ព្រះពុទ្ធសាសនាជា«ឃ្លាំងឱសថ»សម្រាប់ព្យាបាលជំងឺសង្គម!
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:៤៤
ប្រជាពុទ្ធបរិស័ខ្មែរបាននាំគ្នាប្រារព្ធពិធីបុណ្យមាឃបូជាកាលពីថ្ងៃ៣កុម្ភៈម្សិលមិញ។ ពិធីបុណ្យដ៏ធំត្រូវបានប្រារព្ធឡើងក្នុងខេត្តសៀមរាប។ ពលរដ្ឋខ្មែរជាង ៩៥ ភាគរយកាន់ព្រះពុទ្ធសាសនា ហើយព្រះពុទ្ធសាសនាត្រូវបានចាត់ទុកជាសាសនារបស់រដ្ឋ។ ប៉ុន្តែ សង្គមមួយនេះបែរជាសម្បូរដោយបញ្ហាចាក់ស្រេះរាប់រយជំពូកដែលបណ្តាលមកពីការស្រុតចុះនៃសីលធម៌សង្គម។ នេះសបញ្ជាក់ថា ទស្សនវិជ្ជាព្រះពុទ្ធសាសនាដែលប្រៀបបាននឹងឃ្លាំងឱសថសម្រាប់ព្យាបាលជំងឺសង្គមនោះមិនទាន់ត្រូវបានប្រើប្រាស់ដើម្បីប្រយោជន៍សង្គមឲ្យអស់លទ្ធភាពនៅឡើយទេ។
នៅកម្ពុជា មានពិធីបុណ្យបែបព្រះពុទ្ធសាសនាច្រើនណាស់ក្នុងមួយឆ្នាំ។ ពិធីបុណ្យសាសនាធំៗមានដូចជា មាឃបូជា វិសាខបូជា និងភ្ជុំបិណ្ឌ ជាដើម។ ក្រៅពីពិធីបុណ្យធំៗ ប្រជាពុទ្ធបរិស័ទខ្មែរក៏តែងប្រារព្ធពិធីបុណ្យតាមបែបសាសនាជាច្រើនទៀតនៅតាមផ្ទះសម្បែង និងទីវត្តអារាមនានា។
ជាការពិត តម្លៃជាសាកលរបស់ព្រះពុទ្ធសាសនាគឺស្ថិតនៅត្រង់ទស្សនវិជ្ជាដែលបង្កប់ដោយអត្ថន័យ សន្តិភាព និង អហិង្សា។ ការអត់ឱននិងមិនបៀតបៀនគ្នាដែលជាស្នូលនៃទស្សនវិជ្ជាព្រះពុទ្ធសាសនាក៏ជាគោលការណ៍គោរពសិទ្ធិមនុស្សដែលពិភពលោកប្រាថ្នាចង់បាន។ ប៉ុន្តែ បច្ចុប្បន្ននេះ មនុស្សជាច្រើនហាក់ដូចជាគោរពព្រះពុទ្ធសាសនាតែសម្បកក្រៅ តែបែរជាបណ្តោយខ្លួនឲ្យធម៌ប្រមាថដឹកមុខទៅវិញ។
ជាក់ស្តែង អំពើហិង្សា ការសេពគ្រឿងញៀន គ្រឿងស្រវឹង ការឈ្លក់វក់វីនឹងអំណាច បុណ្យស័ក្តិ ទឹកប្រាក់ និងសម្ភារៈនិយមជាដើមកំពុងតែវាយលុកយ៉ាងពេញទំហឹងទៅលើមនុស្សខ្មែរជាច្រើន។ នៅកម្ពុជា ក្នុងចំណោមប្រជាជនសរុបប្រមាណជា ១៥ លាននាក់ មានអ្នកកាន់ព្រះពុទ្ធសាសនាដល់ទៅជាង ៩៥% ។ នៅទូទាំងប្រទេសមានវត្តព្រះពុទ្ធសាសនាសរុបចំនួនជាង ៤ ៣០០ វត្ត និង មានព្រះសង្ឃសរុបប្រមាណជា ៥ ម៉ឺនអង្គ។ ចំនួននេះអាចពន្យល់បានអំពីជំនឿដ៏មុតមាំរបស់ពលរដ្ឋខ្មែរទៅលើព្រះពុទ្ធសាសនាហើយវាក៏ស័ក្តិសមណាស់ដែលប្រទេសនេះចាត់ទុកព្រះពុទ្ធសាសនាជាសាសនារបស់រដ្ឋ។
ប៉ុន្តែ គួរអ្វីដែលគួរកត់សម្គាល់នោះគឺ ទស្សនវិជ្ជាដ៏មានតម្លៃរបស់ព្រះពុទ្ធសាសនាដែលប្រៀបបាននឹង«ឃ្លាំងឱសថ»សម្រាប់ព្យាបាលជំងឺសង្គមនោះមិនទាន់ត្រូវបានប្រើប្រាស់ឲ្យបានត្រឹមត្រូវដើម្បីលើកកម្ពស់សុខមាលភាពសង្គមនៅឡើយទេ។ មនុស្សវ័យចំណាស់មួយចំនួនដែលតាំងខ្លួនជាអ្នកគោរពនិងប្រតិបត្តិព្រះពុទ្ធសាសនាតែបែរជាប្រព្រឹត្តផ្ទុយពីគោលការណ៍សាសនាទៅវិញ ខណៈដែលយុវវ័យជំនាន់ក្រោយភាគច្រើនបែរជាចាត់ទុកព្រះពុទ្ធសាសនាថា«ហួសសម័យ»ឬក៏ជាកិច្ចការរបស់មនុស្សចាស់តែប៉ុណ្ណោះ។
តាមពិតព្រះពុទ្ធសាសនាមានតម្លៃសម្រាប់មនុស្សគ្រប់វ័យនិងគ្រប់ស្រទាប់សង្គម ប៉ុន្តែអ្វីដែលនៅខ្វះគឺវិធីសាស្ត្រដើម្បីទាក់ទាញមនុស្សឲ្យចូលរួមតែប៉ុណ្ណោះ។ ជាក់ស្តែង សមាគមព្រះសង្ឃមួយចំនួនដែលបានអនុវត្តកម្មវិធីអប់រំតាមបែបព្រះពុទ្ធសាសនានៅតាមសាលាក៏បានទាក់ទាញយុវវ័យជាច្រើនឲ្យស្តាប់ព្រះធម៌អប់រំចិត្តផងដែរ។ ដូច្នេះ ទន្ទឹមនឹងការស្តីបន្ទោសយុវវ័យថាមិនចាប់អារម្មណ៍ទៅលើព្រះពុទ្ធសាសនា គេក៏ត្រូវចោទសួរដែរថាតើស្ថាប័នសាសនាបានធ្វើអ្វីខ្លះក្នុងន័យបញ្ជ្រាបការអប់រំទស្សនវិជ្ជាព្រះពុទ្ធសាសនាទៅដល់យុវវជនស្រករក្រោយ?
ជាការពិត ព្រះពុទ្ធបរមគ្រូទ្រង់បានឈ្វេងយល់រួចស្រេចទៅហើយថា សាសនារបស់ព្រះអង្គនឹងត្រូវផុតរលត់ត្រឹមរយៈពេល៥០០០ព្រះវស្សា។ ការផុតរលត់នៃព្រះពុទ្ធសាសនាមិនមែនបណ្តាលមកពីសាសនាដទៃណាមកបំផ្លាញឡើយតែគឺដោយសារ«អ្នកគោរពនិងប្រតិបត្តិ»ព្រះពុទ្ធសាសនាខ្លួនឯងដែលជាអ្នកបំផ្លាញ។ បញ្ហាចាក់ស្រេះក្នុងសង្គមដែលកើតមានបច្ចុប្បន្នទំនងជាភស្តុតាងដែលអាចបញ្ជាក់ពីបញ្ហានេះបាន។
យ៉ាងណាក៏ដោយចុះ ការពង្រឹងព្រះពុទ្ធសាសនាគឺជាកិច្ចការដែលមិនអាចមើលរំលងបាន។ ទន្ទឹមនឹងនោះ សំណួរមួយទៀតដែលសំខាន់ហើយត្រូវរកចម្លើយនោះគឺ តើហេតុអ្វីបានជាប្រទេសកាន់ព្រះពុទ្ធសាសនាបែរជាសម្បូរហិង្សានិងអបាយមុខផ្សេងៗទៅវិញ? មូលហេតុគឺមកពី ទាំង«អ្នកកាន់ព្រះពុទ្ធសាសនា»និងទាំងស្ថាប័នគ្រប់គ្រងកិច្ចការសាសនាមិនទាន់ផ្តល់តម្លៃគ្រប់គ្រាន់ដល់សាសនារបស់រដ្ឋនៅឡើយពោលគឺ ពួកគេច្រើនតែធ្វើគម្រប់កិច្ចឬនិយាយតាមបែបផ្សេងចូលចិត្តនិយាយតែមាត់តែមិនអនុវត្តដូចមាត់ថា។
ដូច្នេះ អ្នកតម្រង់ទិសសង្គមទាំងឡាយគួរទាញយក«ឱសថ»ចេញពីឃ្លាំងព្រះពុទ្ធសាសនាមកប្រើប្រាស់ឲ្យអស់លទ្ធភាពដើម្បីព្យាបាលជំងឺសង្គមជាពិសេសដើម្បីបន្សាបមេរោគហិង្សានិងការប្រមាថចេញពីមនុស្សខ្មែរគ្រប់គ្នា។ ប្រសិនបើមេរោគទាំងនោះអាចព្យាបាលបានមែន សង្គមខ្មែរនឹងស្គាល់តម្លៃសីលធម៌ឡើងវិញ ហើយប្រទេសជាតិនឹងស្គាល់សុខសន្តិភាពនិងការគោរពសិទ្ធិមនុស្សយ៉ាងពេញលេញជាក់ជាមិនខាន៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ