ហេតុអ្វីបានជាខ្មែរមិនសូវឲ្យតម្លៃអក្សរនិងភាសាជាតិ?
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៥:៥៦
បន្តពីសប្ដាហ៍មុន នៅសប្ដាហ៍នេះ អ៊ឹម រចនា នឹងសាកល្បងសិក្សាពីមូលហេតុដែលខ្មែរ មិនសូវឲ្យតម្លៃ និងមិនសូវនិយមប្រើប្រាស់អក្សរនិងភាសាជាតិរបស់ខ្លួន។
នៅកម្ពុជា ពលរដ្ឋមួយចំនួន ជាពិសេសយុវជនសម័យសន្តិភាព មិនសូវនិយមប្រើប្រាស់អក្សរនិងភាសាជាតិរបស់ខ្លួនទេ។ ជារឿយៗ គេតែងតែបានលឺយុវជនក្មេងៗ ដែលកើត ធំធាត់ ព្រមទាំងកំពុងរស់នៅប្រទេសកម្ពុជា និយាយភាសាបរទេស ដូចជាអង់គ្លេសនិងចិនជាដើម ជំនួសឲ្យភាសាខ្មែរដែលជាភាសាជាតិ។ មិនសូវប្រើប្រាស់អក្សរនិងភាសាខ្មែរជារឿងមួយ ប៉ុន្តែការមិនឲ្យតម្លៃចំណេះដឹងភាសាខ្មែរ គឺជារឿងមួយទៀត។ នៅក្នុងការសិក្សា ព្រមទាំងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃ ប្រសិនបើគេមិនច្បាស់ថា ពាក្យពេចន៍ក្នុងភាសាបរទេសណាមួយត្រឹមត្រូវឬអត់ គេនឹងរត់ទៅរកវចនានុក្រម។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងការប្រើប្រាស់ភាសាខ្មែរ ដែលជាភាសាជាតិ ជាភាសាកំណើតរបស់ខ្លួនវិញ ពលរដ្ឋខ្មែរបែរជាមិនចាប់អារម្មណ៍ ខ្វាយខ្វល់ ពិនិត្យពិច័យអ្វីទាំងអស់។
តើហេតុអ្វីបានជាពលរដ្ឋខ្មែរ ជាពិសេសយុវជន និយមប្រើប្រាស់ភាសាបរទេស? តើហេតុអ្វីបានជាខ្មែរ មិនសូវឲ្យតម្លៃ និងមិននិយមប្រើប្រាស់ភាសាជាតិរបស់ខ្លួន?
ដើម្បីឆ្លើយនឹងសំណួរទាំងនេះ គេត្រូវស្វែងយល់ពីបញ្ហាមួយចំនួន។ ទី១ គឺកង្វះសៀវភៅនិងឯកសារជាភាសាខ្មែរ។ សព្វថ្ងៃ សៀវភៅជំនាញ និងឯកសារបច្ចេកទេស ដែលសរសេរនិងបោះពុម្ពផ្សាយជាភាសាជាតិ នៅមានបរិមាណតិចតួចនៅឡើយ។ នៅក្នុងបរិមាណដ៏តិចតួចនោះ ឯកសារដែលមានគុណភាព និងទាន់សម័យ ក៏កាន់តែតិចតួចស្ដួចស្ដើងទៅទៀត។ ដោយសារតែហេតុនេះ និស្សិតបញ្ញវ័ន្តខ្មែរ ត្រូវបង្ខំចិត្តស្វែងរកឯកសារបរទេសបន្ថែម ដើម្បីបំពេញតម្រូវការរបស់ខ្លួន។ ការប្រើប្រាស់ភាសាបរទេសភាគច្រើនលើសលុប នៅក្នុងការសិក្សា បានបង្កើតជាទម្លាប់ប្រើប្រាស់ភាសាបរទេសនៅក្នុងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃតែម្ដង។
ទី២ គឺឱកាសការងារ។ ពេលជ្រើសរើសបុគ្គលិកឲ្យចូលធ្វើការ នៅកន្លែងការងារភាគច្រើនលើសលុប បានផ្ដល់អាទិភាពដល់អ្នកដែលមានចំណេះដឹងភាសាបរទេស ជាងភាសាខ្មែរទៅវិញ។ នៅតាមអង្គការ ឬក្រុមហ៊ុនឯកជនមួយចំនួនទៀត ប្រើប្រាស់ភាសាបរទេសនៅក្នុងការប្រាស័យទាក់ទងគ្នានៅក្នុងស្ថាប័នតែម្ដង។ ម្ល៉ោះហើយ និស្សិតខ្មែរបានប្រឹងប្រែងសិក្សាភាសាបរទេស ជាពិសេសភាសាអង់គ្លេស ចិន ជប៉ុន កូរ៉េ និងបារាំងជាដើម ដើម្បីទទួលបានអាទិភាពក្នុងទីផ្សារការងារ។
ទី៣ គឺកង្វះការផ្សព្វផ្សាយពាក្យចាស់ និងបង្កើតពាក្យថ្មី។ នៅក្នុងសង្គមខ្មែរ ដែលពលរដ្ឋមិនសូវនិយមប្រើប្រាស់អក្សរនិងភាសាជាតិរបស់ខ្លួន ការប្រើប្រាស់ពាក្យពេចន៍ និងអក្ខរាវិរុទ្ធ តែងតែជួបវិបត្តិ។ ដោយសារតែវិបត្តិនេះហើយ ទើបគណៈកម្មាធិការជាតិភាសាខ្មែរ សម្រេចឲ្យប្រើប្រាស់អក្ខរាវិរុទ្ធតាមវចនានុក្រមសម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត។ យ៉ាងណាក៏ដោយ បញ្ហានៅតែ មាន។ អ្នកខ្លះប្រើពាក្យខុស តែយល់ថាខ្លួនឯងប្រើត្រូវ។ ឯអ្នកខ្លះទៀតដែលដឹងអំពីពាក្យពេចន៍ត្រឹមត្រូវហើយ តែមិនហ៊ានប្រើ ព្រោះខ្លាចអ្នកដទៃសើចចំអកឲ្យ។ ជាក់ស្ដែង ដូចជាពាក្យ «ឃាតៈកៈ» ដែលមានន័យថា អ្នកធ្វើឃាត អ្នកសម្លាប់។ «ឃាតៈកៈ» ជាពាក្យកម្ចីពីភាសាបាលី ដែលមានកត់ត្រាក្នុងវចនានុក្រមសម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត។ ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃ ដើម្បីសំដៅដល់អ្នកធ្វើឃាត អ្នកសម្លាប់នេះ ជនជាតិខ្មែរបែរជាប្រើប្រាស់ពាក្យ «ឃាតករ» ទៅវិញ ដែលពាក្យនេះ គ្មាននៅក្នុងវចនានុក្រមនោះទេ។ គ្មាននៅក្នុងវចនានុក្រម ជារឿងមួយ ប៉ុន្តែប្រសិនបើពាក្យ «ឃាតករ» នេះ ត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ជាទូទៅទៅហើយ ហេតុអ្វីបានជាស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធ មិនបញ្ជូលពាក្យនេះទៅក្នុងវចនានុក្រម?
និយាយពីការបញ្ចូលពាក្យទៅក្នុងវចនានុក្រម គេចាំបាច់ត្រូវលើកឡើងផងដែរ ពីការបង្កើតពាក្យថ្មី។ នៅពេលដែលពិភពលោកវិលទៅមុខមិនឈប់ ពាក្យថ្មីៗ ក៏កើតមានជាបន្តបន្ទាប់។ វចនានុក្រមសម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត ដែលបានសម្រេចបោះពុម្ពផ្សាយតាំងពីឆ្នាំ ១៩៦៨ នៅតែជាសៀវភៅគោលអក្សរសាស្ត្រ ដែលខ្មែរប្រើប្រាស់នៅឆ្នាំ២០១៥នេះ។
វចនានុក្រមខ្មែរនេះ មាន១ពាន់៨រយ៨៨ទំព័រ ប្រជុំទៅដោយមេពាក្យ វេយ្យាករណ៍ និងក្បួនខ្នាតនានា សម្រាប់ពង្រីកភាសា និងអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ។ រហូតមកទល់ពេលនេះ មានពាក្យតិចតួចបំផុត ដែលត្រូវបានបង្កើតថ្មី។ ហើយពាក្យដែលបង្កើតថ្មីទៀតសោត ក៏មិនបានផ្សព្វ ផ្សាយឲ្យបានទូលំទូលាយ ដើម្បីឲ្យប្រជាពលរដ្ឋស្វែងយល់ និងប្រើប្រាស់ជាសាធារណៈនោះទេ។
សម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត ដែលបានចំណាយពេលអស់៥៣ឆ្នាំដើម្បីបង្កើតវចនានុក្រមខ្មែរ បានសរសេរនៅក្នុងនិទានកឋាថា វចនានុក្រមខ្មែរទាំងពីរភាគ ដែលបោះពុម្ពគ្រាទី៥នោះ បើប្រៀបធៀបទៅនឹងផ្លូវ ក៏មានឋានៈត្រឹមប្រហែលនឹងថ្នល់លំ ដែលបានចាក់រាយក្រួសបាយក្រៀមស្ដើងៗប៉ុណ្ណោះ។ ពុំទាន់មានឋានៈស្មើនឹងថ្នល់ដែលចាក់ជ័រយ៉ាងក្រាស់រលើបរលង់នៅឡើយទេ។ ក្នុងអនាគតកាលមិនយូរឆ្នាំប៉ុន្មាន ទើបអាចនឹងឡើងឋានៈស្មើនឹងថ្នល់ចាក់ជ័ររលង់រលើបពុំខានឡើយ។ ប្រសិនបើសម្ដេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត មានព្រះជន្មគង់នៅដល់សព្វថ្ងៃនេះ ព្រះអង្គទ្រង់ប្រហែលជាតូចព្រះទ័យខ្លាំងណាស់ ពេលឃើញអក្សរសាស្ត្រខ្មែរកំពុងជួបវិបត្តិរអិលធ្លាក់ជ្រោះដូច្នេះ។
ថ្វីត្បិតតែភាសាបរទេសផ្ដល់ឱកាស និងផលប្រយោជន៍មហិមាដល់អ្នកប្រើប្រាស់យ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ពលរដ្ឋខ្មែរមិនគួរបំភ្លេចភាសានិងអក្សររបស់ខ្លួនដែរ។ ភាសានិងអក្សរ គឺជាអត្តសញ្ញាណ គឺជាព្រលឹងជាតិខ្មែរ។ ខ្មែរមានសំណាងដែលមានភាសានិងអក្សរជារបស់ខ្លួន។ ដូច្នេះ ពលរដ្ឋខ្មែរមិនត្រូវបំភ្លេច អ្វីដែលជាអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួនឡើយ។ ដូចគ្នាដែរ ស្ថាប័នពាក់ព័ន្ធទាំងអស់ ជាពិសេសគណៈកម្មាធិការជាតិភាសាខ្មែរ ប្រហែលជាត្រូវធ្វើការងារច្រើនជាងសព្វថ្ងៃនេះទៀត ដើម្បីកុំឲ្យវិបត្តិភាសានិងអក្សរខ្មែរ រីកធំធាត់កាន់តែខ្លាំង រហូតដល់ស្រោចស្រង់លែងបាន៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ