ចិនជប៉ុននិងកូរ៉េខាងត្បូង ជួបប្រជុំគ្នាដើម្បីរកវិធីផ្សះផ្សារគ្នា
នេះជាលើកទីមួយហើយ ចាប់តាំងពី ខែ មេសា ឆ្នាំ២០១២ មកដែល ប្រទេសមហាអំណាចសេដ្ឋកិច្ចអាស៊ីទាំងបី បានជួបពិភាក្សាគ្នា។ ការជួបជុំគ្នានេះ មិនមែនក្នុងទិសដៅស្វែងរកកិច្ចព្រមព្រៀងសេដ្ឋកិច្ចនោះទេ ប៉ុន្តែក្នុងទិសដៅផ្សះផ្សារគ្នា ទាក់ទិនទៅនឹងជម្លោះជាច្រើន ដែលប្រទេសទាំងបី មានការថ្នាំងថ្នាក់នឹងគ្នា។ ជម្លោះប្រវត្តិសាស្រ្ត និងដែនដី រវាងប្រទេសទាំងបី បានជម្រុញឲ្យប្រជាជន អ្នកមានគំនិតជាតិនិយម ក្នុងបណ្តាប្រទេសទាំងនេះ មានចិត្តពុះកញ្រ្ជោល ស្អប់ខ្ពើមគ្នា កាន់តែខ្លាំង។ ការជួបប្រជុំគ្នាលើកនេះ បានផ្តល់ជាសញ្ញាវិជ្ជមាន ព្រោះថាគ្រប់គ្នាចេះតែព្រួយបារម្ភ ថានឹងអាចផ្ទុះជាជម្លោះយោធា បើសិនបញ្ហានេះនៅតែបន្តរ៉ាំរ៉ៃ ទៅមុខទៀត។
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៧:០២
រដ្ឋមន្រ្តីការបរទេសរបស់ ចិន ជប៉ុន និងកូរ៉េខាងជើង កំពុងជួបប្រជុំគ្នា នៅទីក្រុងសេអ៊ូល។ នេះជាកិច្ចប្រជុំត្រីភាគី ដែលមានលក្ខណៈផ្លូវការ បន្ទាប់ពីមានកិច្ចប្រជុំទ្វេរភាគី រវាងចិន-ជប៉ុន និង រវាងកូរ៉េខាងត្បូង-ជប៉ុន ប៉ុន្មានលើករួចមកហើយ។ កិច្ចប្រជុំនេះ ធ្វើឡើងក្នុងគោលដៅ ស្វែងរកវិធី ផ្សះផ្សារ ឲ្យប្រទេសទាំងបីជានាគ្នា។ តាមពិត គឺជប៉ុនតែម្នាក់ឯង ដែលមានជម្លោះជាមួយ កូរ៉េខាងត្បូងផង និងជាមួយចិនផង។
បញ្ហាដែលចោទជាជម្លោះ រវាងចិន កូរ៉េខាងត្បូង ជាមួយនឹង ជប៉ុន គឺ មានពីរ ដែលទីមួយទាក់ទិននឹង បញ្ហាប្រវត្តិសាស្ត្រ ហើយបញ្ហាទីពីរ គឺជម្លោះដែនកោះ ដែលជប៉ុនដណ្តើមគ្នាកាន់កាប់ ជាមួយចិន និងកូរ៉េខាងត្បូង។ បើនិយាយពីប្រវត្តិសាស្ត្រ ប្រទេសទាំងពីរ ចិន និងកូរ៉េខាងត្បូង សុទ្ធសឹងតែធ្លាប់ស្ថិតក្រោមអាណានិគម របស់ជប៉ុន ក្នុងចន្លោះរវាង ពីឆ្នាំ ១៩១០ ដល់ឆ្នាំ ១៩៤៥។ អាណានិគមនេះ បានបញ្ចប់ទៅ នៅពេលដែល ជប៉ុនចាញ់សង្គ្រាមលោកលើកទីពីរ។
ក្នុងពេលដែលជប៉ុនបានត្រូតត្រា ចិន និងកូរ៉េខាងត្បូង ជប៉ុនបានធ្វើអំពើព្រៃផ្សៃខ្លាំងណាស់ ទៅលើជនជាតិចិន និងជនជាតិកូរ៉េ។ បញ្ហានេះ ហើយ ដែលធ្វើឲ្យការចងកំហឹង មានដក់ជាប់ក្នុងចិត្តប្រជាជនចិន និងប្រជាជនកូរ៉េទូទៅ។ អ្វីដែលធ្វើឲ្យគេកាន់តែខឹង ថែមទៀត គឺនៅពេលដែល ជប៉ុនបានបោះពុម្ពសៀវភៅសិក្សាប្រវតិ្តសាស្រ្ត ដែលមានលក្ខណៈបន្ធូរបន្ថយ នូវអំពើព្រៃផ្សៃរបស់ខ្លួន ក្នុងពេលសង្រ្គាម។
ជប៉ុនត្រូវហ៊ានទទួលស្គាល់ការពិត ថាបានចាប់បង្ខំស្រ្តីកូរ៉េរាប់ម៉ឺននាក់ ធ្វើជាទាសករផ្លូវភេទ៖
តាមពិតទៅ បញ្ហាដណ្តើមគ្នាកាន់កាប់ដែនកោះ ក្នុងសមុទ្ររវាង ជប៉ុន និងកូរ៉េខាងត្បូង វាជាបញ្ហាបន្ទាប់បន្សំទេ។ បញ្ហាចំបងគឺ ជម្លោះប្រវត្តិសាស្ត្រតែម្តង។ អ្នកនយោបាយ ក៏ដូចជាអ្នកជាតិនិយមទាំងសងខាង យកបញ្ហាដែនដី មកបន្ថែមជាលេស ដើម្បីដុតកំហឹងរវាងជនជាតិទាំងពីរ ឲ្យកាន់តែឆេះខ្លាំងឡើង។ ដែនកោះ ដែលកូរ៉េដាក់ឈ្មោះថា ដុកដូ ហើយជប៉ុន ហៅថា តាកេសឈីម៉ា មានទំហំមិនធំទេ ហើយមានតែថ្មប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែកោះនេះ ជាឧបករណ៍នយោបាយ ក្នុងការបញ្ឆេះកំហឹងប្រវត្តិសាស្ត្រ។ ជាក់ស្តែង កាលពីឆ្នាំ ២០១២ លោក លី ម្យុងបាក់ អតីតប្រធានាធិបតីកូរ៉េខាងត្បូង បានទៅដល់កោះនេះ ហើយបានទាមទារ ឲ្យព្រះចៅអធិរាជជប៉ុន ធ្វើការសុំទោសជាសាធារណៈ ចំពោះទង្វើររបស់ទាហានជប៉ុន ដែលបានធ្វើទៅលើជនជាតិកូរ៉េ។
បើតាមឯកសារប្រវត្តិសាស្រ្តជាច្រើន បានបង្ហាញថា កាលពីជំនាន់ដែលជប៉ុន ទៅដាក់អាណានិគមលើឧបទ្វីបកូរ៉េ ដែលកាលនោះកូរ៉េ មិនទាន់បែកជាពីរនៅឡើយ ទាហានជប៉ុនបានប្រើទារុណកម្ម និងបានចាប់បង្ខំ ស្រ្តីជនជាតិកូរ៉េ ជាច្រើនម៉ឺននាក់ ធ្វើជាទាសករបម្រើផ្លូវភេទ។
យ៉ាងណាមិញ កាលពីដើមខែ មិនានេះដែរ លោកស្រី ប៉ាក់ គិនហឺ ប្រធានាធិបតីកូរ៉េខាងត្បូង បានធ្វើការទាមទារ ឲ្យជប៉ុនចាត់វិធានការ ឲ្យបានឆាប់រហ័ស ក្នុងការផ្តល់ជាសំណងជម្ងឺចិត្ត ដល់ស្រ្តីជនជាតិកូរ៉េ ដែលត្រូវបានគេចាប់បង្ខំ ធ្វើជាទាសករផ្លូវភេទ របស់ទាហានជប៉ុន។ លោកស្រី បានបញ្ជាក់ថា ជប៉ុនត្រូវតែលាងកិត្តិយសស្រ្តីរងគ្រោះទាំងនោះ។ សព្វថ្ងៃនេះ អ្នកដែលនៅរស់រៀនមានជីវិត មានតែ៥៣ នាក់ទេ ដូច្នេះជប៉ុនត្រូវតែស្ទុះស្ទារ ធ្វើអ្វីមួយ ដើម្បី លប់លាងកំហុសរបស់ខ្លួន។ លោកស្រីបន្ថែមថា នេះជាកិត្តិយសរបស់ ជនរងគ្រោះ និងប្រជាជាតិកូរ៉េទាំងមូល ហើយជប៉ុនត្រូវតែ ហានប្រឈមមុខចំពោះទង្វើអាក្រក់ ដែលខ្លួនធ្លាប់បានប្រព្រឹត្ត។
តាមពិតទៅ ជប៉ុនធ្លាប់បានធ្វើការសុំទោស ជាផ្លូវការរួចមកហើយ កាលពីឆ្នាំ ១៩៩៣។ ប៉ុន្តែកន្លងមក អ្នកនយោបាយ ដែលមាននិន្នាការជាតិនិយម ទាំងខាងកូរ៉េ ទាំងខាងជប៉ុន នៅតែឌឺដងដាក់គ្នា។ លោក ស៊ិនហ្សូ អាបេ នាយករដ្ឋមន្រ្តីជប៉ុន ធ្លាប់បានថ្លែងថា ស្រ្តីជនជាតិកូរ៉េ ដែលអះអាងថាត្រូវបានទាហានជប៉ុនចាប់បង្ខំ បន្តែតាមការពិត ស្រី្តទាំងនោះ មានមុខរបរ ជាស្រីរកស៊ីផ្លូវភេទ។ ទាហានជប៉ុន ទៅលេងកម្សាន្ត នៅតាមផ្ទះបន តែមិនបានទៅចាប់បង្ខំនរណាទេ។
ការសំលាប់រង្គាលនៅណានជីង និងជម្លោះប្រជុំកោះ សេនកាគូ ជាស្នូលនៃកំហឹង រវាងជប៉ុននិងចិន៖
ដូចគ្នាដែរ ចិនធ្លាប់ត្រូវបានជប៉ុនវាយលុក និងត្រូតត្រាអស់រយៈពេល ១៥ឆ្នាំ។ បន្ទាប់ពីជប៉ុនបានវាយយកបាន ឧបទ្វីបកូរ៉េ ជប៉ុនបានបន្តដំណើរទៅវាយយកតំបន់ ម៉ាន់ជូរី ដែលស្ថិតនៅភាគឥសានទឹកដីចិន ជាប់នឹងកូរ៉េខាងជើងបច្ចុប្បន្ន។ បន្ទាប់មកទៀត ជប៉ុនបានបន្តដំណើរ វាយយកបានដែនដី ភាគខាងកើតប្រទេសចិន ស្ទើរតែទាំងស្រុងតែម្តង។
រឿងដែលជនជាតិចិនចាំមិនភ្លេច ពីទង្វើដ៏សាហាវយង់ឃ្នង របស់ទាហានជប៉ុន ហើយដែលអ្នកប្រវត្តិសាស្ត្រពិភពលោកគ្រប់គ្នា គេថ្កោលទោសជប៉ុននោះ គឺការសំលាប់រង្គាល នៅក្រុងណានជីង នៅចុងឆ្នាំ ១៩៣៧។ បើតាមឯកសារផ្លូវការ ជប៉ុនបានសំលាប់ជនជាតិចិន ប្រមាណជា ៤០ម៉ឺននាក់។ ហើយក្នុងចំណោមនោះ មានក្មេង និងស្រីប្រមាណជា ៨ម៉ឺននាក់ ដែលត្រូវបានសម្លាប់ចោល និងរំលោភសេពសន្ទវៈ។
បញ្ហានេះ ត្រូវបានអ្នកជាតិនិយមចិន នៅតែបន្តចងកំហឹង ទៅលើជប៉ុន។ កំហឹងមានកាន់តែធំទៅទៀត បន្ទាប់ពីប្រទេសទាំងពីរ ដណ្តើមគ្នាកាន់កាប់ ដែនកោះមួយចំនួន ក្នុងឈូងសមុទ្រចិនខាងត្បូង។ ប្រជុំកោះ ដែលជាចំណុចក្តៅជាងគេ គឺប្រជុំកោះសេនកាគូ។ ថ្មីៗនេះ ជប៉ុនបានប្រមូលទិញដី នៅលើកោះនេះ មកចូលជាសម្បត្តិរដ្ឋ។ ចំណែក ចិនវិញ បានចាប់ផ្តើមកសាងព្រលានយន្តហោះ និងកំពង់ផែធំមួយ នៅលើកោះក្បែរនោះផងដែរ។ នាវាល្បាតប្រទេសទាំងពីរ បានជល់គ្នាជាច្រើនដងមកហើយ។
សត្រូវរបស់សត្រូវខ្ញុំ ជាមិត្តរបស់ខ្ញុំ៖
ហេតុអ្វីបានជាពេលនេះ ប្រទេសទាំងបី ងៀកខិតចូលមកជិតគ្នា? បញ្ហាដែលនាំប្រទេសទាំងបី ឲ្យចូលតុចរចាគ្នា រកវិធីផ្សះផ្សារគ្នា គឺទីមួយទាក់ទិនទៅនឹង ការការពារសន្តិសុខក្នុងតំបន់ទាំងមូល ដែលកំពុងតែរងការគម្រាមកំហែង ពីសំណាក់កូរ៉េខាងជើង។ ថ្មីៗនេះ កូរ៉េខាងជើង បានធ្វើការសាកល្បង គ្រាប់មីស៊ីលរបស់ខ្លួន ដែលធ្វើឲ្យកូរ៉េខាងត្បូង និងជប៉ុនមានការព្រួយបារម្ភ។ តាមការប៉ាន់ស្មាន កូរ៉េខាងជើង អាចទាំងមានអាវុធនុយក្លេអ៊ែរ ទៀតផង។
កន្លងមក ចិនតែងតែជួយការពារ ធ្វើមិនដឹងមិនឮ ចំពោះទង្វើក្រអឺតក្រទម របស់របបផ្តាច់ការកូរ៉េខាងជើង បន្តែ ចាប់តាំងពីឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ចិនហាក់ទ្រាំលែងបានហើយ ជាពិសេសបន្ទាប់ពីមានការសង្ស័យថា កូរ៉េខាងជើង បានបែរក្បាល មកវាយប្រហារចិន តាមប្រព័ន្ធអ៊ីធឺនែត។
ដូច្នេះ ប្រទេសទាំងបី កូរ៉េខាងត្បូង ចិន និងជប៉ុន មានសត្រូវរួមតែមួយ គឺកូរ៉េខាងជើង។ ដូចពាក្យគេនិយាយមិនខុសទេ ថា សត្រូវរបស់សត្រូវខ្ញុំ ជាមិត្តខ្ញុំ។ ដូច្នេះចង់មិនចង់ ពេលនេះ ប្រទេសទាំងបី ត្រូវតែចាប់ដៃគ្នា រិតចំណងសហប្រតិបត្តិការសន្តិសុខ។
កត្តាទីពីរ គឺបញ្ហាសេដ្ឋកិច្ចតែម្តង។ ប្រទេសទាំងបី មានការដោះដូរសេដ្ឋកិច្ចគ្នា បើគិតជាទឹកប្រាក់ ច្រើនពាន់លានណាស់ ជាពិសេសក្នុងវិស័យបច្ចេកវិទ្យាទំនើប។ បន្តែ ទោះជាយ៉ាងណា នេះគ្រាន់តែជាជំហានដំបូង ក្នុងការស្វែងរកការផ្សះផ្សារគ្នា។ អ្វីដែលគេសង្ឃឹមនោះ គឺប្រហែលជាអាចមាន ការរៀបចំសន្និសីទកំពូលមួយ រវាងថ្នាក់ដឹកនាំប្រទេសទាំងបីតែម្តង ក្នុងរវាងឆ្នាំ២០១៥នេះ។
មួយវិញទៀត ការចងកំហឹងស្អប់ខ្ពើមគ្នា ដោយសារតែរឿងអតីតកាល ជារឿងដែលគ្មានបានប្រយោជន៍អ្វីទាំងអស់។ នេះគ្រាន់តែជាឈ្នាន់នយោបាយ របស់ពួកជាតិនិយមជ្រុល តែប៉ុណ្ណោះ។ បើជនជាតិទាំងបី នៅតែបន្តស្អប់ខ្ពើមគ្នា នោះសង្គ្រាមប្រាកដជាអាចផ្ទុះឡើង សារជាថ្មីមិនខាន។ ហើយតែកាលណា មានសង្រ្គាម នាំឲ្យមានអស្ថេរភាពក្នុងតំបន់ ដូច្នេះ សេដ្ឋកិច្ចប្រាកដជាជួបបញ្ហា ទៅតាមនោះដែរ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ