ប្រជាជនអាស៊ីរត់មករស់នៅក្នុងទីក្រុងកាន់តែច្រើនឡើងៗ
មុនដំណាច់ឆ្នាំនេះពោលគឺនៅរវាងថ្ងៃទី៣១តុលាឆ្នាំ២០១១ ពិភពផែនដីយើងនឹងមានមនុស្សរស់នៅប្រមាណ៧ពាន់លាននាក់ នេះបើយោងតាមអង្គការសហប្រជាជាតិ។ ហើយទារកដែលត្រូវក្លាយជាមនុស្សទី៧ពាន់លានដែលរស់នៅលើពិភពលោក យើងនេះប្រហែលជាអាចនឹងកើតនៅក្នុងទីក្រុងមួយនៃទ្វីបអាស៊ី។ ទាំងនេះ ក៏ដោយហេតុតែមានចលនានគរូបនីយកម្មដ៏ធំធេងពុំដែលកើតមាននៅក្នុង ប្រវត្តិសាស្ត្រ។
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖ កែប្រែថ្ងៃទី៖
ស្តាប់ - ០៥:១៤
នៅទ្វីបអាស៊ី ប្រជាជនបាននាំគ្នាជ្រួលរត់មករស់នៅក្នុងទីក្រុងយ៉ាងច្រើនមហិមាពុំចេះឈប់ឈរ ប្រៀបបានទៅនឹង “រលកយក្ស”ស៊ូណាមី។ ទាំងនេះក្នុងគោលបំណងដើម្បីស្វែងរកការរស់នៅឲ្យបានល្អប្រសើរជាងជីវភាពរស់នៅតាមជនបទដាច់ស្រយាល។
មូលហេតុនេះហើយដែលបានបណ្តាលឲ្យប្រជាជនអាស៊ី-ប៉ាស៊ីហ្វិកប្រមាណ៤៣%ក្លាយជា “ប្រជាជនរស់នៅក្នុងទីក្រុង” ហើយក្នុងចំណោមទីក្រុង១០ដែលធំជាងគេក្នុងលោក មានទីក្រុងចំនួន៦ដែលឋិតនៅក្នុងទ្វីបអាស៊ី។
បើយោងតាមការប្រមាណរបស់ធនាគារអភិវឌ្ឍន៍អាស៊ី នៅរវាងឆ្នាំ២០២២ ជាលើកទីមួយដែលទ្វីបអាស៊ីនឹងមាន “ប្រជាជនរស់នៅក្នុងទីក្រុង”ច្រើនជាងរស់នៅតាមជនបទ។ ហើយក្នុងរយៈកាលតិចជាង២០ឆ្នាំ នឹងមានប្រជាជនប្រមាណ១ ១០០លាននាក់រត់មករស់នៅក្នុងទីក្រុងបន្ថែមទៀត ឬត្រូវជា១៣៧ ០០០នាក់ក្នុង១ថ្ងៃ។
បញ្ហាដែលត្រូវដោះស្រាយឲ្យប្រជាជនរស់នៅក្នុងទីក្រុងពិតជាមានច្រើន។ គេត្រូវដោះស្រាយនៅពេលជាមួយគ្នានូវ៖
-បញ្ហាអភិវឌ្ឍន៍សេដ្ឋកិច្ច។
-បញ្ហានគរូបនីយកម្ម។
-បញ្ហាបង្កើតសេវាសាធារណៈសម្រាប់បម្រើ“ប្រជាជនរស់នៅក្នុងទីក្រុង”។
-បញ្ហាកាត់បន្ថយភាពក្រីក្រ។
-បញ្ហាការពារគ្រោះមហន្តរាយ។
-បញ្ហាការពារបរិស្ថាន។,,,,,។ល។,,,,,
ដើម្បីធ្វើការប្រឈមមុខទល់នឹងបញ្ហាអស់ទាំងនេះ ប្រទេសឥណ្ឌាចាំបាច់ត្រូវតែសាងសង់ទីក្រុងធំៗដែលមានទំហំប៉ុនទីក្រុងអាមេរិកាំងស្ហ៊ីកាហ្គោមួយឆ្នាំមួយៗ ដើម្បីបំពេញតម្រូវការរបស់ប្រជាជនក្នុងទីក្រុង ក្នុងវិស័យលំនៅដ្ឋាន សេវាសាធារណៈ ,,,,,,។ល។,,,,,,,
ចំណែកឯប្រទេសចិនដែលជាប្រទេសមានប្រជាជនច្រើនជាងគេក្នុងលោក នឹងសាងសង់ទីក្រុងធំៗ១០០ប្លាយថ្មីទៀត សម្រាប់ប្រជាជនចិនរត់មករស់នៅក្នុងទីក្រុង។ ទាំងនេះ នឹងបណ្តាលឲ្យពិភពលោកទាំងមូលមានទីក្រុងធំៗដល់ទៅជាង៦០០ដែលបង្កើតផលិផលដុលសរុបស្មើនឹង៦០%នៃផលិតផលដុលពិភពលោកនៅរយៈពេល១៥ឆ្នាំខាងមុខនេះ។
ចលនាដ៏ធំធេងនៃប្រជាជនរស់នៅតាមជនបទដែលរត់មករស់នៅក្នុងទីក្រុង ថ្វីដ្បិតតែបង្កបង្កើតឲ្យមានបញ្ហាកង្វះលំនៅដ្ឋាន បញ្ហាចរាចរណ៍គាំងស្ទះ បញ្ហាឧស្ម័នពិសពុល ឬបញ្ហាឧក្រិដ្ឋកម្មជាដើម ក៏នគរូបនីយកម្មនេះបានមកជួយរុញច្រានឲ្យមានការជឿនលឿនក្នុងវិស័យសង្គមនិងសេដ្ឋកិច្ចដែរ។
សម្រាប់ប្រជាជននៃប្រទេសក្រីក្រក្នុងលោក “ទីក្រុង”គឺពិតជាទីជម្រកនិងដំណាក់ការមួយដ៏ប្រពៃសម្រាប់ពួកគេ ក្នុងការឈានទៅរកភាពសម្បូណ៌សប្បាយនឹងគេ។ ក៏ប៉ុន្តែ យើងបានដឹងហើយថា ការចាកចេញពីពិភពជនបទមករស់នៅក្នុងទីក្រុងពុំមែនជាការងាយស្រួលឡើយ អ្នកទីក្រុងថ្មីថ្មោងទាំងនោះពុំអាចស្គាល់សុភមង្គលសម្បូណ៌សប្បាយជាស្វ័យប្រវត្តឡើយ។ អតីតអ្នកស្រែចំការមួយចំនួនបានធ្លាក់ខ្លួនទៅរស់យ៉ាងសែនវេទនានៅក្នុងសំណង់អនាធិបតេយ្យនៃទីក្រុងធំៗ។
បើយោងតាមតួលេខរបស់គណៈកម្មការសេដ្ឋកិច្ចនិងសង្គមនៃអង្គការសហប្រជាជាតិប្រចាំអាស៊ី-ប៉ាស៊ីហ្វិក មានប្រជាជនអាស៊ីក្នុងទីក្រុងជាង៤០%រស់នៅក្នុងសំណង់អនាធិបតេយ្យនៃទីក្រុងធំៗ គ្មានប្រាក់ចំណូលត្រឹមត្រូវ គ្មានលំនៅដ្ឋានស្រួលបួល គ្មានសេវាមូលដ្ឋានសម្រាប់បំពេញតម្រូវការរបស់ខ្លួន។ ជាក់ស្តែង រូបភាពដ៏សែនខ្លោចផ្សាដែលសង្កេតឃើញមាននៅតាមសំណង់អនាធិបតេយ្យនៃទីក្រុងធំៗនៅអាស៊ី ដូចជានៅទីក្រុងម៉ានីល ញូវដែលី ឬទីក្រុងដាក្កានៃប្រទេសបង់ក្លាដែសជាដើម។
ក៏ប៉ុន្តែនៅទ្វីអាស៊ីជាទូទៅ នៅប្រទេសចិន នៅទីក្រុងហុងកុង ឬនៅសិង្ហបុរី កំណើនសេដ្ឋកិច្ចនិងនគរូបនីយកម្មតែងចងភ្ជាប់មកជាមួយនូវការអភិវឌ្ឍន៍នៃគុណភាពនៃការរស់នៅ។ ដោយហេតុថា អ្នករស់នៅក្នុងទីក្រុងមានភ័ព្វសំណាងច្រើនជាងអ្នកស្រែចំការក្នុងការទទួលបាននូវការសិក្សានិងការអប់រំដែលជាល័ក្ខខ័ណ្ឌដ៏ចាំបាច់ក្នុងការឈានទៅរកការអភិវឌ្ឍន៍ក្នុងវិស័យសេដ្ឋកិច្ច សង្គមកិច្ចនិងសុខាភិបាល៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ