អវត្តមានកត្តាចាំបាច់មួយចំនួន ធ្វើឲ្យការសិក្សារបស់សិស្សទូទាំងប្រទេស នៅតែមានគម្លាតគ្នា
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:២៩
គោលការណ៍កុមារមេត្រី ដែលវិស័យអប់រំខ្មែរបានដាក់ឲ្យសាលានានាអនុវត្តនោះ នៅមិនទាន់ចេញជាផ្លែផ្កាទូទៅនៅឡើយ ដោយហេតុថារបាយការណ៍នៃចំណេះដឹងរបស់សិស្សនៅតាមខេត្ត ជនបទដាច់ស្រយាល និងនៅទីប្រជុំជន ទីក្រុងនៅមានគម្លាតគ្នានៅឡើយ។ តាមរយៈកំណែទម្រង់លើវិស័យអប់រំ គេសង្ឃឹមថាបញ្ហា លើវិស័យនេះនឹងត្រូវបានដោះស្រាយ តែទាមទារពេលវេលាយូរដូចគ្នាផងដែរ។
បវេសនកាលឆ្នាំសិក្សាថ្មី ២០១៦-២០១៧ នឹងចាប់ផ្តើមជាផ្លូវការ នៅថ្ងៃទី ១ខែវិច្ឆិកាខាងមុខនេះហើយ។ នៅតាមសាលាបឋមសិក្សា និងមធ្យមសិក្សានានានៅទូទាំងប្រទេស កំពុងតែរៀបចំដំណើរការចុះឈ្មោះសិស្សថ្មី និងបើកបវេសនកាល ក្រោមកំណែទម្រង់ចុងអាណត្តិទី៥របស់រដ្ឋាភិបាល ដែលដឹកនាំដោយគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា។
ជុំវិញការសិក្សារបស់សិស្សនៅទូទាំងប្រទេសនេះ មានការងារជាច្រើន ដែលក្រសួងអប់រំនិងផ្នែកពាក់ព័ន្ធ ដូចជាសាលា គ្រូបង្រៀន សិស្សានុសិស្សត្រូវបំពេញ។ នោះគឺភាពប្រសើរនៃការសិក្សា ឱកាសនៃការរៀនឡើងថ្នាក់បានច្រើន និងអត្រានៃការបោះបង់ការសិក្សាថយចុះ។
នៅក្នុងដំណាក់កាលនៃកំណែទម្រង់របស់ក្រសួងអប់រំនាអាណត្តិនេះ ពិតជាមិនអាចធ្វើទៅបានទាំងអស់នោះទេ ដោយសារបញ្ហា និងចំណុចអវិជ្ជមានលើវិស័យអប់រំនេះ បានកើតមានជាច្រើនពីអតីតកាល ច្រើនស្ទើរតែស្តារលែងរួច។
ទោះយ៉ាងនេះក្តីតាមរយៈលទ្ធផលនៃការប្រឡងបាក់ឌុប កាលពីខែកញ្ញា កន្លងទៅ បង្ហាញពីការវិវត្តលើកំណែទម្រង់ថ្នាក់បញ្ចប់នៃកម្រិតមធ្យមសិក្សា ដោយបង្ហាញនូវគុណភាពគួរឲ្យមានការភ្ញាក់ផ្អើល និងកោតសរសើរ ពោលគឺចំនួនសិស្ស ដែលរៀនពូកែ ជាប់និទ្ទេស A កាន់តែច្រើនឡើងពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ។
ការកើនឡើងនៃសិស្សពូកែពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ ត្រូវបានសម្គាល់ឃើញជាពិសេសនៅរាជធានីភ្នំពេញ តំបន់ទីប្រជុំជន ដែលមានសេដ្ឋកិច្ចល្អប្រសើរ ក៏ព្រោះតែអាណាព្យាបាលមានលទ្ធភាព និងសិស្សទទួលបានឱកាសរៀនច្រើនជាងសិស្សនៅតាមបណ្តាខេត្ត ឬតំបន់ដាច់ស្រយាល។
ឈរលើទស្សនៈនេះ គម្លាតការសិក្សារវាងសិស្សនៅទូទាំងប្រទេស គឺនៅតែមានគម្លាតឆ្ងាយពីគ្នានៅឡើយ។ មានមូលហេតុមួយចំនួន ដែលជាកត្តាធ្វើឲ្យសិស្សនៅតែមិនអាចរត់តាមគ្នាទាន់នោះ គឺធ្ងន់ធ្ងរជាងគេបញ្ហាជីវភាព។ ជាទូទៅការសិក្សានៅតាមជនបទ បើកភ្នែកឡើងសិស្សត្រូវធ្វើការងារផ្ទះសិនមុននឹងទៅសាលារៀន ក្នុងនោះមានដឹកគោទៅវាល ឬទៅស្រែ ដើររកស្មៅគោជាដើម និងបំពេញការងារផ្សេងៗទៀត។ ផ្ទុយទៅវិញសិស្សនៅតាមទីក្រុង បើកភ្នែកឡើងញ៉ាំអាហារពេលព្រឹកឆ្អែត និងធ្វើដំណើរប្រកបដោយភាពឡូយឆាយទៅសាលា។
ការរៀនបន្ថែម ឬរៀនគួរ សំបូរបែបនៅទីក្រុង និងទីប្រជុំជន។ សម្រាប់សិស្ស ដែលប្រឹងរៀនសិស្សនៅតាមខេត្តមិនអាចប្រៀបផ្ទឹមបានឡើយ។ បញ្ហានេះ សិស្សនៅតាមខេត្ត និងតំបន់ដាច់ស្រយាលមានឱកាសតិចតួច និងស្ទើរតែគ្មានទាល់តែសោះ ការរៀនបន្ថែមឬរៀនគួរ។
ងាកទៅមើល ធនធានគ្រូបង្រៀនវិញ ក៏មានភាពខុសគ្នាដែរ ពោលគឺគ្រូដែលមានចំណេះដឹងគ្រាន់បើ មិនសូវមានទេ នៅតាមសាលាដាច់ស្រយាល ខុសពីនៅទីក្រុង ដែលសំបូរគ្រូមានទេពកោសល្យក្នុងការបង្រៀន។ ជាមួយគ្នានេះ សម្ភារៈ ឯកសារឧបទេស ឯកសារសម្រាប់ស្រាវជ្រាវបន្ថែមផ្សេងៗ ក៏នៅមានការខ្វះខាត។
រីឯបរិយាកាសទូទៅវិញ គឺពិតជាមានស្ថានភាពខុសគ្នារវាងសាលារៀននៅតាមតំបន់ដាច់ស្រយាល និងនៅតាមទីប្រជុំជន ឬទីក្រុង។ ជាទូទៅសាលានៅតាមខេត្ត មានបរិស្ថានមិនបានល្អដូចទីក្រុងទេ ដោយសារតែខ្វះការជួយឧបត្ថម្ភពីសប្បុរសជន គឺមានតែថវិការបស់រដ្ឋាភិបាលតាមចំនួនកំណត់ណាមួយ ដែលមិនឆ្លើយតបដល់តម្រូវការអភិវឌ្ឍជាក់ស្តែងនៅឡើយ។សរុបមកគោលការណ៍កុមារមេត្រី និងគោលការណ៍អប់រំសម្រាប់ទាំងអស់គ្នា បច្ចុប្បន្ន មិនទាន់ឆ្លើយតបបានលើវិស័យអប់រំនៅទូទាំងប្រទេសនៅឡើយទេ។
ទោះយ៉ាងនេះក្តី ក្រសួងអប់រំខ្មែរ បានធ្វើកំណែទម្រង់ប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយនេះ បង្ហាញពីមោទនភាពជាបណ្តើរៗហើយ តែជាការកត់សម្គាល់បញ្ហាទាក់ទងទៅនឹងវិស័យអប់រំយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់ ដែលក្រសួងបណ្តុះធនធានមនុស្សដ៏សំខាន់មួយនេះ ខកខានបំពេញអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមក នឹងមិនអាចដោះស្រាយបានភ្លាមៗទាំងអស់បាននៅឡើយទេ។ ហើយដរាបណាដំណោះស្រាយលើវិស័យអប់រំ ដែលរងការរិះគន់កន្លងមកនៅមិនទាន់ដោះស្រាយបានជាទូទៅទេ គម្លាតរវាងការសិក្សានៅទូទាំងប្រទេស ក៏នៅតែមានភាពខុសគ្នាដដែរ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ