ទីបំផុត កំណែទម្រង់ការបោះឆ្នោតដែលគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជានិងសង្គ្រោះជាតិបានជជែកគ្នាបានបិទបញ្ចប់ទាំងស្រុង។ គឺជាការបិទបញ្ចប់ដោយជោគជ័យសម្រាប់គណបក្សទាំងពីរ ប៉ុន្តែ សម្រាប់មនុស្សមួយចំនួន លទ្ធផលនៃកិច្ចចរចានេះគឺជាការគួរឲ្យអស់សង្ឃឹម។ មតិយោបល់ជាច្រើនបានមើលឃើញថា គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាទទួលបានភាគច្រើននូវអ្វីដែលខ្លួនចង់បាន ខណៈដែលគណបក្សសង្គ្រោះជាតិទទួលបានតិចតួចនូវអ្វីដែលខ្លួនទាមទារ។ យ៉ាងណាក៏ដោយ សម្រាប់បរិបទកម្ពុជា បច្ចុប្បន្ន កំណែទម្រង់ជាសេចក្តីត្រូវការចាំបាច់ផង និងជាស្ថានការណ៍ចាប់បង្ខំផង។
គណបក្សទាំងពីរដែលមានកៅអីក្នុងរដ្ឋសភាបានឈានដល់កិច្ចព្រមព្រៀងគ្នាទាំងស្រុងហើយស្តីពីកំណែទម្រង់ការបោះឆ្នោត ហើយបានហៅលទ្ធផលនេះថាវាជាផ្លែផ្កានៃ«វប្បធម៌សន្ទនា»ដែលខ្លួនខិតខំពូនជ្រុំអស់ជាច្រើនខែ។ ប្រសិនបើគេពិនិត្យខ្លឹមសារនៃចំណុចសំខាន់ៗដូចជាការកម្រិតរយៈពេលនៃយុទ្ធនាការឃោសនា ការចូលរួមក្នុងយុទ្ធនាការឃោសនារបស់កម្លាំងប្រដាប់អាវុធ និងការដាក់ពិន័យចំពោះសង្គមស៊ីវិលក្នុងករណីប្រមាថគណបក្សនយោបាយជាដើម គេអាចយល់បានថា គណបក្សសង្គ្រោះជាតិមិនសូវមានទម្ងន់នៅក្នុងការការពារជំហររបស់ខ្លួនមែន។
ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើគេពិនិត្យខ្លឹមសារផ្សេងទៀត ដូចជាការបង្កើនចំនួនអាសនៈសភាពី ១២៣ ដល់ ១២៥ ការរៀបចំបញ្ជីឈ្មោះអ្នកបោះឆ្នោត និងការកម្រិតទោសទណ្ឌដល់កងកម្លាំងប្រដាប់អាវុធដែលប្រើអំណាចបំពានជាដើមនោះ គេក៏អាចមើលឃើញដែរអំពីការជឿនលឿនខ្លះក្នុងសេចក្តីព្រាងច្បាប់ថ្មីស្តីពីការបោះឆ្នោតនេះដែរ។
ជាការពិត នរណាក៏ចង់បានកំណែទម្រង់ដ៏ស៊ីជម្រៅមួយសម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជាដែរពីព្រោះប្រទេសនេះបានហែលឆ្លងកាត់ភាពល្វីងជូរចត់ឆ្អែតឆ្អន់ណាស់ទៅហើយក្នុងរយៈពេលបីបួនទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ។ ទោះបីជាបច្ចុប្បន្ន ប្រទេសជាតិបានស្គាល់សន្តិភាព បានស្គាល់លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ និងស្គាល់ការអភិវឌ្ឍគួរឲ្យកត់សម្គាល់ ក៏នៅមានបញ្ហាច្រើនណាស់ដែលត្រូវធ្វើកំណែទម្រង់។ នេះជាសេចក្តីត្រូវការរបស់ពលរដ្ឋខ្មែរគ្រប់គ្នាដែលទាមទារឲ្យអ្នកនយោបាយឆ្លើយតប។ ប៉ុន្តែ នៅលើទិដ្ឋភាពជាក់ស្តែង កំណែទម្រង់ក្នុងបរិបទកម្ពុជាទំនងជាមិនអាចធ្វើបានតាមចិត្តចង់នោះទេ។
ជាក់ស្តែង គណបក្សសង្គ្រោះជាតិបានសាកល្បងគ្រប់លទ្ធភាពអស់ហើយចាប់តាំងពីក្រោយការបោះឆ្នោតខែកក្កដាឆ្នាំ ២០១៣ មក គឺសាកល្បងទាំងវិធីក្តៅ និង វិធីត្រជាក់។ មហាបាតុកម្មដែលធ្វើឲ្យកក្រើកទីក្រុងភ្នំពេញកាលពីក្រោយការបោះឆ្នោតគឺជាឧទាហរណ៍ស្រាប់។ ប៉ុន្តែ ទីបំផុតទៅ គោលដៅនៃការផ្លាស់ប្តូរដោយកម្លាំងមហាជនមិនអាចទៅរួចទេ។ ទីបំផុតទៅ គណបក្សប្រឆាំងក៏បានប្តូរយុទ្ធសាស្ត្រមកប្រើវិធីត្រជាក់វិញម្តងតាមរយៈការតស៊ូមតិនៅក្នុងរដ្ឋសភា។ ការផ្លាស់ប្តូរយុទ្ធសាស្ត្រនេះអាចចាត់ទុកថាជានយោបាយចុះចាញ់ក៏ថាបានឬក៏ជានយោបាយឈ្នះៗក៏ថាបាន។
ចុះចាញ់នៅត្រង់ថា បក្សប្រឆាំងមិនអាចធ្វើឲ្យរដ្ឋាភិបាលគណបក្សកាន់អំណាចរលំបានទេទោះជាខ្លួនបានព្យាយាមប្រមូលកម្លាំងតាមគ្រប់មធ្យោបាយយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជា បក្សប្រឆាំងសុខចិត្តវិលចូលរដ្ឋសភាវិញ។ ប៉ុន្តែ នេះអាចចាត់ទុកជានយោបាយឈ្នះៗក៏ថាបាន។ ឈ្នះនៅត្រង់ថា វិធីចុងក្រោយនេះ ទោះបីបានលទ្ធផលសន្សឹមៗតែវាមិនបង្កឲ្យមានការហូរឈាមឬការបាត់បង់ជីវិតរបស់ខ្មែរណាទៀតឡើយ។ កិច្ចចរចាអំពីកំណែទម្រង់ការបោះឆ្នោតក៏មានលក្ខណៈស្រដៀងគ្នាដែរ។ មើលទៅគណបក្សសង្គ្រោះជាតិហាក់មិនទទួលបានអ្វីធំដុំមែនបើធៀបនឹងអ្វីដែលខ្លួនចង់បាន ប៉ុន្តែ យ៉ាងហោចណាស់ក៏វាប្រសើរជាងកាលពីមុនដែរ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ នៅចំពោះមុខនេះ គណបក្សសង្គ្រោះជាតិអាចប្រឈមមុខនឹងសម្ពាធខ្លាំងជាថ្មីម្តងទៀតពីសំណាក់អ្នកគាំទ្រដែលប្រាថ្នាចង់ឃើញការផ្លាស់ប្តូរដ៏ជ្រាលជ្រៅមួយ។ ពួកគេច្បាស់ជាខកចិត្តចំពោះលទ្ធផលនៃកិច្ចចរចាស្តីពីកំណែទម្រង់ការបោះឆ្នោតដែលមិនសមតាមបំណង។ ប៉ុន្តែ សម្រាប់អ្នកដែលយល់ពីបរិបទកម្ពុជា គេទំនងជាអាចយល់បានពីការសម្រេចចិត្តរបស់គណបក្សសង្គ្រោះជាតិ។ ប្រសិនបើឈរលើទស្សនៈសន្តិភាពនិយម ជម្រើសនៃការតស៊ូមតិដោយសន្តិវិធីគឺជាជម្រើស«ល្អបំផុត»សម្រាប់ឆាកនយោបាយកម្ពុជា។ គ្រាន់តែថា ជម្រើសនេះត្រូវការពេលវេលាយូរដែលអ្នកអន្ទះសារចង់ឃើញការផ្លាស់ប្តូរភ្លាមៗពិបាកទទួលយក។
ទោះជាយ៉ាងណា ស្ថានការណ៍នយោបាយកម្ពុជាកំពុងចាប់បង្ខំឲ្យគណបក្សកាន់អំណាចត្រូវតែធ្វើកំណែទម្រង់ជាចាំបាច់ពីព្រោះកំណែទម្រង់គឺជាចំណុចស្លាប់រស់របស់គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាដើម្បីរក្សាអំណាចរបស់ខ្លួន។ និយាយដោយខ្លី អំណឹះតទៅ កំណែទម្រង់ក្នុងបរិបទកម្ពុជាគឺជាសេចក្តីត្រូវការចាំបាច់ផង និងជាស្ថានការណ៍បង្ខំផង។ ស្ថានការណ៍នេះ មិនអនុញ្ញាតឲ្យគណបក្សណាមួយបង្អែបង្អង់បានឡើយ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ