នៅក្នុងប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យរបស់យើង ក្នុងចន្លោះពីភពអង្គារ ទៅភពព្រហស្បតិ៍ គឺតំបន់មួយ ដែលគេឲ្យឈ្មោះថា "ខ្សែក្រវាត់អាចម៍ផ្កាយ" ប្រមូលផ្តុំទៅដោយបំណែកអាចម៍ផ្កាយតូចធំរហូតដល់ទៅរាប់លាន។ តើមនុស្សយើងចាប់ផ្តើមដឹងពីវត្តមាននៃខ្សែក្រវាត់អាចម៍ផ្កាយនេះតាំងពីពេលណា? តើអ្នកណាជាអ្នករកឃើញ?
កាលពីពេលដំបូង អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តទើបនឹងស្គាល់ភពត្រឹមតែ ៦ ប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុងប្រព័ន្ធព្រះអាទិត្យ គឺភពផែនដី និងភព ៥ផ្សេងទៀត ដែលសុទ្ធសឹងតែជាភពដែលយើងអាចមើលឃើញដោយភ្នែកទទេនៅពេលយប់ គឺភពពុធ ភពសុក្រ ភពអង្គារ ភពព្រហស្បតិ៍ និងភពសៅរ៍។
តាមរយៈរូបមន្តរបស់យូហាណេស កេព្ល័រ (Johannes Kepler) និងការគណនារបស់ គ្រីស្យាន ហ៊យហ្គិនស៍ (Christiaan Huygens) គេអាចដឹងបានអំពីចម្ងាយពីភពមួយទៅភពមួយ ក៏ដូចជាចម្ងាយ រវាងភពទាំង៦ និងព្រះអាទិត្យ។ ក៏ប៉ុន្តែ មកទល់នឹងចុងសតវត្សរ៍ទី១៧ គេចាប់ផ្តើមកត់សម្គាល់ឃើញ អំពីភាពមិនប្រក្រតីមួយ រវាងចម្ងាយភពដែលគេគណនាឃើញ និងទ្រឹស្តីរបស់តារាវិទូអាល្លឺម៉ង់ពីររូប គឺ យ៉ូហាន ទីទុស (Johan Daniel Titius) និង យ៉ូហាន បូដ (Johan Elert Bode)។
យោងតាមទ្រឹស្តីនេះ ដែលហៅជាភាសាអង់គ្លេសថា Titius-Bode’s Law (ឬហៅដោយខ្លីថា Bode’s Law) ចម្ងាយពីព្រះអាទិត្យទៅភព ទៅតាមលំដាប់លំដោយពីភពមួយទៅភពបន្ទាប់ ត្រូវកើនឡើងក្នុងអត្រាមួយថេរ ពោលគឺ រាប់ចេញពីព្រះអាទិត្យទៅភពសុក្រត្រូវមានចម្ងាយប្រហែលពីរដងនៃចម្ងាយរវាងភពពុធនិងព្រះអាទិត្យ, ភពផែនដីត្រូវមានចម្ងាយប្រហែលពីរដងភពសុក្រ, ភពអង្គារត្រូវមានចម្ងាយប្រហែលពីរដងភពផែនដី ។ល។
នៅក្នុងការគណនាជាក់ស្តែងវិញ គេរកឃើញថា ស្ទើរតែគ្រប់ភពទាំងអស់ ចាប់តាំងពីភពពុធ រហូតទៅដល់ភពសៅរ៍ សុទ្ធតែមានចម្ងាយឃ្លាតពីគ្នា ត្រូវទៅនឹង Bode’s Law ចម្លែកតែរវាងភពពីរ គឺភពអង្គារ និងភពព្រហស្បតិ៍ ដែលឃ្លាតគ្នាឆ្ងាយខ្លាំង គឺឃ្លាតឆ្ងាយខ្លាំងរហូតដល់ទៅជិតពីរដង លើសពីអ្វីដែលព្យាករដោយទ្រឹស្តី។
គម្លាតឆ្ងាយខុសប្រក្រតីនេះធ្វើឲ្យគេសន្និដ្ឋានថា នៅក្នុងចន្លោះពីភពអង្គារ និងភពព្រហស្បតិ៍នេះ ប្រាកដជាមានភពមួយផ្សេងទៀត ដែលគេមិនទាន់រកឃើញនៅឡើយ ហើយតារាវិទូមួយក្រុមនៅអាល្លឺម៉ង់ក៏បានបង្កើតក្រុមការងារពិសេសមួយឡើង ដែលគេឲ្យឈ្មោះថា « ប៉ូលិសអវកាស » (Celestial Police) ដើម្បីតាមប្រមាញ់រកភពថ្មីនេះ។
នៅទីចុងបំផុតទៅ អ្វីដែលគេគិតថាជាភពដែលគេកំពុងតាមប្រមាញ់នៅពេលនោះ ត្រូវបានរកឃើញ នៅឆ្នាំ១៨០១ ដោយតារាវិទូអ៊ីតាលី ឈ្មោះ ជូសេពេ ពីយ៉ាតស៊ី ដែលនៅពេលនោះ នៅមិនទាន់ក្លាយជាសមាជិក « ប៉ូលិសអវកាស » នៅឡើយ ហើយភពដែលទើបនឹងរកឃើញថ្មីនេះត្រូវបានគេដាក់ឈ្មោះថា « សេរេស » (Ceres)។
ក៏ប៉ុន្តែ អ្វីដែលនៅតែជារឿងចម្លែក គឺនៅត្រង់ថា សេរេស ដែលគេគិតថាជាភពថ្មីនេះ មានទំហំតូចខ្លាំង។ តូចជាងយ៉ាងដាច់ឆ្ងាយពីភពផ្សេងទៀតដែលគេធ្លាប់ស្គាល់ ហើយមែនទែនទៅ ក្នុងទំហំត្រឹមតែជាង ៩០០គីឡូម៉ែត្រ សេរេសមានទំហំតូចជាងព្រះចន្ទរហូតដល់ទៅជិតពីរដងឯណោះ។
បន្ថែមពីលើនេះទៅទៀត នៅក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយៗមកទៀត បំណែកតូចៗជាច្រើនផ្សេងទៀតត្រូវបានគេរកឃើញជាបន្តបន្ទាប់ ក្នុងនោះ រួមមានដូចជា Vesta, Pallas និង Juno ជាដើម ដែលគេរកឃើញ នៅក្នុងចន្លោះពីឆ្នាំ១៨០២ ទៅឆ្នាំ១៨០៧ មានទំហំរឹតតែតូចជាងសេរេសទៅទៀត។
គិតមកត្រឹមនឹងពាក់កណ្តាលសតវត្សរ៍ទី១៩ នៅពេលដែលបំណែកតូចៗ ដែលគេរកឃើញនៅក្នុងចន្លោះ ភពអង្គារ និងភពព្រហស្បតិ៍មានកាន់តែច្រើនឡើង អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តក៏ចាប់ផ្តើមដឹងកាន់តែច្បាស់ថា ទាំងអស់នេះមិនមែនជាភពនោះទេ គឺគ្រាន់តែជាបំណែកអាចម៍ផ្កាយតែប៉ុណ្ណោះ ហើយភពដែលគេតាមប្រមាញ់ទៅតាមការព្យាករដោយ Bode’s Law នោះ តាមពិតទៅ ក៏មិនមែនជាភពតែមួយនោះដែរ ផ្ទុយទៅវិញ គឺជាម៉ាស់សរុបនៃ បំណែកតូចធំ ដែលស្ថិតនៅរ៉ាយប៉ាយ ក្នុងគន្លងចន្លោះ ពីភពអង្គារ និងភពព្រហស្បតិ៍ ហើយដែលគេឲ្យឈ្មោះថា « ខ្សែក្រវាត់អាចម៍ផ្កាយ »។
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ