អាជ្ញាធរខ្មែរគួរពង្រឹងប្រព័ន្ធការពារសន្តិសុខជូនប្រជាពលរដ្ឋ
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:៣៤
បញ្ហាអសន្តិសុខ បើទោះបីជាកើតមានឡើងជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងសង្គមខ្មែរហើយក៏ដោយ ក៏គេនៅមិនទាន់ឃើញមានយន្តការឬវិធានការណាមួយ ដោះស្រាយបញ្ហាទាំងនេះប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពនៅឡើយ។ អ្វីដែលគេច្រើនតែឃើញអាជ្ញាធរប្រតិបត្តិរាល់ដង គឺការចាត់វិធានការការពារតាមក្រោយ ឬដែលសង្គមខ្មែរនិយមហៅថា គោបាត់ទើបធ្វើរបង។ តើទាល់តែគោបាត់ប៉ុន្មានដង ទើបគេសាងរបងឲ្យរឹងមាំ និង មានសុខសុវត្ថិភាពពិតប្រាកដ?
នៅពេលអានកាសែតឬឮព័ត៌មានអំពីព័ត៌មានអសន្តិសុខ៖ អំពើឃាតកម្ម ឬហេតុការណ៍ចោរលួច ចោរឆក់ ឬចោរប្លន់សម្លាប់ជាដើម ពលរដ្ឋខ្លះសម្ដែងការតក់ស្លុត ខ្លះព្រួយថារឿងរ៉ាវទាំងនោះអាចនឹងកើតឡើងលើខ្លួនឯង ហើយខ្លះទៀតខឹងសម្បារ ប្រទេចជនល្មើសទាំងនោះថា ជាមនុស្សចង្រៃជួរជាតិ។ ជាការពិត ជនណាដែលប្រព្រឹត្តអំពើលួចប្លន់ទ្រព្យអ្នកដទៃ បង្កហិង្សា ឬសម្លាប់គេឯង គឺជាមនុស្សចង្រៃនៅក្នុងវចនានុក្រមមនុស្សសម័យថ្មី ដោយពុំចាំបាច់យកច្បាប់ទម្លាប់ ឬវិន័យសាសនាអ្វីមកកាត់សេចក្ដីឡើយ។ ប៉ុន្តែ ការប្រទេចជនទាំងនោះថាជាមនុស្សចង្រៃ មិនបានដោះស្រាយបញ្ហាអ្វីក្រៅតែពីរំសាយអារម្មណ៍ខឹងសម្បារមួយរយៈខ្លីឡើយ។
សម្រាប់បញ្ហាអសន្តិសុខសង្គម ជាជាងការជេរប្រទេចនិងលើកឡើងពីភាពភ័យខ្លាច សង្គមខ្មែរគួរតែងាកមកចោទសួរពីដើមចមព្រមទាំងដំណោះស្រាយប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាពវិញ។ តើពលរដ្ឋម្នាក់ៗអាចធ្វើអ្វីបានខ្លះ នៅខណៈដែលប្រព័ន្ធការពារសន្តិសុខរបស់រដ្ឋនៅមិនទាន់រឹងមាំគ្រប់គ្រាន់ ដើម្បីធានាសុវត្ថិភាពប្រចាំថ្ងៃជូនពលរដ្ឋឲ្យបានពេញលេញ?
ការពិតទៅ មិនមែនអាជ្ញាធរខ្មែរគ្មានប្រព័ន្ធការពារសន្តិសុខជូនប្រជាពលរដ្ឋទេ។ ប៉ុន្តែជាការកត់សម្គាល់ ប្រព័ន្ធការពារសន្តិសុខរបស់រដ្ឋ ឆ្លើយតបយឺតយ៉ាវណាស់ ប្រឈមមុខនឹងកំណើនបទល្មើសអសន្តិសុខនៅក្នុងសង្គមខ្មែរសព្វថ្ងៃ។ ការឆ្លើយតបនោះទៀតសោត ជារឿយៗធ្វើឡើងក្នុងទម្រង់ ចាត់វិធានការបង្ការ ក្រោយពេលហេតុអាក្រក់កើតឡើងរួចហើយ ឬដែលសង្គមខ្មែរនិយមហៅថា គោបាត់ទើបធ្វើរបង។
ដល់ត្រឹមនេះ គេត្រូវទទួលស្គាល់ការពិតមួយថា បញ្ហាអសន្តិសុខសង្គម មិនមែនកើតឡើងដោយសារប្រព័ន្ធការពារសន្តិសុខរបស់រដ្ឋទន់ខ្សោយតែម្យ៉ាងនោះទេ។ ប្រទេសណាក៏មានដែរ បញ្ហាអសន្តិសុខសង្គម។ ហើយបញ្ហាអសន្តិសុខសង្គមទាំងនោះ មានទម្រង់ខុសប្លែកគ្នាពីប្រទេសមួយទៅប្រទេសមួយទៀត តាមរយៈមូលដ្ឋានគ្រឹះរបស់ប្រទេសនោះផ្ទាល់។
តើបុគ្គលម្នាក់ៗនៅក្នុងសង្គម ដែលជាមូលដ្ឋានគ្រឹះរបស់ប្រទេសមួយ ជួបបញ្ហាអ្វីខ្លះ ទើបបានជាបង្ខំឲ្យពួកគេមានផ្លូវដើរតិចតួច រហូតត្រូវជ្រើសយកការរំលោភលើអ្នកដទៃឬទ្រព្យអ្នកដទៃដើម្បីជីវភាពខ្លួនឯង។ និយាយដូច្នេះមិនមែនមានន័យថា បុគ្គលដែលប្រព្រឹត្តបទល្មើសដោយសារតែគ្មានផ្លូវដើរ មិនត្រូវទទួលខុសត្រូវនូវអ្វីដែលខ្លួនបានប្រព្រឹត្តនោះទេ។ អ្នកប្រព្រឹត្តល្មើស ជាការពិត ត្រូវតែទទួលខុសត្រូវលើទង្វើរបស់ខ្លួន។ ប៉ុន្តែទន្ទឹមគ្នានេះ គេត្រូវពិនិត្យមើលផងដែរ ដើមចមដែលធ្វើឲ្យបុគ្គលម្នាក់សម្រេចចិត្ដដើរខុស ដើម្បីឲ្យការដោះស្រាយមានប្រសិទ្ធភាពនិងនិរន្ដរភាព។
ក្នុងន័យនេះ រដ្ឋត្រូវធានាជូនពលរដ្ឋ នូវការរស់រានមានជីវិតមួយប្រកបដោយភាពថ្លៃថ្នូរ សមតម្លៃជាមនុស្ស មានការអប់រំ មានសេវាគាំពារសុខភាព និងការងារដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ។
ក្រៅពីធានាឲ្យបុគ្គលគ្រប់រូបមានសិទ្ធិរស់រានមានជីវិត ស្របតាមគោលការណ៍សិទ្ធិមនុស្សមូលដ្ឋានហើយ រដ្ឋក៏ត្រូវតែធានាជូនពលរដ្ឋផងដែរ ប្រព័ន្ធការពារសន្តិសុខសុវត្ថិភាពដែលមានប្រសិទ្ធភាព។ ប្រព័ន្ធនេះសំដៅដល់ការការពារនិងបង្ការហេតុការណ៍អសន្តិសុខនានាដែលអាចកើតមានឡើងនៅក្នុងសង្គម ឬកាត់បន្ថយឲ្យហេតុអាក្រក់ទាំងនោះកើតឡើងឲ្យតិចតាមដែលអាចធ្វើទៅបាន។ មិនមែនចាំទាល់តែរឿងហេតុកើតឡើងរួចហើយ ទើបប្រជុំចាត់វិធានការតាមពីក្រោយទេ។
ជាការពិតហើយថា បញ្ហាអសន្តិសុខ គឺជារឿងសាមញ្ញធម្មតាណាស់សម្រាប់គ្រប់ប្រទេសទាំងអស់ទូទាំងពិភពលោក បើទោះបីជាប្រទេសនោះអភិវឌ្ឍដល់កម្រិតកំពូលហើយក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែហេតុផលនេះ មិនគួរក្លាយទៅជាលេសរបស់អាជ្ញាធរនិងអ្នកពាក់ព័ន្ធដទៃទៀត នៅក្នុងបង្ក្រាបបញ្ហាអសន្តិសុខសង្គមនោះទេ។ ការបង្ក្រាបគឺជារឿងមួយ ប៉ុន្តែសំខាន់ជាងនេះ អាជ្ញាធរខ្មែរគួរតែចាប់ផ្ដើមវិធានការបង្ការប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព។
គោលនយោបាយ ភូមិឃុំមានសុវត្ថិភាព ដែលបង្កើតឡើងតាំងពីឆ្នាំ២០១០ តែមិនសូវមានប្រសិទ្ធភាព គួរតែត្រូវបានសើរើរៀបចំឡើងវិញឲ្យត្រូវតាមបរិបទសង្គមដែរឬទេ? ឬត្រូវដាក់ចេញនូវគោលនយោបាយថ្មីតែម្ដង? គេទទួលស្គាល់ថា ការកម្ចាត់បញ្ហាអសន្តិសុខឲ្យខ្ទាតផុតពីផ្ទៃប្រទេស គឺជារឿងមិនអាចទៅរួច។ ប៉ុន្តែយន្តការបង្ការនានាដែលអាចកាត់បន្ថយបញ្ហាទាំងនេះបាន គឺជារឿងចាំបាច់ដែលត្រូវតែធ្វើជាដាច់ខាត៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ