«ប្រវត្តិសាស្ត្រសម្រាប់អ្នកឈ្នះ»គួរត្រូវបញ្ចប់!
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៥:០៤
ថ្ងៃទី ១៨មីនាគឺជាខួបទី ៤៤ ឆ្នាំនៃរដ្ឋប្រហាររបស់សេនាប្រមុខ លន់ នល់ ទម្លាប់ម្តេចព្រះ នរោត្តម សីហនុ ពីតំណែងប្រមុខរដ្ឋ។ មិនថាតែព្រឹត្តិការណ៍ ១៨ មីនាទេ ប៉ុន្តែ រាល់ព្រឹត្តិការណ៍នយោបាយធំៗដូចជាថ្ងៃដួលរលំនៃរបបខ្មែរក្រហម ៧មករា ១៩៧៩ និងកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពទីក្រុងប៉ារីស ២៣តុលា ១៩៩១ ជាដើម ត្រូវបានអ្នកនយោបាយបកស្រាយក្នុងអត្ថន័យខុសៗគ្នាទៅតាមនិន្នាការរបស់ខ្លួន។ ដោយសារតែប្រវត្តិសាស្ត្រត្រូវបានបកស្រាយឬចងក្រងតម្រូវតែតាមប្រយោជន៍នយោបាយឬហៅម្យ៉ាងទៀតថាជា«ប្រវត្តិសាស្ត្រសម្រាប់អ្នកឈ្នះ» កូនខ្មែរជំនាន់ក្រោយគ្មានប្រវត្តិសាស្ត្រពិតប្រាកដសម្រាប់រៀនសូត្រទេ។
តើអ្វីទៅជាប្រវត្តិសាស្ត្រពិតរបស់ប្រទេសកម្ពុជា? សំណួរនេះប្រហែលជាគេពិបាកនឹងរកចម្លើយណាស់។ គ្រាន់តែមួយជំនាន់មនុស្សចុងក្រោយនេះ ម្នាក់ៗបានអានសៀវភៅប្រវត្តិសាស្ត្រមិនដឹងជាប៉ុន្មានក្បាលទៅហើយទេពោលគឺរបបដឹកនាំមួយមានប្រវត្តិសាស្ត្រមួយ ហើយការបកស្រាយខុសគ្នាស្រឡះសម្រាប់ព្រឹត្តិការណ៍តែមួយ។ និយាយឲ្យចំការសរសេរប្រវត្តិសាស្ត្រគឺយោងទៅតាមទស្សនៈរបស់អ្នកនយោបាយទាំងស្រុង។
អ្វីដែលគេអាចរៀនសូត្របានពីប្រវត្តិសាស្ត្រទាំងនោះគឺ អ្នកឈ្នះជា«វីរៈបុរស» ចំណែកឯអ្នកចាញ់គឺជា«ជនក្បត់ជាតិ»។ ទស្សនៈនេះបានបង្កើតឲ្យមានវប្បធម៌សងសឹកគ្នាពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយមិនចេះចប់។ គំនុំសងសឹកគ្នានេះហើយដែលបណ្តាលឲ្យពួកខ្មែរក្រហមសម្លាប់ផ្តាច់ពូជអ្នកណាដែលគេចោទថាក្បត់ ឬជាខ្មាំង។ ទីបំផុត ជីវិតពលរដ្ឋខ្មែរស្លូតត្រង់រាប់លាននាក់ត្រូវបានសម្លាប់ក្រោមពាក្យចោទប្រកាន់ និងការសង្ស័យថាជា«ជនក្បត់»។
បើទោះបីជាហេតុការណ៍បានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ដូច្នេះក៏ដោយ ក៏ទស្សនៈនយោបាយសងសឹកនៅតែមិនទាន់ទៅណាឆ្ងាយពីឆាកនយោបាយប្រទេសកម្ពុជានៅឡើយដែរ។ ការបកស្រាយប្រវត្តិសាស្ត្រដោយអ្នកនយោបាយក៏នៅតែធ្វើឡើងផ្ទុយគ្នាស្រឡះដដែល។ ជាក់ស្តែង មេដឹកនាំបក្សប្រឆាំងបានចងភ្ជាប់ថ្ងៃ១៨មីនាទៅនឹងការឈ្លានពានរបស់បរទេសដោយរាប់ទាំងថ្ងៃ៧មករា១៩៧៩ផងដែរ។
ចំណែកគណបក្សកាន់អំណាចវិញបានទម្លាក់កំហុសទៅលើក្រុមអ្នកសាធារណរដ្ឋដែលធ្វើឲ្យប្រទេសជាតិធ្លាក់ចុះ។ រីឯ៧មករា គឺជាថ្ងៃរំដោះប្រទេសពីរបបខ្មែរក្រហម។ ការខ្វែងទស្សនៈគ្នាជុំវិញអត្ថន័យថ្ងៃ១៨មីនា ថ្ងៃ៧មករា និងថ្ងៃ២៣តុលាគឺជាឧទាហរណ៍ដែលបញ្ជាក់បានថា ប្រវត្តិសាស្ត្រនៅតែស្ថិតនៅលើបបូរមាត់របស់អ្នកនយោបាយតែមិនស្ថិតនៅលើសច្ចធម៌នោះឡើយ។ បើដូច្នេះ តើកូនខ្មែរជំនាន់ក្រោយមានសៀវភៅប្រវត្តិសាស្ត្រសម្រាប់រៀនសូត្រដើម្បីស្វែងយល់ពីការពិតនៃអតីតកាលរបស់ប្រទេសបានដោយរបៀបណា?
ជាការពិតណាស់ នៅក្នុងបណ្តាប្រទេសជឿនលឿនក្នុងលោក អ្នកដឹកនាំដែលឡើងកាន់អំណាចថ្មី និងអ្នកដែលចេញពីអំណាចទៅ ថ្វីដ្បិតតែជាគូប្រជែងនយោបាយដ៏ជូរចត់ក៏ដោយ ក៏ពួកគេផ្ទេរអំណាចដោយសន្តិវិធី និងដោយចាប់ដៃគ្នារលាក់។ បើទោះបីជាត្រូវចុះចេញពីតំណែង ក៏អតីតប្រមុខរដ្ឋឬប្រមុខរដ្ឋាភិបាលទាំងនោះនៅតែមានកិត្តិយសក្នុងនាមជាអតីតអ្នកដឹកនាំមួយរូបរបស់ប្រទេស។ រីឯអ្នកដឹកនាំថ្មីត្រូវបន្តធ្វើអ្វីដែលអ្នកចាស់បានធ្វើរួចហើយ និងកែតម្រូវកន្លែងណាដែលខ្លួនគិតថាអ្នកដឹកនាំមុនអនុវត្តមិនត្រឹមត្រូវ។ អ្នកដឹកនាំថ្មី និងអ្នកដឹកនាំចាស់អាចរស់នៅជាមួយគ្នាបានប្រកបដោយកិត្តិយស សេចក្តីថ្លៃថ្នូ និងមោទនភាពជាតិ។ ចំណែកអ្នកសរសេរប្រវត្តិសាស្ត្រគឺជាអ្នកជំនាញហើយដែលអ្នកនយោបាយមិនអាចកាឡៃបានទេ។
ជាង២០ឆ្នាំក្នុងរបត់ប្រជាធិបតេយ្យ សេរីពហុបក្ស អ្នកនយោបាយខ្មែរគួរតែទទួលយកវប្បធម៌នយោបាយថ្មីគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការអភិវឌ្ឍរបៀបធ្វើនយោបាយទៅរកភាពជឿនលឿនដូចអារ្យប្រទេសក្នុងលោក។ ក្នុងន័យនេះ គំនុំសងសឹកតាមយុទ្ធសាស្ត្រ«ទឹកឡើងត្រីស៊ីស្រមោច ទឹកហោចស្រមោចស៊ីត្រី»គួរតែត្រូវលុបបំបាត់ចេញពីឆាកនយោបាយកម្ពុជា។ ជាពិសេសកម្ពុជាគួរតែមានប្រវត្តិសាស្ត្រពិតមួយដោយឈរលើសច្ចធម៌សម្រាប់ឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយយកទៅរៀនសូត្រ។
ការស្វែងយល់និងបានដឹងប្រវត្តិសាស្ត្រពិតមានសារសំខាន់ណាស់ពីព្រោះវាអាចជួយឲ្យកូនខ្មែរជំនាន់ក្រោយបានស្គាល់ពីចំណុចខ្លាំងនិងចំណុចខ្សោយរបស់អ្នកនយោបាយពីអតីតកាលដើម្បីស្រង់បទពិសោធន៍និងកសាងអនាគតបានត្រឹមត្រូវ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រសិនបើប្រវត្តិសាស្ត្រស្ថិតនៅលើតែបបូរមាត់របស់អ្នកនយោបាយ រីឯការសរសេរប្រវត្តិសាស្ត្រតម្រូវទៅតាមតែប្រយោជន៍នយោបាយ កូនខ្មែរជំនាន់ក្រោយគ្មានវាសនាបានស្គាល់ប្រទេសជាតិរបស់ខ្លួនពិតប្រាកដឡើយ។
ដូច្នេះ គួរតែដល់ពេលហើយដែលអ្នកនយោបាយខ្មែរត្រូវបញ្ចប់វប្បធម៌កាឡៃប្រវត្តិសាស្ត្រទៅតាមចិត្តរបស់ខ្លួន។ រីឯអ្នកសរសេរប្រវត្តិសាស្ត្រទៀតសោតក៏គួរតែផ្អែកលើការពិត លើសច្ចៈម៌ ដោយចៀសវាងការសរសេរតម្រូវតែតាមចិត្តអ្នកនយោបាយ។ នេះជាចំណុចគន្លឹះមួយក្នុងចំណោមបញ្ហាសំខាន់ៗជាច្រើនសម្រាប់ដោះស្រាយបញ្ហាជាតិដែលអ្នកនយោបាយខ្មែរត្រូវមូលមាត់គ្នា៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ