ភាពសាមញ្ញជាសម្រស់របស់អ្នកនយោបាយក្នុងសង្គមប្រជាធិបតេយ្យ
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:៤១
តិច ឬច្រើន កម្ពុជាកំពុងដើរនៅលើផ្លូវប្រជាធិបតេយ្យ។ អ្នកនយោបាយគ្រប់រូបដែលខិតខំជារៀងរាល់ថ្ងៃដើម្បីបណ្តុះ និងអនុវត្តលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យគួរតែបានយល់អំពីសិទ្ធិ និងអំណាចរបស់ខ្លួនដែលផ្តល់អោយដោយរបបប្រជាធិបតេយ្យដែលអ្នកនយោបាយកំពុងពង្រីកនេះ។ ប្រសិនបើអំណាចស្ថិតនៅលើពលរដ្ឋដែលត្រូវផ្តល់អោយអ្នកនយោបាយនៃបក្សណាមួយតាមរយៈសន្លឹកឆ្នោតនោះ ការបង្ខិតខ្លួនចូលជិតដល់ប្រជាពលរដ្ឋនោះ គឺជាអ្វីមួយដែលអ្នកនយោបាយមិនត្រូវមើលរំលងជាដាច់ខាត។
និយាយអំពីទិដ្ឋភាពទូទៅនៅក្នុងសង្គមខ្មែរក្នុងពេលកន្លងមក និងរហូតដល់ពេលនេះ វាបានកើតមានរូបភាពយ៉ាងច្បាស់ក្រឡែតនៃគម្លាតរវាងអ្នកមាននិងអ្នកក្រ រវាងអ្នកកាន់អំណាច និងប្រជាពលរដ្ឋ។ ជាសង្គមដែលផ្តល់តម្លៃយ៉ាងខ្លាំងទៅដល់ក្រុមអ្នកមានអំណាច និងក្រុមអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិ។ ដូច្នេះ ពិភពនៃអ្នកមានអំណាច និងពិភពរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ គឺជាពិភព២ផ្សេងគ្នា ហើយគេក៏កម្រឃើញមនុស្សទាំងពីរក្រុម ប្រើជីវភាពរួមគ្នាណាស់។ ប៉ុន្តែ តាមពិតទៅ គឺក្រុមអ្នកនយោបាយទេតើ ដែលបានទទួលអំណាចពីពលរដ្ឋ។
នៅក្នុងទីក្រុង អ្នកនយោបាយ និងមន្ត្រីបានប្រើប្រាស់ជីវភាពនៅដាច់ឆ្ងាយពីពលរដ្ឋសាមញ្ញ។ ពួកគេមានភោជនីយដ្ឋានធំៗ សម្រាប់ការស្រស់ស្រូប និងបរិភោគអាហារ។ បើចូលទៅដល់ក្នុងហាងអាហារធំៗទាំងនោះ ពួកគេក៏មិនអាចអង្គុយនៅតុ ក្នុងហាងកណ្តាលវាលនេះឡើយ។ ពួកគេត្រូវស្វែងរកបន្ទប់ឯកជនទៀត។ ប្រសិនបើត្រូវហាត់ប្រាណ អ្នកនយោបាយមិនបានជ្រើសរើសទីកន្លែងសាធារណៈ ជាមួយពលរដ្ឋឡើយ សូម្បីតែមួយដង ប៉ុន្តែអ្នកនយោបាយត្រូវរកទីកន្លែងទំនើប។
គេក៏កម្រឃើញអ្នកនយោបាយបានប្រើពេលវេលាខ្លះចូលទៅដល់ទីផ្សារ ដើម្បីបានឃើញអំពីជីវភាពរបស់ពលរដ្ឋ។ ជាញឹកញាប់ ប្រសិនបើអ្នកនយោបាយ ឬមន្ត្រីជាន់ខ្ពស់ ឬថ្នាក់ដឹកនាំក្រសួងត្រូវចុះទៅដល់ទីសាធារណៈណាមួយនោះ គឺមានតែក្នុងក្របខណ្ឌនៃការងារ ឬបេសកកម្មដែលមានការរៀបចំ។ ការរៀបចំដែលជារបាំងធ្វើអោយអ្នកនយោបាយ ឬថ្នាក់ដឹកនាំស្ថាប័នរដ្ឋមិនអាចមើលឃើញគ្រប់ទិដ្ឋភាពនៃជីវភាពរបស់ពលរដ្ឋឡើយ។
ទាំងនេះវាបានបង្ហាញអំពីគម្លាតដ៏ធំ រវាងមន្ត្រីដែលត្រូវបម្រើពលរដ្ឋ និងពលរដ្ឋដែលត្រូវបានទទួលការគិតគូរពីមន្ត្រីនោះ។ បើមន្ត្រីមិនបានចំណាយពេលវេលាប្រើប្រាស់ជីវភាពសាមញ្ញខ្លះដើម្បីចុះមកដល់សហគមន៍មូលដ្ឋាន តើធ្វើដូចម្តេចទើបមន្ត្រីអាចយល់ដឹងបញ្ហារបស់ពលរដ្ឋ?
ជាការពិត គ្រប់ស្ថាប័នក្រសួងរបស់រដ្ឋ តែងមានមន្ត្រីជំនាញថ្នាក់ក្រោម ប៉ុន្តែ វាមិនគ្រប់គ្រាន់ឡើយ។ វត្តមានរបស់អ្នកនយោបាយ និងថ្នាក់ដឹកនាំក្រសួងជាលក្ខណៈឯកជននៅតាមទីសាធារណៈ នឹងផ្តល់ផលប្រយោជន៍ច្រើនសម្រាប់ថ្នាក់ដឹកនាំ និងអ្នកនយោបាយខ្លួនឯង។ ទីមួយ អ្នកនយោបាយបានស្គាល់បញ្ហាពិតប្រាកដរបស់ពលរដ្ឋ។ អ្នកនយោបាយមួយចំនួនធ្លាប់សារភាពហើយថា ពេលខ្លះពួកគេទទួលបានតែព័ត៌មានកុហករបស់មន្ត្រីរបស់ខ្លួន។
ទី២ វត្តមានរបស់ថ្នាក់ដឹកនាំនឹងជួយពង្រឹងស្មារតីមន្ត្រីថ្នាក់ក្រោម អោយខ្ជាប់ខ្ជួនចំពោះភារកិច្ចរបស់ពួកគេផង។ ហើយទី៣ដែលជាចំនុចសំខាន់ដែរនោះ គឺការភ្ជាប់ភាពជិតស្និទ្ធទៅនឹងពលរដ្ឋ ហើយថាប្រជាប្រិយភាពរបស់អ្នកនយោបាយនឹងកាន់តែរីកនៅពេលនេះឯង។ ហើយថា ប្រជាប្រិយភាពនេះ មិនជាប្រជាប្រិយភាពថ្នូរនឹងអំណោយដែលពលរដ្ឋបានទទួលពីអ្នកនយោបាយឡើយ។ តែជាប្រជាប្រិយភាពពិតប្រាកដ ដែលកើតចេញពីក្តីស្រឡាញ់ និងការគោរពចំពោះអ្នកនយោបាយ និងមន្ត្រីដែលបម្រើពលរដ្ឋពិតប្រាកដ និងដែលមានអកប្បកិរិយាសាមញ្ញស្មើត្រឹមពលរដ្ឋម្ចាស់ឆ្នោត។
អ្នកនយោបាយគួរតែបានយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើទិដ្ឋភាពជាគំរូមួយចំនួន។ នៅពេលដែលពលរដ្ឋខ្មែរទូទាំងប្រទេសបាននៅបន្តបង្ហាញក្តីស្រឡាញ់ចំពោះសម្តេចឪ នរោត្តម សីហនុព្រះបរមរតនកោដ្ឋ វាមិនមែនជារឿងចៃដន្យនោះទេ។ ព្រះរាជកិច្ចអភិវឌ្ឍន៍មាតុភូមិទាំងមូលគឺជារឿងមួយ ប៉ុន្តែការផ្សាភ្ជាប់ព្រះកាយព្រះអង្គមកជាមួយពលរដ្ឋសាមញ្ញដូចដែលត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយនោះ វាគឺក៏ជាជោគជ័យក្នុងការកសាងព្រះកិត្តិនាម និងប្រជាប្រិយភាពរបស់ព្រះអង្គដែរ។
អ្នកនយោបាយបច្ចុប្បន្នមួយចំនួនតូច ក៏បានធ្វើដូចព្រះអង្គដែរ។ តើគេបានកត់សម្គាល់ឃើញទឹកមុខរីករាយរបស់ពលរដ្ឋម្ចាស់ឆ្នោតដែលឬទេ នៅពេលដែលពលរដ្ឋទាំងនោះបានឃើញអ្នកនយោបាយ ឬមន្ត្រីធំៗ ម្តងម្កាលនោះ? អ្នកនយោបាយក៏គួរតែយល់ស្គាល់ប្រជាជនរបស់ខ្លួនដែលចូលចិត្តលើកសរសើរអ្នកមានទ្រព្យធន និងអ្នកមានអំណាចណា ដែលប្រើប្រាស់ជីវភាពសាមញ្ញ។
អ្នកនយោបាយមិនត្រូវភ្លេចឡើយថា កម្ពុជាបានដើរមកបរិបទថ្មីមួយទៀតហើយ។ បរិបទនៃអ្នកបោះឆ្នោតយល់ដឹងខ្ពស់។ ប្រឈមនឹងបរិបទនេះ អ្នកនយោបាយមានតែជម្រើស២ប៉ុណ្ណោះ។ ឬមួយ អ្នកនយោបាយចង់ធ្វើនយោបាយ ប៉ុន្តែ ត្រូវបម្រើម្ចាស់ឆ្នោតអោយពិតប្រាកដ ឬមួយអ្នកនយោបាយមិនចង់ប្រើប្រាស់ជីវភាពសាមញ្ញជាមួយពលរដ្ឋ ដូច្នេះគេត្រូវបញ្ឈប់អាជីពនយោបាយរបស់ពួកគេ។
ប្រសិនបើអ្នកនយោបាយ ជ្រើសរើសយកជម្រើសទី១ ពួកគេមានរយៈពេល៥ឆ្នាំទៀតដើម្បីកសាងប្រជាប្រិយភាព និងពង្រាយមន្តស្នេហ៍ទៅម្ចាស់ឆ្នោត។ រយៈពេល៥ឆ្នាំពិតជាមិនយូរឡើយ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ