សូយូស៖ ដំណាក់កាលនៃការវិលត្រឡប់ពីស្ថានីយ៍អវកាសអន្តរជាតិ
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ១០:២៤
ការធ្វើដំណើរពីស្ថានីយ៍អវកាសអន្តរជាតិត្រឡប់មកផែនដី តាមយានសូយូស ត្រូវចំណាយពេលសរុប ៣ម៉ោងកន្លះ ក៏ប៉ុន្តែ មុននឹងចាប់ផ្តើមដំណើរនេះ គេត្រូវត្រៀមរៀបចំជាមុនជាច្រើនសប្តាហ៍ ជាពិសេស គឺត្រៀមទីតាំងសម្រាប់យានចុះចត និងគណនាគន្លងផ្លូវ ដែលត្រូវធ្វើដំណើរ ដើម្បីអាចចុះចតឲ្យចំទីតាំងដែលបានកំណត់ ក្នុងល្បឿន ក៏ដូចជារង្វាស់មុំសមរម្យ សម្រាប់សុវត្ថិភាពរបស់អវកាសយានិក។
នៅថ្ងៃចេញដំណើរ អវកាសយានិក ដែលដល់វេនត្រូវវិលត្រឡប់មកផែនដីវិញ ត្រូវផ្ទេរចេញពីស្ថានីយ៍អវកាសអន្តរជាតិ ចូលទៅក្នុងយានសូយូស រួចហើយបិទទ្វារទាំងពីរ មុននឹងចាប់ផ្តើមផ្តាច់ខ្លួនចេញពីស្ថានីយ៍ ក្នុងដំណាក់កាលដែលគេឲ្យឈ្មោះថា Undocking។
ការផ្តាច់ខ្លួន ឬ Undocking ត្រូវធ្វើឡើងដោយសន្សឹមៗ ដោយសូយូសត្រូវរំកិលខ្លួនឃ្លាតពីស្ថានីយ៍អវកាសអន្តរជាតិ ក្នុងល្បឿន ក្នុងចន្លោះពី ១២ ទៅ ១៥សង់ទីម៉ែត្រក្នុងមួយវិនាទី។ ការរំកិលខ្លួនចេញនេះ ធ្វើឡើងដោយកម្លាំងរុញពីមេកានិចរបស់ច្រកទ្វារ ឬ Docking Port សុទ្ធសាធ ដោយនៅក្នុងអំឡុងពេលដំបូងនោះ យានសូយូសស្ថិតនៅកៀកនឹងស្ថានីយ៍អវកាសខ្លាំងពេក នៅមិនទាន់អាចប្រើម៉ូទ័របាននៅឡើយ។ រហូតទាល់តែ ៣នាទីក្រោយមក នៅពេលដែលសូយូសចេញទៅដល់ចម្ងាយប្រមាណជា ២០ម៉ែត្រពីស្ថានីយ៍អវកាសអន្តរជាតិ ទើបគេចាប់ផ្តើមបញ្ឆេះម៉ូទ័ររយៈពេល ១៥វិនាទី ដើម្បីឲ្យសូយូសឃ្លាតចេញពីស្ថានីយ៍អវកាសក្នុងល្បឿនកាន់តែលឿនរហូតដល់ ២គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយម៉ោង ហើយចេញទៅដល់រយៈចម្ងាយមួយ ដែលមានសុវត្ថិភាពពីការបុកទង្គិចគ្នាជាមួយស្ថានីយ៍អវកាស។
ដំណាក់កាលបន្ទាប់ គឺដំណាក់កាលដែលគេឲ្យឈ្មោះថា Deorbit burn ដើម្បីបន្ថយល្បឿនយាន ឲ្យចេញពីគន្លងតារាវិថី ហើយធ្លាក់ចុះសំដៅទៅកាន់ស្រទាប់បរិយាកាសផែនដី។ នៅក្នុងដំណាក់កាលនេះ សូយូសត្រូវបញ្ឆេះម៉ូទ័រ ក្នុងរយៈពេលដ៏ជាក់លាក់មួយ គឺ ៤នាទីនិង៤៥វិនាទី ធ្វើឲ្យយានស្ថិតក្នុងគន្លងសមរម្យមួយ សំដៅទៅកាន់ស្រទាប់បរិយាកាសផែនដី នៅក្នុងដំណាក់កាលដែលគេឲ្យឈ្មោះថា « Re-entry »។ ចាប់ពីពេលបញ្ឆេះម៉ូទ័រ ក្នុងដំណាក់កាល Deorbit burn រហូតដល់ពេលយានសូយូសធ្វើដំណើរទៅដល់ស្រទាប់បរិយាកាសផែនដី ហើយចុះចតលើដី គេត្រូវប្រើពេលគិតជាសរុប ប្រមាណជា ៥៥នាទី។
ក៏ប៉ុន្តែ ប្រមាណជា ៣០នាទីមុនចូលទៅដល់ស្រទាប់បរិយាកាស ហើយសូយូសចុះទៅដល់រយៈកម្ពស់ប្រមាណជា ១៤០គីឡូម៉ែត្រពីដី សូយូសត្រូវបំបែកខ្លួនចេញជា ៣ផ្នែកដាច់ពីគ្នា គឺ Orbital Module, Descent Module និង Service Module/Instrument Compartment។ ក្នុងចំណោមផ្នែកទាំង៣នេះ មានតែ Descent Module មួយតែប៉ុណ្ណោះ ដែលត្រូវចុះចតមកលើដីវិញ ចំណែកឯផ្នែកពីរផ្សេងទៀតត្រូវធ្លាក់ចុះមកដែរ ក៏ប៉ុន្តែ ត្រូវឆេះអស់ ដោយសារការកកិតនឹងស្រទាប់បរិយាកាស។
Descent Module ក៏ត្រូវរងនឹងកម្លាំងកកិតនឹងស្រទាប់បរិយាកាស ធ្វើឲ្យសីតុណ្ហភាពត្រូវកើនឡើងខ្លាំងដែរ ក៏ប៉ុន្តែ ផ្នែកដែលមានផ្ទុកអវកាសយានិកនេះ មានខែលការពារកម្តៅនៅពីខាងក្រោម ដែលអាចការពារទាំងតួយានមិនឲ្យផ្ទុះឆេះ និងអាចការពារទាំងអវកាសយានិកដែលនៅខាងក្នុង មិនឲ្យរងនឹងសីតុណ្ហភាពក្តៅខ្លាំង។
ភាពកកិតនឹងស្រទាប់បរិយាកាសនេះ ក៏វាធ្វើឲ្យយានអាចបន្ថយល្បឿនបានយ៉ាងច្រើនផងដែរ ហើយនៅពេលដែលយានធ្លាក់ចុះមកនៅត្រឹមរយៈកម្ពស់ត្រឹមប្រមាណជា ១០គីឡូម៉ែត្រពីដី ល្បឿនដែលកាលពីនៅក្នុងទីអវកាសមានដល់ទៅ ២៨ ០០០គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយម៉ោង ត្រូវធ្លាក់ចុះមកនៅត្រឹមតែប្រមាណជា ៨០០គីឡូម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះក្នុងមួយម៉ោង។
ដើម្បីបន្ថយល្បឿនឲ្យធ្លាក់ចុះមកនៅកាន់តែទាបជាងនេះទៅទៀត ឆ័ត្រយោងជាច្រើននឹងត្រូវបើកជាបន្តបន្ទាប់ដោយស្វ័យប្រវត្តិ ដោយឆ័ត្រយោងធំចុងក្រោយ (Main Parachute) ត្រូវបើក នៅរយៈកម្ពស់ ៨៥០០ម៉ែត្រពីដី ហើយបន្ថយល្បឿនយានឲ្យមកនៅត្រឹមប្រមាណជា ២២គីឡូម៉ែត្រក្នុងមួយម៉ោង (៦ម៉ែត្រក្នុងមួយវិនាទី)។
ប៉ុន្មាននាទីក្រោយមកទៀត នៅរយៈកម្ពស់ប្រមាណជា ៥០០០ម៉ែត្រពីដី ខែលការពារកម្តៅត្រូវផ្តាច់ចេញពីតួយាន ហើយឥន្ធនៈ ក៏ដូចជា អុកស៊ីសែន ដែលនៅសល់ក្នុងធុង ក៏ត្រូវគេបំភាយចេញ ដើម្បីកាត់បន្ថយហានិភ័យនៃការផ្ទុះយាន នៅពេលចុះទៅដល់ដី។
នៅពេលទៅដល់កម្ពស់ប្រមាណជា ៧០សង់ទីម៉ែត្រពីដី កូនរ៉ុកកែតតូចៗចំនួន ៦ ដែលនៅពីក្រោមយានត្រូវគេបញ្ឆេះឡើង ដើម្បីបន្ថយល្បឿនយានឲ្យមកនៅត្រឹមតែប្រមាណជាង ១ម៉ែត្រក្នុងមួយវិនាទី មុននឹងធ្លាក់ចុះសន្សឹមៗទៅលើដី នៅត្រង់ទីតាំង ដែលមានក្រុមសង្រ្គោះនៅរង់ចាំ ដើម្បីជួយបើកទ្វារ និងយកអវកាសយានិកចេញពីយាន៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ