វិស័យកាត់ដេរអាចប្រឈមនឹងកង្វះកម្លាំងពលកម្មទៅអនាគត ប្រសិនបើស្ថានភាពរស់នៅរបស់កម្មករមិនមានការប្រែប្រួល
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:៥១
នៅចុងសប្តាហ៍នេះ និងសប្តាហ៍ក្រោយ កម្មករ និងយោជិក ដែលបម្រើការងារនៅក្នុងវិស័យឧស្សាហកម្មកាត់ដេរ និងដេរស្បែកជើងនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា នឹងទទួលបានប្រាក់ខែគោលថ្មី ដែលជាលទ្ធផលនៃការសម្រេចរបស់គណៈកម្មការប្រឹក្សាការងារកាលពីចុងឆ្នាំ ២០១៦ កន្លងទៅ។ ការសម្រេចរបស់គណៈកម្មការត្រីភាគីនេះ បញ្ជាក់ថាចាប់ពីខែ មករា ឆ្នាំ២០១៧ ទៅ កម្មករ និយោជិក នៅក្នុងវិស័យវាយនភ័ណ្ឌកាត់ដេរនឹងដេរស្បែកជើងត្រូវទទួលបានប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមាចំនួន ១៥៣ ដុល្លារ ក្នុងមួយខែ។
ជាទូទៅ កម្រិតប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមារបស់កម្មករកាត់ដេរ ឃើញថាបានឡើងពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំនៅក្នុងចំនួនកំណត់មួយ ដែលភាគីពាក់ព័ន្ធបានប្រទាញប្រទង់យោបល់គ្នា ធ្វើយ៉ាងណាឲ្យប្រាក់ខែកម្មករបានឡើងជាប់ជានិច្ច ទោះឡើងតិចក្តី ច្រើនក្តី។ ប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមាកម្មករ ១៥៣ដុល្លារនេះ បានវិវត្តពីប្រាក់ឈ្នួលគោលដំបូង ២៥ដុល្លារ គិតចាប់តាំងពីការចាប់កំណើតរោងចក្រកាត់ដេរនៅកម្ពុជាកាលពីឆ្នាំ ១៩៩៦មក។
ថ្វីត្បិត ២០ឆ្នាំក្រោយការឡើងប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមាមិនបានស្មើនឹង ១០ដងមែនពិត ក៏ប៉ុន្តែប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមាពេលនេះ គឺផ្តើមចេញពីភាពតានតឹងនៃការជជែកគ្នារវាងសហជីពការពារសិទ្ធិកម្ពុជា និងនិយោជករោងចក្រកាត់ដេរ។ ដូច្នេះអ្វីដែលគួររក្សាការពារនោះ គឺលទ្ធផលបច្ចុប្បន្ន ដែលសហជីព កម្មករ យល់ថាតិចតួចស្រាប់ហើយនោះ កុំឲ្យកាន់តែតិចបន្ថែមទៀត។ នោះគឺ សហជីព កម្មករខ្លួនឯងមិនអាចការពារទៅបានទេ ប្រសិនបើគ្មានការចូលរួមពីអ្នកពាក់ព័ន្ធ។
ជាទូទៅនៅពេលកម្មករ និយោជិក ឡើងប្រាក់ខែម្តងៗ អ្វីដែលជាឧបសគ្គ ហើយទាញប្រាក់ខែ និងប្រាក់រង្វាន់កម្មករ ឲ្យធ្លាក់មកវិញនោះ គឺតម្លៃទំនិញសព្វសារពើ និងតម្លៃផ្ទះជួល។ តាមរយៈប្រាក់ឈ្នួល ១៥៣ដុល្លារ ស្មើនឹងជាង ៦០ម៉ឺនរៀល វាជាចំនួនមួយ ដែលអាចឲ្យកម្មករម្នាក់នៅក្នុងទីក្រុងអាចរស់បានម្នាក់ឯង ដោយប្រផិតប្រផើយនៅចុងខែ ឬដោយខ្វះខាតបន្តិចបន្តួច។ តែបើកម្មករម្នាក់ ត្រូវរ៉ាប់រងអ្នកនៅក្នុងបន្ទុក ឬក៏ផ្ញើទៅឲ្យក្រុមគ្រួសារនៅឯស្រុកកំណើត គឺមិនអាចគ្រប់គ្រាន់បានទេ។ នេះនិយាយក្នុងករណីតម្លៃទំនិញ និងប្រាក់ឈ្នួលផ្ទះមិនត្រូវបានតម្លើងប្រដេញគ្នានឹងប្រាក់ខែកម្មករ។
អ្វីដែលអ្នកពាក់ព័ន្ធចូលរួមជួយការពារតម្លៃរស់នៅសមរម្យរបស់កម្មករនោះ គឺការរក្សាលំនឹងម៉ាក្រូសេដ្ឋកិច្ច ទប់ទល់នឹងតម្លៃទំនិញ និងផ្ទះជួល ដែលអាចធ្វើឲ្យជ្រូលច្របល់ដល់ការប្រឹងប្រែងតម្លើងប្រាក់ឈ្នួល ដែលមានការជ្រោមជ្រែងពីរដ្ឋាភិបាលផងដែរ។
ជាការពិតប្រសិនបើកម្មករមិនធ្វើការបន្ថែមម៉ោងទេ នោះនឹងមិនមានប្រាក់សម្រាប់សេសសល់នៅចុងខែទេ។ នេះមិននិយាយដល់អ្នកឯទៀតនៅក្នុងបន្ទុកផង។ ជាមួយគ្នានេះ រដ្ឋាភិបាលក៏បានរួមចំណែកជួយកាត់បន្ថយការលំបាករបស់កម្មករដែរ ដូចជាការបញ្ចុះតម្លៃភ្លើង តម្លៃទឹកស្អាត ឲ្យមកនៅទាបធៀបទៅនឹងការប្រើប្រាស់របស់ប្រជាពលរដ្ឋធម្មតា។ ផលប្រយោជន៍របស់កម្មករ និយោជិក ដែលបានមកពីការធានារ៉ាប់រងរបស់រដ្ឋ គឺបេឡាជាតិរបបសន្តិសុខសង្គម(ប.ស.ស)ក៏ជាផ្នែកមួយសំខាន់ដែរ ដែលពីអតីតកាលមិនមានទេចំណុចនេះ។ លើសពីនេះរដ្ឋាភិបាលក៏បានអំពាវនាវដែរ ពីការឡើងថ្លៃនានា ដែលប៉ះពាល់ដល់ជីវភាពរស់នៅរបស់កម្មករ។
តែប្រសិទ្ធភាព និងភាពប្រាកដប្រជា ដែលធានាថា ផ្ទះជួលនឹងមិនត្រូវឡើងថ្លៃតាមការឡើងប្រាក់ឈ្នួល ទំនិញទីផ្សារ នឹងស្ថិតនៅក្នុងស្ថិរភាពមួយ ដែលធ្វើឲ្យកម្មករ ឬជនក្រីក្រឯទៀតមិនរអ៊ូបាននោះ គឺនៅមិនទាន់មាននៅឡើយ។ ពាក្យថាសេដ្ឋកិច្ចទីផ្សារសេរី ត្រូវបានរដ្ឋាភិបាលលើកឡើងជាច្រើនលើកច្រើនសារ ដែលនេះជាការលំបាកមួយក្នុងកិច្ចអន្តរាគមន៍ទប់ទល់នឹងគោលការណ៍សេដ្ឋកិច្ចរបស់ប្រទេស។
ទោះយ៉ាងណា មានការលើកឡើងថា បើរដ្ឋាភិបាលព្យាយាមដោះស្រាយ នោះនឹងមិនមានការលំបាកទេ ដូចជាករណីប្រេងសាំងជាដើម ដែលពីមុនតម្លៃសាំងមានស្ថានភាពក្រឡុកក្រឆាទីផ្សារខ្លាំង ហើយត្រូវរដ្ឋាភិបាលបញ្ចេញយន្តការសមស្របមួយឲ្យមានស្ថិរភាពតម្លៃទូទៅ និងអាចទទួលយកបាន។ មួយវិញទៀតគេមិនត្រូវមោទនភាពពេកទេចំពោះបច្ចុប្បន្នភាពនៃកំណើនរោងចក្រកាត់ដេរ និងការកើនឡើងកម្មករលើវិស័យនេះ នៅកម្ពុជា។
ដូច្នេះ បើប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមាកម្មករ និយោជិត ក្នុងវិស័យកាត់ដេរ និងដេរស្បែកជើងឡើងរាល់ឆ្នាំ ហើយជាមួយគ្នានេះ តម្លៃទំនិញ និងតម្លៃជួលផ្ទះ ឡើងប្រដេញគ្នាដែរនោះ វាស្មើនឹងការមិនដំឡើងដូច្នេះដែរ។ ខណៈដែលកម្ពុជាកំពុងទទួលបានអំណោយផលខាងវិស័យនេះ គេក៏ត្រូវមានការប្រុងប្រយ័ត្នដែរ ពីភាពបាត់បង់ទៅវិញនៅពេលអនាគត ដែលចង់មិនចង់កម្មករ អាចនឹងចំណាកស្រុកអស់ពីរោងចក្រ ប្រសិនបើគេមើលឃើញថាការងាររោងចក្រនឹងមិនត្រូវបានធានាពីស្ថានភាពរស់នៅរបស់គេបានសមរម្យ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ