វីតាមីនសេ ជាអាវុធពិសេសប្រឆាំងនឹងការនឿយហត់ និងស្ត្រេស
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៨:៥៥
ការសិក្សាមួយដែលទើបចុះផ្សាយនៅក្នុងទស្សនាវដ្តីសុខភាព Critical Review in food science and nutrition បានផ្តល់អនុសាសន៍ថា ដើម្បីរក្សាសុខភាព ខ្លួនប្រាណមនុស្សត្រូវការសារជាតិវីតាមីនសេ ២០០មីក្រាមក្នុងមួយថ្ងៃ។ តើវីតាមីនសេ ជាអ្វី ? មានគុណប្រយោជន៍យ៉ាងណាសម្រាប់សុខភាព ? ត្រូវបរិភោគអ្វី និងក្នុងកំរិតទើបអាចទាញយកវីតាមីនសេ បានគ្រប់គ្រាន់ ? ថ្នាំវីតាមីនសេ ពិតជាជំនួយដ៏ប្រពៃសម្រាប់ពេលនឿយហត់មែនឬយ៉ាងណា ?
ទទួលទានអាហារមាន វីតាមីន សេបាន ២០០មីល្លីក្រាម ក្នុងមួយថ្ងៃ អាចទាញប្រយោជន៍យ៉ាងខ្លាំងសម្រាប់ទ្រទ្រង់សុខភាព។ ព្រោះវីតាមីនសេនេះ ជាអង់ទីអុកស៊ីដង់ ជាសារធាតុប្រឆាំងនឹងស្ត្រេស ប្រឆាំងនឹងការនឿយហត់។
កង្វះ វីតាមីនសេ ជាការកម្រណាស់សម្រាប់មនុស្សសម័យបច្ចុប្បន្ន ក្នុងប្រទេសជឿនលឿន និងប្រទេសកំពុងអភិវឌ្ឍន៍។ កង្វះវីតាមីនប្រភេទនេះ អាចស្តែងឱ្យដឹងបាន ដរាបណាយើងទទួលទាន(អាហារមាន) វីតាមីសេតិចជាង១០មីល្លីក្រាមក្នុងមួយថ្ងៃ។ រោគសញ្ញាដែលអាចសម្គាល់បានថាមនុស្សម្នាក់ជួបគ្រោះខ្វះសារជាតិវីតាមីនសេ មានជាអាទិ៍ សន្តកជើងធ្មេញ អញ្ចាញហើមខ្ទុះ មានហូរឈាម និងបើកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរអាចបង្កឱ្យស្លាប់។
វីតាមីនសេ មាននៅក្នុងស្ទើរគ្រប់បន្លែ និងផ្លែឈើ ឆៅ។ ដើម្បីអាចបំពេញសេចក្តីត្រូវការ ២០០មីល្លីក្រាម បានគេត្រូវទទួលទានជាឧទាហរណ៍ ផ្លែគីវី ២៥០ក្រាម ឬក្រូចពោធិសាត់ ៣០០ក្រាម (ជាងមួយផ្លែ) ក្រូចឃ្វិចបួន ...
ហេតុអ្វីវីតាមីនសេ ? វីតាមីនសេ គឺជាអង់ទីអ៊ុកស៊ីដង់ដ៏ប្រពៃបំផុតមួយ ទាំងសំខាន់និងមានប្រយោជន៍ មាននៅក្នុងចំណីអាហារ ដែលអាចប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងភាពចាស់ជរារបស់កោសិកា មិនថាជាជាលិកា ជាស្បែករបស់សរីរាង្គ។ ឧស្សាហកម្មចំណីអាហារវិញ ប្រើវីតាមីនសេនេះច្រើន ដើម្បីជាជំនួយខាងផ្នែករក្សាទុកបានយូរ ក្រោមឈ្មោះថាបច្ចេកទេស ថា អាស៊ីត អាស្កប៊ិច Acide Ascorbique ឬជាអក្សរកូដសម្ងាត់ដែលចាប់ផ្តើមដោយE300។ សមត្ថភាពផ្នែករក្សាទុករបស់វីតាមីនសេ ក៏មានឃើញប្រើ ជាលក្ខណៈគ្រួសារ ក្បួនបូរាណរបស់មនុស្សចាស់ ដូចជា ច្របាច់ក្រូចឆ្មា លើផ្លែប៉ោម ឬផ្លែឈើផ្សេងទៀត ដើម្បីកុំឱ្យឆាប់ខ្មៅ។ នេះហើយជាតួនាទី និងប្រយោជន៍មួយរបស់វីតាមីនសេ ដែលមិនត្រឹមតែជាអង់ទីអង់ស៊ីដង់ទេ តែក៏ជាអង់ទីអ៊ុកស៊ីតទៀត។
តើត្រូវទទួលទានវីតាមីនសេប៉ុណ្ណា ? ខ្លួនប្រាណមនុស្ស មិនចេះស្តុកវីតាមីនសេទុកទេ ហើយក៏មិនចេះផលិតវីតាមីនដែរ មិនថាជាវីតាមីនសេ ឬវីតាមីន អា ...ទេ។ មានតែការទទួលទានអាហារម្យ៉ាងគត់ ដែលជាប្រភពផ្តល់វីតាមីនសម្រាប់ទៅចិញ្ចឹមរាងកាយជាប្រចាំ។ ផ្តល់វីតាមីនសេ២០០មីល្លីក្រាមក្នុងមួយថ្ងៃ គឺជាអនុសាសន៍របស់ក្រុមអ្នកស្រាវជ្រាវវេជ្ជសាស្ត្រ។ ប៉ុន្តែសួរថាតើត្រូវវាស់វែងយ៉ាងដូចម្តេច ? បន្លែនិងផ្លែឈើ ផ្តល់បរិមាណវិតាមីនសេ មិនដូចគ្នា ខ្លះច្រើន ខ្លះតិច ទៅតាមប្រភេទ។ បន្លែផ្លែឈើ ដែលមានផ្ទុកវីតាមីនសេ ច្រើនជាងគេនៅប្រទេសកម្ពុជា គឺ ផ្លែត្របែក (ត្របែកមួយខាំផ្តល់វីតាមីនសេ ដល់ទៅ ២៤០មីល្លីក្រាម) និងម្ទេសប្លោកបារាំងពណ៌ក្រហម (មួយខាំផ្តល់១៦៥មីល្លីក្រាម) និងបន្តបន្ទាប់មកមានដូចជាផ្កាស្ពៃខៀវ ប្រូកូលី ស្ពៃក្តោបខៀវ ឬផ្លែគីវី និងពពួកផ្លែក្រូច។ ជាឧទាហរណ៍ជាក់ស្តែង ក្នុងមួយថ្ងៃ ដើម្បីបំពេញបាន១២០មីល្លីក្រាមនៃវីតាមីនសេ យើងទទួលទានផ្លែឈើស្រស់ពីរផ្លែ (ចេកមួយ ប៉ោមមួយ ឬក្រូចមួយ ត្រសក់ស្រូវមួយជ្រុង) និងបន្លែឆៅពីរបីមុខ សាលាដ ត្រសក់ ប៉េងបោះ ជីរ...។
ការថែរក្សាវីតាមីនសេ
ប៉ុន្តែវីតាមីនសេ ជាសារធាតុដែលផុយស្រួយ ងាយបាត់បង់ណាស់។ ហេតុដូច្នេះហើយបានត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នថែថួនខ្លាំង។ វីតាមីនសេ ខ្លាចពន្លឺថ្ងៃ ខ្លាចទឹក ខ្លាចខ្សល់ និងកម្តៅ។ ពន្លឺ និងអ៊ុកស៊ីអែន ជាសត្រូវដ៏សំខាន់មួយរបស់វីតាមីនសេ ក្នុងន័យនេះយើងសូមណែនាំឱ្យរក្សាទុកបន្លែផ្លែឈើ កុំឱ្យត្រូវថ្ងៃ ហាលខ្យល់ តែក្នុងទូរទឹកកកកន្លែងប្រអប់ដាក់បន្លែផ្លែឈើ។ សូមកុំលាងនិងត្រាំបន្លែផ្លែឈើយូរ ព្រោះ វីតាមីនសេ អាចរលាយក្នុងទឹក។ បើចៀសបាន ពេលលាងសាលាដសូមកុំត្រាំទឹកយូរពេក។ ចំពោះកម្តៅវិញ ការចំអិនអាហារអាចសម្លាប់វីតាមីនបាន រាប់ទាំងវីតាមីនសេផង ៖ បើទឹកកាន់ច្រើន កាន់តែខាត ហើយបើក្តៅពុះរម្ងាស់ កាន់តែយូរ កាន់តែអស់ច្រើន ពី២០%ទៅ៥០% តែបើចំហុយវិញគឺបាត់បង់តែប្រមាណ១២%ទេ។ បន្លែផ្លែឈើ បេះមកភ្លាមមានផ្ទុកវីតាមីនសេច្រើន តែបើទុកយូរមិនត្រឹមតែអស់ជាតិ លែងស្រស់ទេ គឺថែមទាំងបាត់បង់គុណភាពផ្នែកវីតាមីនទៀត។ ពីបីទៅបួនថ្ងៃក្រោយបេះ បរិមាណវីតាមីនសេក្នុងបន្លែផ្លែឈើ ចាប់ថយចុះ បើដល់ពីរបីអាទិត្យគឺអាចបាត់បង់ដល់ទៅ ៥០%។ ការកម្តៅម្ហូបអាហារ ឬបន្លែកំប៉ុង អាចបន្សល់ទុកវីតាមីនសេមិនបានដល់៤០%ទេ។ រាល់បន្លែផ្លែឈើ មានសំបក គួរតែចិតចេញដោយស្តើងបំផុត ប្រសិនបើមិនអាចបរិភោគទាំងសំបកបាន។ សូមចងចាំថា គ្រប់វីតាមីន មានលាក់បង្កប់ខ្លួនច្រើន នៅជាប់សំបក។ ផ្លែត្រសក់ជាឧទាហណ៍ ពេលលាងទឹកអាចដុសខ្លាំង រួចចិតទទួលទានទាំងសំបកទើបប្រសើរ។
ថ្នាំវីតាមីនសេ
ដោយសារតែគុណប្រយោជន៍ដ៏មហាសាលរបស់វីតាមីនសេនេះហើយ បានមនុស្សទូទៅ មិនថានៅសុក្រក្តៅ សុ្រកត្រជាក់ ជឿនលឿនឬក្រីក្រកំពុងអភិវឌ្ឍន៍ទេ តែស្វែងរកថ្នាំ វីតាមីនសេ មកលេបជាជំនួយសុខភាព។ ក្តៅខ្លួន មានអារម្មណ៍នឿយហត់ ចង់ផ្តាសាយ ក៏នឹងឃើញភ្លាម ទៅបៀម ឬលេបថ្នាំវីតាមីនសេ ដែលមានដាក់លក់នៅគ្រប់ឱសថស្ថាន ដោយមិនចាំបាច់មានវេជ្ជបញ្ជាទេ។ វីតាមីនសេ ឬ ឡារូស្កូបីន ដែលគេស្គាល់ខ្លាំងនៅប្រទេសកម្ពុជា ជាអ្វីទៅ ? តើថ្នាំនេះពិតជាអាចបំពេញវីតាមីនសេឱ្យសរីរាង្គកាយមែនឬយ៉ាងណា ?
ឡារ៉ូស្កូប៊ីន ឬ អាស៊ីត អាស្កប៊ិច ឬវីតាមីនសេ មានឈ្មោះច្រើនហៅផ្សេងៗ ទៅតាមម៉ាករបស់ក្រុមហ៊ុនឱសថសាស្ត្រ ខ្លះជាថ្នាំគ្រាប់សម្រាប់លេប បៀម គ្រាប់ដាក់ទឹកពុំ ឬជាថ្នាំចាក់ ជាថ្នាំដែលលក់ដាច់ជាងគេនៅលើពិភពលោក។ ទីផ្សារលក់ថ្នាំវីតាមីនសេ មានទំហំដល់៤០ពាន់លានដុល្លារក្នុងមួយឆ្នាំ ៗ ប៉ុន្តែតាមការពិតទៅនោះថ្នាំវីតាមីនសេ មិនអាចផ្តល់គុណប្រយោជន៍ពិត ដូចដែលគ្រប់គ្នាយល់ឃើញនោះទេ។
ប្រវត្តិនៃថ្នាំវីតាមីនសេ នេះ កើតឡើងតាំងពីដើមសតវត្សរ៍ទី២០ ពេលដែលទាហានជើងទឹកបារាំងមានកើតជំងឺស្កកប៊ិច ជំងឺដែលបណ្តាលមកពីកង្វះជីវជាតិផ្លែឈើ។ នៅឆ្នាំ១៩៣០ ក្រុមហ៊ុនផលិតឱសថបារាំង La Roche បានសម្រេចផលិតថ្នាំមានផ្ទុកវីតាមីនសប្បនិម្មិត ក្រោមឈ្មោះបច្ចេកទេសថា អាស៊ីដ ឡាស្កប៊ិច ឬឈ្មោះសាមញ្ញលើប្រអប់ Rodoxon។ ជាថ្នាំដ៏មានប្រសិទ្ធិភាព មានគុណប្រយោជន៍ទប់ស្កាត់កង្វះវីតាមីនសេផង ជាពិសេសទប់ស្កាត់ជំងឺផ្តាសាយ និងភាពត្រជាក់។ មកដល់ឆ្នាំ៧០ អ្នកស្រាវជ្រាវវេជ្ជសាស្ត្រអាមេរិក បានធ្វើឱ្យថ្នាំវីតាមីនសេនេះ ក្លាយជាថ្នាំដ៏ចាំបាច់ ដែលមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវការ។ ជាជ័យលាភីរង្វាន់ណូបែលសន្តិភាព ណូបែលគីមី លោក ណាយឡូ ស្ពួលីន Linus Pauling ទទួលថ្នាំវីតាមីនសេ ក្នុងកំរិតខ្ពស់ ទើបមានអាយុវែង និងសុខភាពល្អទៀត។ លោកបានធ្វើការឃោសនាផ្សាយពាណិជ្ជកម្មអំពីគុណប្រយោជន៍នៃវីតាមីនសេ ស្ទើរពេញមួយជីវិតលោក ៖ សរសេរជាសៀវភៅ លក់ដាច់ជាងគេបំផុត បន្ទាប់មកផ្សព្វផ្សាយតាមកញ្ចក់ទូរទស្សន៍ទៀត ! សាររបស់លោកមានតែមួយគឺ “ប្រសិនបើអ្នកចង់មានសុខភាពល្អ និងរឹងមាំ ត្រូវទទួលទានវីតាមីនសេ លើសពីអ្វី គ្រូពេទ្យណែនាំ”។
ក៏ប៉ុន្តែកន្លងពេលជាច្រើនខែឆ្នាំមក សហគមន៍អ្នកស្រាវជ្រាវវេជ្ជសាស្ត្រ មិនបំពើងគុណប្រយោជន៍របស់វីតាមីនសេខ្លាំងដូចសម័យមុនទៀតទេ។ ការសិក្សានៅឆ្នាំ ២០១២ របស់អ្នកវិទ្យាសាស្ត្របារាំង-អាមេរិក ថារកឃើញថា ការទទួលទានវីតាមីនសេ ច្រើនហួសចំណុះពេក មិនល្អទេ។ សរីរាង្គកាយមនុស្សយើង ត្រូវការយ៉ាងច្រើនបំផុតជីវជាតិវីតាមីនសេ ២០០មីល្លីក្រាម ក្នុងមួយថ្ងៃ ទោះបីជាយើងឈឺក៏ដោយ។ ពោលគឺស្មើនឹងការបរិភោគផ្លែគីវី ពីរ ឬផ្លែក្រូចឃ្វិចបួន ក្នុងមួយថ្ងៃ នេះមិនរាប់ពីវីតាមីនសេ ដែលមានផ្ទុកក្នុងម្ហូបអាហារ បន្លែផ្លែឈើ ដែលយើងទទួលពេញមួយថ្ងៃផង។
ដូច្នេះការទទួលទានថ្នាំវីតាមីនសេ គឺគ្រាន់តែដើម្បីចិញ្ចឹមក្រុមហ៊ុនឱសថ ឬ ? ថ្នាំវីតាមីនសេ ផលិតឡើងដោយមានសារធាតុសកម្មចំបងបង្អស់ គឺអាស៊ីតអាស្កូប៊ិច និងបន្សំជាច្រើនទៀតដូចជា សារធាតុសម្រាប់ឱ្យក្លិននិងរសជាតិផ្លែក្រូច ស្ករ និងសារធាតុផ្សេងៗទៀតសម្រាប់ធ្វើឱ្យថ្នាំមានសភាពខាប់ ឬម្សៅៗ។ រោងចក្រផលិតឱសថបារាំងផលិតក្នុងមួយឆ្នាំជាង២០០លានគ្រាប់ សម្រាប់យកទៅលក់នៅក្នុងប្រទេសចំនួនជាង៤០។ សារធាតុសកម្មនិងសំខាន់បំផុតរបស់វីតាមីនសេ គឺអាស៊ីតអាស្កូប៊ិច ត្រូវបាននាំចូលមកពីប្រទេសអៀរឡង់ ឬប្រទេសក្នុងសហភាពអឺរ៉ុបផ្សេងទៀតសម្រាប់មន្ទីរផលិតឱសថបារាំង។ ប៉ុន្តែប្រទេសអ្នកផ្គត់ផ្គង់អាស៊ីតអាស្កូប៊ិចធំជាងគេនៅលើពិភពលោក គឺចិន។ រោងចក្រឱសថជួនកាលក៏ត្រូវបញ្ជាទិញសារធាតុដើមនេះពីចិនម្តងម្កាលដែរ។
ចុះចិនបានអាស៊ីតអាស្កូប៊ិចមកពីណាច្រើនម្ល៉េះសម្រាប់នាំចេញទៅលក់នៅបរទេស? អាស៊ីតអាស្កួប៊ិច គឺផ្លែពោត។ ដើម្បីបំផ្លែងចេញជាអាស៊ីតអាស្កូប៊ិច គេយកពោតទៅចម្រាញ់ទាញយកជាតិស្ករ Sorbitol រួចដាក់បន្ថែមមេ យកទៅផ្អាប់ទុករយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃ ដើម្បីឱ្យក្លាយទៅល្បាយស៊ីរ៉ូ។ បន្ទាប់បើទើបគេយកស៊ីរ៉ូនេះទៅសម្ងួត ឱ្យក្លាយទៅជាម្សៅ ស ស្ងួត ឬហៅដោយខ្លីថា វីតាមីនសេសំយោគ។
ពេលនេះលោកអ្នកនាងបានជ្រាបអំពីអ្វីដែលហៅថាវីតាមីនសេហើយ សូមជ្រើសរើសការទទួលទានតាមការគួរ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ