតាមបែបឧស្សាហកម្ម ពោលគឺមានប្រើទូក គ្រឿងចក្រ កាន់តែធំសម្បើម និងនេសាទ ជាប្រចាំ បានគ្របដណ្តប់ច្រើនជាងពាក់កណ្តាលនៃផ្ទៃសមុទ្រលើផែនដី។ តួលេខរបស់ផ្កាយរណបវិញបានបង្ហាញថា តំបន់នេសាទ ដែលធ្លាប់គ្របដណ្តប់លើ៦០ភាគរយ នៃផ្ទៃមហាសមុទ្រសរុប នៅឆ្នាំ ១៩៥០ គឺបានកើនឡើង មកដល់៩០ភាគរយ នាពេលសព្វថ្ងៃនេះ។ ពោលគឺនៅសល់តែតំបន់ប៉ូលទឹកកកត្រជាក់ខ្លាំងតែប៉ុណ្ណោះ ដែលមិនទាន់ត្រូវបានគេលុកលុយចូលទៅនេសាទច្រើន។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រទេសចិន តៃវ៉ាន់ កូរ៉េខាងត្បូង និងអេស្ប៉ាញ ដែលមិនមែន ជាប្រទេសពូកែ បរិភោគត្រី សត្វសមុទ្រទេនោះ គឺមានបំពាក់រួចទៅហើយ កប៉ាល់នេសាទទំនើបៗ និងមានគោលនយោបាយ អនុគ្រោះពន្ធ ដើម្បី លើកទឹកចិត្ត ឲ្យមានការចេញទៅនេសាទ នៅកន្លែងឆ្ងាយៗ ពីដែនទឹករបស់ខ្លួន។
គ្រឿងចក្រនេសាទកាន់តែទំនើប
នៅពេលដែលបរិមាណស្តុកបម្រុងសត្វសមុទ្រកាន់តែចុះថយ ឬអាចថា សត្វសមុទ្រកាន់តែខ្សត់នៅក្នុងតំបន់នេសាទ បច្ចេកទេស និងគ្រឿងចក្រធ្ងន់ៗ សម្រាប់នេសាទ គឺកាន់តែទំនើប ប៉ុន្តែ ក៏កាន់តែគ្រោះថ្នាក់បំផ្លាញខ្លាំងណាស់ដែរ ដល់ជីវចម្រុះ។ គេវាយតម្លៃថា វិធីសាស្រ្តនេសាទ ដោយប្រើសំណាញ់ កាន់តែល្អិត ផ្ទាល់ដី ក្នុងទឹកសមុទ្រ បានបំផ្លាញផ្កាថ្ម និងជំរកសត្វសមុទ្រ។ ម្យ៉ាងទៀត ជីវិតសត្វសមុទ្រជាច្រើន ត្រូវស្លាប់ខ្ជះខ្ជាយ បោះចោលទៅក្នុងទឹកសមុទ្រវិញ ដោយសារតែការប្រើសំណាញ់តូចល្អិត ប្រមូលបោសចាប់ មិនរើសមុខ។
នៅហ្វីលីពីន និងឥណ្ឌូណេស៊ី ការប្រើសារធាតុគីមី Cyanureដើម្បីចាប់ត្រី ដែលនៅរស់ សម្រាប់ទូកញ្ចក់ភោជនីយដ្ឋានចិន បានបំផ្លាញយ៉ាងសម្បើម សារ៉ាយ និងផ្កាថ្ម។
គឺមនុស្សដែលនឹងរងគ្រោះថ្នាក់ ដោយសារអំពើរបស់ខ្លួន
ការនេសាទច្រើនហួសប្រមាណ របស់មនុស្ស ជាកត្តាគំរាមកំហែងមួយសម្រាប់ជីវិតសត្វសមុទ្រ គឺ បន្ថែមពីលើកត្តាគំរាមកំហែងផ្សេងទៀត ជាពិសេស ការឡើងកំដៅផែនដី ដែលជាបច្ច័យអាក្រក់ធ្វើឲ្យប្រព័ន្ធជីវចម្រុះ ក្នុងសមុទ្រ ដូចជាផ្កាថ្ម ត្រូវបំផ្លាញ ឬផ្លាស់ប្តូរខុសពីធម្មជាតិ។ កក្តាគំរាមកំហែងជីវិតសមុទ្រផ្សេងទៀតដែលគេមិនអាចមើលរំលងបានដែរនោះ គឺ ការបំពុលបរិស្ថាន ដោយសារសំរាមប្លាស្ទិក ហើយនិងប្រេងដែលលេចហៀរចេញពីស្ថានីយ៍បូមប្រេង ក្នុងសមុទ្រ។ គេវាយតម្លៃថា សំរាមប្លាស្ទិកក្នុងមហាសមុទ្រប៉ាស៊ីហ្វិកមានទំហំស្មើនឹងរដ្ឋតិចសាស់របស់អាមេរិកឯណោះ។ សត្វសមុទ្រជាច្រើន ជាពិសេស អណ្តើក សមុទ្រ បានស្លាប់រងគ្រោះច្រើន ដោយសារតែបានលេបយកស្មោងប្លាស្ទីកដែលវាគិតថា ជាចំណីរបស់វា គឺត្រីពពុះសមុទ្រ Jellyfish។ ដោយសារតែការធ្លាក់ថយចុះនៃចំនួនសត្វអណ្តើកសមុទ្រ ត្រីធូណា ហើយនិងគូប្រជែងចំណីPlancton ដូចជាត្រីសាឌីន ដែលត្រូវមនុស្សចាប់នេសាទច្រើនហួសប្រមាណ ត្រីពពុះសមុទ្រ បានកើតពូន សម្បុក រីកសាយភាពនៅតាមឆ្នេរសមុទ្រ។
ត្រីពពុះសមុទ្រមិនត្រឹមតែមិនអាចជាចំណីរបស់មនុស្ស ប៉ុន្តែ វាចង្រៃ មុតចាក់ដៃជើង មនុស្សថែមទៀត។ វត្តមានកាន់តែច្រើនរបស់វា គឺកាន់តែគ្រោះថ្នាក់ ធ្វើឲ្យវិនាសពូជត្រីកាន់តែខ្លាំងព្រោះក្រៅតែពីPlancton សត្វពពុះសមុទ្រមួយចំនួនចិញ្ចឹមជីវិត ដោយចាប់កូនត្រីតូចល្អិតជាអាហារ។ ជាក់ស្តែង នៅតាមឆ្នេររបស់ប្រទេសណាមីប៊ី អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តរកឃើញថា ចំនួនត្រីពពុះសមុទ្រ Jellyfish មានចំនួនកើនឡើង ច្រើនជាង ត្រីទៅទៀត។
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ