ហ្សង់-ហ្វ្រង់ស័រ តាន់សូមបន្តនិយាយពីភូមិសាស្រ្តនយោបាយនៃប្រទេសចិនតទៅទៀត ដោយសូមបន្តលើកឡើងអំពីទំនាក់ទំនងរវាងចិននិងសហរដ្ឋអាមេរិក។ នយោបាយ ការបរទេសរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់អូបាម៉ា នៅចំពោះមុខប្រទេសចិនបានឆ្លងកាត់ពីរដំណាក់កាល ពីឆ្នាំ២០០៩មកទល់សព្វថ្ងៃ។ រហូតដល់ដើមឆ្នាំ២០១០ សេតវិមានបានប្រកាសអួតអាងថា ខ្លួនចាប់ផ្តើមទទួលបានជោគជ័យក្នុងការធ្វើឲ្យទំនាក់ទំនងជាមួយ ប្រទេសចិនមានលក្ខណៈស្ថាបនា និងស្ងប់ល្អ។ ក៏ប៉ុន្តែ បន្តិចម្តងៗ ទាំងសហរដ្ឋអាមេរិក ទាំងប្រទេសចិន បាននិងកំពុងបន្តដំឡើងសំឡេងដាក់គ្នាពីព្រោះ ចង់ឬមិនចង់ មហាអំណាចទាំងពីរដែលមានប្រយោជន៍ខ្វែងគ្នា ជាគូប្រជែងនៅលើឆាកអន្តរជាតិ។
រហូតដល់ដើមឆ្នាំ២០១០ រដ្ឋការអូបាម៉ាបានខ្នះខ្នែងយកចិត្តទីក្រុងប៉េកាំង ពីព្រោះខុសផ្ទុយពីលោកប៊ូស ដែលមានជំហរឯកតោភាគីនិយម លោកអូបាម៉ា យល់ឃើញថា ពិភពលោកសព្វថ្ងៃ ជាពិភពលោកពហុប៉ូល ហើយចង់ឬមិនចង់ ចិនជាមហាអំណាចនៃប៉ូលមួយស្រេចបាត់ទៅហើយ។ នៅក្នុងបរិបទនេះ អាមេរិកគ្មានជម្រើសអ្វីផ្សេងក្រៅតែពីទទួលស្គាល់តួនាទីដ៏សំខាន់របស់ចិននៅលើឆាកអន្តរជាតិ ហើយគឺនៅក្នុងបរិបទនេះឯង ដែលគេចាប់ផ្តើមឮល្ហិចល្ហៀងថា ទីក្រុងវ៉ាស៊ីនតោន និងទីក្រុងប៉េកាំងអាចនឹងបង្កើតជំនួបកំពូលទ្វេភាគីG2 មួយឡើងទៀតផង។
ក៏ប៉ុន្តែ នៅក្នុងឆ្នាំ២០១០ដដែលនោះ បន្តិចម្តងៗ ស្រាប់តែអាមេរិកប្តូរឥរិយាបថ។ ជាក់ស្តែង លោកស្រីរដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការបរទេសអាមេរិកHillary Clinton បានប្រកាសគាំទ្រក្រុមហ៊ុនGoogle ដែលកាលណោះកំពុងមានទំនាស់ខ្លាំងជាមួយអាជ្ញាធរចិន។ ជាក់ស្តែងដែរ អាមេរិកបានសម្រេចលក់អាវុធតម្លៃ ជាសរុបជាង៦ពាន់លានដុល្លារ ទៅឲ្យកោះតៃវ៉ាន់ ហើយលោកអូបាម៉ាថែមទាំងទទួលជួបជាមួយសម្តេចសង្ឃDalaï Lama ទៀតផង។
តាមពិត ការដែលអាមេរិកចាប់ផ្តើមកាចដាក់ប្រទេសចិនវិញនេះ មិនមែនជារឿងចៃដន្យទេ។ អ្នកដឹកនាំកំពូលៗរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកចាប់ផ្តើមគុំទីក្រុងប៉េកាំង និងចាប់ផ្តើមលែងទុកចិត្តទីក្រុងប៉េកាំង។ មូលហេតុមានច្រើនយ៉ាង។
ម្យ៉ាង គឺមកពីលោកអូបាម៉ាអន់ចិត្តខ្លាំង ដោយហេតុថា កាលដែលលោកបានអញ្ជើញទៅបំពេញទស្សនកិច្ចនៅប្រទេសចិន ក្នុងខែវិច្ឆិកាឆ្នាំ២០០៩ ថ្នាក់ដឹកនាំចិនរារាំងមិនឲ្យលោកធ្វើដំណើរទៅទីកន្លែងមួយចំនួន ដែលសេតវិមានបានដាក់ពាក្យជាមុន សុំឲ្យលោកប្រធានាធិបតីអាមេរិកាំងទៅបំពេញទស្សនកិច្ច។
មូលហេតុម្យ៉ាងទៀត ដែលធ្វើឲ្យលោកអូបាម៉ាមិនពេញចិត្ត គឺឥរិយាបថរបស់ប្រទេសចិន នៅក្នុងជំនួបកំពូល ស្តីពីការប្រែប្រួលអាកាសធាតុនៅទីក្រុងCopenhagueក្នុងឆ្នាំ២០០៩។ កាលនោះ លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីចិនវេន យ៉ាបៅ(Wen Jiabao) មានវត្តមាននៅទីក្រុងCopenhagueមែនពិត តែបានបញ្ជូនមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់មួយរូបឲ្យមកចូលរួមជំនួសលោក ក្នុងអង្គប្រជុំសំខាន់ៗដែលមានសុទ្ធតែប្រមុខរដ្ឋឬប្រមុខរដ្ឋាភិបាល។
រីឯមូលហេតុចុងក្រោយ និងសំខាន់ជាងគេដែលធ្វើឲ្យលោកអូបាម៉ាមិនពេញចិត្ត គឺចិនបន្តគាំទ្រប្រទេសអៀរ៉ង់ ក្នុងសំណុំរឿងនុយក្លេអ៊ែរ។
រហូតដល់ដើមឆ្នាំ២០១០ លោកប្រធានាធិបតីអាមេរិក បានពង្រឹង និងពង្រីកសហប្រតិបត្តិការជាមួយទីក្រុងប៉េកាំង បានសុខចិត្តបិទភ្នែក នៅចំពោះមុខការរំលោភសិទ្ធិមនុស្សនៅប្រទេសចិន និងនៅចំពោះមុខនយោបាយវាយបង្ក្រាបទៅលើជនជាតិអ៊ុយហ្គូរ(Ouïgours) ព្រមទាំងទៅលើជនជាតិទីបេ(Tibet)។ ដោយឡែក លោកអូបាម៉ា ថែមទាំងបានយល់ព្រមផ្តើមកិច្ចសន្ទនាជាមួយភូមាដែលជាប្រទេសមិត្តរបស់ចិនទៀតផង។ ជាថ្នូរវិញ លោកអូបាម៉ាចង់ឲ្យចិនជួយគាំទ្រ ការបង្កើនទណ្ឌកម្មអន្តរជាតិទៅលើប្រទេសអៀរ៉ង់។ តែសម្រេចសម្រួចទៅ ចិនធ្វើមិនដឹង មិនព្រមធ្វើសម្បទាន។
មែនទែនទៅ ទាំងអូបាម៉ា ទាំងថ្នាក់ដឹកនាំចិន គ្មានជម្រើសអ្វីផ្សេងក្រៅពីពង្រឹងគោលជំហរ របស់ប្រទេសគេរៀងៗខ្លួន ពីព្រោះមហាអំណាចទាំងពីរមានប្រយោជន៍ខ្វែងគ្នា ជាគូប្រជែងនឹងគ្នា នៅលើឆាកអន្តរជាតិ។
នៅក្នុងន័យនេះ សំណុំរឿងប្រទេសចិនក្នុងនាមជាមហាអំណាចយោធាត្រូវបានគេលើកឡើងជាថ្មី នៅចុងឆ្នាំ២០០៩។ អ្នកដែលបាននិយាយពីបញ្ហានេះមុនគេ គឺវិជ្ជាស្ថានសិក្សាយុទ្ធសាស្រ្តអន្តរជាតិ(IISS) នៅទីក្រុងឡុងដ៏(Londres)ប្រទេសអង់គ្លេស ដែលបានចេញផ្សាយរបាយការណ៍ឆ្នាំ២០០៩របស់ខ្លួន។ បន្ទាប់មក នៅចុងឆ្នាំ២០០៩ដដែលនោះ ដល់វេនក្រសួងស៊ើបការសម្ងាត់អាមេរិកវិញម្តង ដែលបានចេញផ្សាយរបាយការណ៍មួយ។ របាយការណ៍ដែលគូសបញ្ជាក់ថា ចិនជាប្រទេសដែលអាចនឹងគំរាមផលប្រយោជន៍អាមេរិកខ្លាំងជាងគេ។ ពីរបីថ្ងៃក្រោយមក លោកRobert Gates រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងការពារជាតិអាមេរិកផ្ទាល់តែម្តង បានអះអាងថា មិនយូរមិនឆាប់ កងទ័ពជើងទឹក និងជើងអាកាសរបស់អាមេរិក នៅតំបន់ប៉ាស៊ីហ្វិក(Pacifique) នឹងត្រូវប្រឈមមុខនឹងការគំរាមកំហែងពីសំណាក់ប្រទេសចិនជាមិនខានឡើយ។
រីឯចិនវិញ បញ្ចេញប្រតិកម្មឆ្លើយតបថា អាមេរិកដែលនៅតែមានគំនិតចាស់គំរឹលបន្សល់មកពីសម័យសង្គ្រាមត្រជាក់ ចេះតែនិយាយបង្អើល និងបំផ្លើស ឲ្យពិភពលោកខ្លាចប្រទេសចិន។
តាមពិត ថវិកាយោធានៃប្រទេសចិនកើនឡើង ជាលំដាប់មែន ពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ។ ទីក្រុងប៉េកាំងមានគោលដៅសំខាន់ៗបី តាមរយៈទំនើបកម្ម និងការអភិវឌ្ឍន៍វិស័យយោធារបស់ខ្លួន។ ទីមួយ គឺបង្ការកុំអោយប្រទេសមហាអំណាច ដូចយ៉ាង សហរដ្ឋអាមេរិក រុស្ស៊ី ឬ ក៏ឥណ្ឌា វាយប្រហារមកលើប្រទេសចិន។ ទីពីរ គឺការពារព្រំដែននៃប្រទេស។ ទីបី គឺ ទប់ទល់នឹងពួកផ្តាច់ទឹកដីនិយម នៅក្នុងប្រទេស ដូចជានៅទីបេ និងស៊ីងជាំងជាដើម។
មានគោលដៅមួយទៀត ដែលរបបទីក្រុងប៉េកាំងខ្លួនឯងមិនដែលនិយាយ និងមិនដែលទទួលស្គាល់ គឺចិនមានមហិច្ឆតា ចង់ធ្វើអោយជញ្ជីងតុល្យភាពពិភពលោក ជាពិសេស ជញ្ជីងតុល្យភាពនៃតំបន់អាស៊ីប៉ាស៊ីហ្វិក ឈប់ផ្អៀងទៅខាងសហរដ្ឋអាមេរិកខ្លាំងពេក។
ទាល់តែមានកងទ័ពខ្លាំង បំពាក់ទៅដោយសព្វាវុធទំនើប ជាពិសេសខាងជើងអាកាសនិងខាងជើងទឹក ទើបប្រទេសចិនអាចដាក់គំនាបទៅលើអាមេរិកបាន ឧទាហរណ៍ នៅក្នុងដំណោះស្រាយនៃកោះតៃវ៉ាន់ជាដើម៕
