គ្រោះថ្នាក់នៃប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្មដែលខ្វះការទទួលខុសត្រូវ
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:៥៨
ក្នុងចំណោមបញ្ហាជាច្រើនក្នុងវិស័យឧស្សាហកម្មវាយនភណ្ឌកម្ពុជា ការបិទទ្វារឬប្តូរឈ្មោះរោងចក្រដោយមិនទទួលខុសត្រូវចំពោះជោគវាសនាកម្មករគឺជាព្រឹត្តិការណ៍ដែលនៅតែបន្តកើតមានជាបន្តបន្ទាប់។ ថៅកែខ្លះបានវេចបង្វេចត្រឡប់ទៅស្រុកវិញដោយស្ងាត់ៗ និងខ្លះទៀតប្តូរឈ្មោះរោងចក្រដោយទុកឲ្យកម្មករនាំគ្នាតវ៉ាពីមុខរោងចក្រដែលគ្មានម្ចាស់និងគ្មានអ្នកទទួលខុសត្រូវ។ ប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្មដែលខ្វះការទទួលខុសត្រូវបែបនេះគឺជាគ្រោះថ្នាក់ធំធេងសម្រាប់កម្មករ និងសម្រាប់សេដ្ឋកិច្ចជាតិទាំងមូល។
នៅកម្ពុជាពិតជាសម្បូររឿងចម្លែកៗជាច្រើន។ រឿងចម្លែកមួយដែលគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ក្នុងវិស័យឧស្សាហកម្មកាត់ដេរសម្លៀកបំពាក់ គឺខណៈដែលកម្មករកំពុងធ្វើការសុខៗស្រាប់តែពួកគេទទួលដំណឹងដ៏គួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលថា ថៅកែបានប្តូរឈ្មោះរោងចក្រ ឬថៅកែខ្លះបានវេចបង្វេចរត់ទៅស្រុកវិញបាត់ទៅហើយ។
ក្នុងករណីនេះ ជួនកាលកម្មករមិនត្រឹមតែមិនទទួលបានប្រាក់ខែតិចតួចរបស់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែ ពួកគេថែមទាំងបាត់បង់ប្រាក់អត្ថប្រយោជន៍ផ្សេងៗជាពិសេសគឺប្រាក់អតីតភាពការងារតែម្តង។ ជម្រើសចុងក្រោយ គឺការប្រមូលផ្តុំគ្នាធ្វើបាតុកម្មទាមទាររកអន្តរាគមន៍ដែលជួនក៏បានលទ្ធផលខ្លះ ជួនទៀតក៏គ្មានលទ្ធផលអ្វីទាំងអស់។ ករណីរោងចក្រ ហ៊ុយ ចៀន ដែលកម្មករកំពុងតវ៉ាយ៉ាងក្តៅគគុកពេលនេះគឺជាឧទាហរណ៍ស្រាប់។
គេនៅចាំបានថា រឿងថៅកែរត់ចោលកម្មករដែលកើតឡើងកាលពីឆ្នាំកន្លងទៅមានដូចជា ករណីរោងចក្រឃីងឡែន ក្នុងសង្កាត់ចាក់អង្រែក្រុងភ្នំពេញដែលមានថៅកែជាជនជាតិចិន និងរោងចក្រយ៉ុងវ៉ានៅទីក្រុងតាខ្មៅ ខេត្តកណ្តាល ដែលមានថៅកែជាជនជាតិសិង្ហបូរីជាដើម។ ជួនកាលដើម្បីទប់កំហឹងកម្មករ រដ្ឋាភិបាលបានសុខចិត្តចេញប្រាក់ខែនិងប្រាក់សំណងផ្សេងៗជំនួសថៅកែក៏មាន។ វាជាការល្អដែលរដ្ឋាភិបាលបង្ហាញការទទួលខុសត្រូវ ប៉ុន្តែ ករណីបែបនេះមិនបានកើតមានជាទូទៅទេ។ ម្យ៉ាងទៀត បញ្ហាចោទនៅត្រង់ថា តើហេតុអ្វីបានជារដ្ឋាភិបាលទុកឲ្យថៅកែរួចខ្លួន ហើយសុខចិត្តចេញប្រាក់សំណងជំនួសទៅវិញ?
ពិតហើយ ការបិទរោងចក្រដោយមូលហេតុខ្ស័យធន់ជារឿងមួយ ប៉ុន្តែ ការបិទរោងចក្រចាស់ហើយបើករោងចក្រថ្មីដើម្បីគេចវេសពីទំនួលខុសត្រូវចំពោះប្រាក់សំណងអតីតភាពការងាររបស់កម្មករគឺជាវិធីសាស្ត្រពេញនិយមមួយទៀតរបស់ថៅកែខិលខូចមួយចំនួន។ ក្រៅពីនោះនៅមានរូបភាពជាច្រើនទៀតដែលថៅកែមួយចំនួនតែងប្រើប្រាស់ដើម្បីគេចវេសពីកាតព្វកិច្ចទទួលខុសត្រូវចំពោះកម្មករ។ ជាក់ស្តែង រោងចក្រខ្លះបានបំបែកខ្លួនជាសិប្បកម្មតូចៗនៅតាមផ្ទះដើម្បីរម្លែកការងារពីរោងចក្រធំៗពីព្រោះការបង្កើតសិប្បកម្មតូចៗទាំងនោះ និយោជកគ្មានទំនួលខុសត្រូវអ្វីទាំងអស់ចំពោះកម្មករក្រៅពីការផ្តល់ប្រាក់ខែ។
ចំណែកឯកិច្ចសន្យារយៈពេលខ្លីដែលពួកថៅកែនិយមប្រើនោះក៏មានគោលដៅគេចវេសពីកាតព្វកិច្ចទទួលខុសត្រូវចំពោះអតីតភាពការងាររបស់កម្មករដែរ។ ទាំងនេះគឺជាវិធីសាស្ត្រមួយចំនួនដែលបង្ហាញពីការមិនទទួលខុសត្រូវរបស់ម្ចាស់រោងចក្រចំពោះកម្មកររបស់ខ្លួន។ វិធីសាស្ត្ររកចំណេញរបស់ថៅកែប្រហែលជាមិនមែនជារឿងចម្លែកទេក្នុងពិភពជំនួញ។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលចម្លែកនោះគឺភាពធូររលុងរបស់ក្រសួងមានសមត្ថកិច្ចកម្ពុជាឯណោះទៅវិញទេ។
ជាគោលការណ៍ មុននឹងអនុញ្ញាតឲ្យបើករោងចក្រសហគ្រាសណាមួយ ច្បាប់បានតម្រូវឲ្យនិយោជកតម្កល់ប្រាក់មួយចំនួននៅក្នុងធនាគារសម្រាប់ទូទាត់ពេលមានបញ្ហាជាយថាហេតុផ្សេងៗដែលអាចកើតឡើង។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលគួរឲ្យឆ្ងល់នោះគឺរាល់ពេលមានករណីថៅកែរត់ចោលកម្មករម្តងៗ ឬករណីប្តូរឈ្មោះរោងចក្រនេះជាដើម គេកម្រឃើញមានដំណោះស្រាយសមស្របណាស់ ហើយជាទូទៅ កម្មករគឺជាជនរងគ្រោះដោយសារព្រឹត្តិការណ៍ទាំងនេះ។
ក៏ដូចជាក្នុងវិស័យផ្សេងៗទៀតដែរ ការឃុបឃិតដើម្បីផលប្រយោជន៍ត្រូវគេមើលឃើញថា គឺជាប្រភពសំខាន់បំផុតមួយដែលបង្កើតបញ្ហាស្មុគស្មាញជាច្រើនក្នុងឧស្សាហកម្មកាត់ដេរ។ ដូច្នេះ មានតែការពង្រឹងការអនុវត្តច្បាប់ឲ្យបានតឹងរ៉ឹងនិងប្រកបដោយការទទួលខុសត្រូវទេដែលអាចបញ្ចៀសកម្មករខ្មែរចេញពីស្ថានភាពដ៏រងារនេះបាន។ និយាយពីការទទួលខុសត្រូវ មិនមែនមានតែថៅកែនិងរដ្ឋាភិបាលទេ តែសហជីពកម្មករ ក៏មានចំណែកសំខាន់ណាស់ដែរ។
នៅកម្ពុជា បញ្ហាដែលកើតចេញពីការមិនទទួលខុសត្រូវមានស្ទើរតែគ្រប់មជ្ឈដ្ឋានជាពិសេសនៅក្នុងពិភពការងារ។ យ៉ាងណាមិញ បញ្ហាចាក់ស្រេះក្នុងពិភពឧស្សាហកម្មវាយនភ័ណ្ឌកាត់ដេរក៏មានប្រភពចេញពីការមិនទទួលខុសត្រូវនេះដែរ។ ដូច្នេះ ដល់ពេលហើយដែលត្រូវបញ្ចប់វប្បធម៌មិនទទួលខុសត្រូវចេញពីសង្គមខ្មែរដោយផ្តើមពីការកែទម្រង់ប្រព័ន្ធពាណិជ្ជកម្មនិងប្រព័ន្ធច្បាប់ឲ្យមានគណនេយ្យភាពនិងតម្លាភាព។ ការបណ្តែតបណ្តោយឲ្យស្ថានភាពគ្រប់គ្រងមិនច្បាស់លាស់បន្តមានអត្ថិភាពគឺជាគ្រោះថ្នាក់ធំធេងណាស់សម្រាប់កម្មករខ្មែរនិយាយដោយឡែក និងសម្រាប់សេដ្ឋកិច្ចជាតិទាំងមូលនិយាយជារួម៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ