ពន្ធលើភាពយន្ត រាំងស្ទះការផលិតកុនខ្មែរ?
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៦:២១
នៅក្នុងសប្តាហ៍នេះ គឺជាឱកាសនៃមហោស្រពភាពយន្តអន្តរជាតិកម្ពុជាលើកទី៧។ រឿងកុនខ្មែរនិងបរទេស ចំនួនជាង១៣០ កំពុងតែចាក់បញ្ជាំងស្ទើរគ្រប់រោងភាពយន្ត នៅភ្នំពេញ។ ឆ្លៀតឱកាសនេះ យើងសូមងាកមកចាប់អារម្មណ៍ពីដំណើរការផលិតខ្សែភាពយន្តខ្មែរ ដែលកំពុងតែដុះពន្លក ក៏ប៉ុន្តែត្រូវប្រឈមមុខនឹងឧបសគ្គជាច្រើន។ ក្នុងនោះ វិស័យពន្ធដារ ក៏ជាបន្ទុកដ៏ធ្ងន់ សម្រាប់ផលិតករភាពយន្តខ្មែរតែម្តង។
តាំងតែពីរដ្ឋាភិបាល ប្រកាសឲ្យឈប់ចាក់បញ្ចាំងរឿងភាគបរទេស នៅក្នុងម៉ោងមាសកាលពីចុងឆ្នាំ២០១៥មក គឺពេញមួយឆ្នាំ២០១៦រហូតមកដល់ពេលនេះ វិស័យផលិតភាពយន្តខ្មែរ ទាំងរឿងភាគ និងរឿងដុំ បានចាប់ផ្តើមដុះពន្លក ព្រោះគេត្រូវថតនិងផលិតកុនតកន្ទុយគ្នាឲ្យរដឹក។
ការដាក់កំហិតឲ្យបញ្ចាំងរឿងខ្មែរសុទ្ធ ចន្លោះពីម៉ោង៧ដល់ម៉ោង៩យប់ ដើម្បីលើកស្ទួយកុនខ្មែរ ហើយក៏ត្រូវបានសារទយ៉ាងខ្លាំងពីមហាជន ពិសេសអ្នកស្នេហាវិស័យសិល្បៈវប្បធម៌ជាតិ។ ទន្ទឹមនេះ អ្នកសម្តែងដែលកំពុងមានតិចតួចស្រាប់ គឺកាន់តែត្រូវប៉ាន់ ហើយផលិតករ សមិទ្ធិករកុនខ្លះ ដែលស្ទើរតែបោះបង់អាជីព និងអ្នកខ្លះដែលក្រវាត់ចោលជំនាញរបស់ខ្លួនទៅហើយ ក៏បានងាក មកផ្តើមការងារដែលខ្លួនស្រឡាញ់ឡើងវិញដែរ។
ក៏ប៉ុន្តែ ចំពោះរបត់ភ្លាមៗយ៉ាងគំហុកដូច្នេះ គឺបណ្តាលឲ្យមានបញ្ហាជាច្រើន ដែលគ្មានការត្រៀមទុក បានកើតឡើង និងរឹងរឹតតែបន្តធ្វើទុក្ខបុកម្នេញចំពោះអ្នកផលិតភាពយន្ត។ ឧបសគ្គ ដំបូងបំផុត គឺការខ្វះខានធនធានមនុស្ស ក្នុងវិស័យផលិតភាពយន្តនេះតែម្តង រាប់តាំងពីអ្នកនិពន្ធ តួសម្តែង ផលិតករ អ្នកបច្ចេកទេស អ្នកថត អ្នកកាត់ត និងកម្មករកុន ជាច្រើនផ្សេងទៀតជាដើម។ ការខ្វះធនធានមនុស្សផ្នែកភាពយន្តនេះ គឺមិនមែនជារឿងចៃដន្យនោះទេ ព្រោះកម្ពុជា គ្មានសាលាបង្រៀនផ្នែកភាពយន្ត ផងនោះ។
ទន្ទឹមនេះ ចំពោះដំណើរការផលិតរឿងវិញ ការស្នើសុំសិទ្ធិថត ការឆ្លងយោបល់ពីរឿង ការពិនិត្យសាច់រឿង និងការសុំទីតាំងថត ជាដើម គឺនៅតែជាបញ្ហា ដែលបង្កឲ្យខាតបង់ពេលវេលា យឺតយ៉ាវ ហើយពេលខ្លះ គឺមិនត្រូវបានអនុញ្ញាតឲ្យថតទៀតផង។ ទាំងនេះជាឧបសគ្គត្រួសៗរបស់ផលិតករភាពយន្តខ្មែរដែលកំពុងប្រឈម ជារៀងរាល់ថ្ងៃ។
បញ្ហាធំ និងធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះ គឺទាក់ទងនឹងរឿងលុយកាក់ និងពន្ធសួយសារអាករ តែម្តង។ គេគួរដឹងថា ដើម្បីផលិតរឿងភាគ ឬរឿងដុំមួយបាន ផលិតករត្រូវចំណាយបង់ពន្ធកាត់ទុក ជាមុន ដល់ទៅ១៥ ភាគរយ នៃការចំណាយសរុបចំពោះរឿងមួយ។ ឧទាហរណ៍ គេបើផលិតរឿងមួយ អស់តម្លៃ១០ម៉ឺនដុល្លារ គឺត្រូវចំណាយ១ម៉ឺន៥ពាន់ដុល្លារស្រេចទៅហើយ សម្រាប់បង់ពន្ធដាក់ទុកជូនរដ្ឋ។ ឃើញថា មិនទាន់ទាំងផលិតផង គឺត្រូវខាតលុយជាមុនស្រេចទៅហើយ។
លុះពេលផលិតចប់ និងយកទៅដាក់បញ្ចាំងតាមរោងកុន គឺត្រូវរោងភាពយន្ត កាត់យក ៤៥ ទៅ៥០ភាគរយ នៃចំនួនអ្នកទស្សនា ទៅទៀត។ ហើយដើម្បីចាក់បញ្ជាំងឲ្យមានគេចូលមើលច្រើន គឺត្រូវជួលប្រើភ្នាក់ងារចែកចាយ អស់ ៥ ភាគរយទៀត។ លើសពីនេះ គឺត្រូវគិតពន្ធជូនរដ្ឋម្តងទៀត ចំនួន១០ភាគ ចំពោះប្រាក់ចំណេញពីការលក់សំបុត្រកុន។
ហើយដើម្បីរឿងឲ្យគេចូលមកមើលឲ្យបានច្រើន គឺត្រូវជួលគេឲ្យផ្សព្វផ្សាយធ្វើពាណិជ្ជកម្ម ដែលចាយលុយច្រើនថែមទៀត។
បើគ្រាន់តែគិតត្រួសៗ គឺត្រូវចំណាយ អស់៦០ ទៅ៧០ភាគរយ បាត់ទៅហើយ។ នៅសល់ប៉ុន្មានទៀត គេត្រូវទូទាត់ លុយឲ្យតួសម្តែង អ្នកនិពន្ធរឿង ឬទិញរឿងពីអ្នកដទៃ រួមទាំងចំណាយលើសម្ភារៈថតផ្សេងៗ ឬក៏ជួលសម្ភារៈថត និងក៏ជួលឡានជាដើម។ នេះនៅមិនទាន់គិតគូរពីថ្លៃបាយទឹក និងការស្នាក់នៅ តាមកន្លែងត្រូវថត ឈុតនិងប្លង់នីមួយៗនៅតាមបណ្តាខេត្តនោះផងទៀត។
ជារួមមក ផលិតករ និងសមិទ្ធិករខ្មែរ នៅសល់តិចតួតបំផុតនៃប្រាក់ចំណេញពីការផលិតភាពយន្តរបស់ខ្លួន ក៏តែភាគច្រើន គឺជាការប្រថុយប្រថាននឹងការខាតបង់ច្រើនជាងផង។ ផលិតករខ្លះ បើគ្រាន់តែគិតត្រួសៗពីរឿងខាននិងរឿងចំណេញនេះ គឺលែងចង់ផលិតទៅហើយ ព្រោះខ្លាចស្តារដើមវិញមិនរួច។
ទោះបីយ៉ាងណាក្តី គេបានឃើញឃើថា កាលពីចុងឆ្នាំទៅមិញ រដ្ឋាភិបាល បានប្រកាសអនុគ្រោះ មិនយកពន្ធ ក្នុងការផ្តល់សិទ្ធិបញ្ចាំងខ្សែភាពយន្ត ចំនួន១៥ភាគរយ រហូតដល់ដាច់ឆ្នាំ២០១៨។ ក៏ប៉ុន្តែ ចំនួនប៉ុណ្ណោះ វាទំនងជាពុំគ្រប់គ្រាន់នោះទេ សម្រាប់សម្រាលបន្ទុកចំពោះផលិតករភាពយន្តខ្មែរ។
ដូច្នេះ រដ្ឋអំណាចនិងស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធ គួរតែជួយសម្រួលដល់ការផលិតភាពយន្ត រាប់តាំងពីការផ្តល់សិទ្ធិថតឲ្យបានឆាប់ អនុញ្ញាតឲ្យថតនៅតាមកន្លែងនានា ឲ្យស្រួល និងបន្ថយពន្ធ ឬលើកលែងពន្ធតែម្តង ដើម្បីឲ្យសមស្របទៅនឹងគោលបំណងនៃការចង់តម្កើងភាពយន្តខ្មែរ ឲ្យពិតមែននោះ។ ពន្ធអាករ ក៏តែមានករណីលើកលែងពិសេស ចំពោះផលិតផលវប្បធម៌នេះផងដែរ។
បន្ថែមពីនេះ ស្របពេលនឹងការបង្កើតសាកលវិទ្យាល័យវិចិត្រសិល្បៈថ្មី ការបង្កើតថ្នាក់បង្រៀនជំនាញផលិតភាពយន្ត ដែលជាសិល្បៈទី៧ ក៏គួរតែត្រូវបង្កើតឡើងដែរ ដើម្បីផលិតធនធានមនុស្សក្នុងផ្នែកនេះ ឲ្យកាន់តែច្រើន។
មិនតែប៉ុណ្ណោះ គេគួរតែមានកញ្ចប់ថវិការបស់ជាតិ ដើម្បីឲ្យផលិតករ សមិទ្ធិករភាពយន្ត អាចស្នើសុំសម្រាប់ផលិតរឿងបាន។ ជាឧទាហរណ៍ នៅបរទេស ក្នុងប្រទេសជឿនលឿនខាងភាពយន្ត ដូចជាបារាំង ជប៉ុន កូរ៉េ ឥណ្ឌា និងសូម្បីតែថៃក្បែរខាង រដ្ឋាភិបាលនីមួយៗ គឺសុទ្ធតែមានតម្កល់កញ្ចប់ថវិកាជាតិ សម្រាប់ពលរដ្ឋរបស់ខ្លួន ស្នើសុំដើម្បីផលិតកុន។
បើគេគិតបែបចំណេញ អាជ្ញាធរមានអំណាចខ្មែរ អាចនឹងមានវិធីសាស្ត្រផ្សព្វផ្សាយពីតំបន់ទេសចរណ៍ និងបង្ហាញមុខមាត់ជាតិរបស់ខ្លួន លើឆាកជាតិនិងអន្តរជាតិ តាមរយៈភាពយន្ត។ គឺជាឲ្យគេជួយផ្សាយដោយឥតគិតថ្លៃ តាមឈុតឆាកនៅក្នុងខ្សែភាពយន្តនីមួយៗ។ ហេតុនេះ រដ្ឋគួរតែបើកផ្លូវទូលាយ ឲ្យអ្នកផលិតករក្នុងស្រុក និងក្រុមហ៊ុនថតភាពយន្តបរទេស ចូលមកថតនៅក្នុងស្រុក ឲ្យកាន់តែច្រើន។
ក៏ប៉ុន្តែ ការធ្វើដូច្នេះទៅបាន គឺទាល់តែឧបសគ្គទាំងឡាយដូចដែលបានរាប់មកខាងលើនេះ ត្រូវបានវាយបំបែកជាមុនសិន៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ