ការប្រើប្រាស់ធនធានមនុស្សឲ្យចំទិសដៅជាកត្តាស្លាប់រស់នៃការអភិវឌ្ឍ
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៥:១៣
ជាង ៣០ឆ្នាំ ក្រោយការដួលរលំរបបខ្មែរក្រហម ប្រទេសកម្ពុជាបានផ្តើមកសាងធនធានមនុស្សឡើងវិញជាបណ្តើរ។ ធនធានមនុស្សមួយចំនួនត្រូវបានបណ្តុះបណ្តាលក្នុងស្រុក និងខ្លះទៀតត្រូវបានបញ្ជូនទៅទទួលការបណ្តុះបណ្តាលនៅក្រៅប្រទេស។ យ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រទេសនេះនៅតែខ្វះខាតធនធានមនុស្សជាច្រើន។ បន្ថែមពីលើនេះ ដោយសារឥទ្ធិពលនយោបាយ ធនធានមនុស្សមួយចំនួនមិនត្រូវបានគេផ្តល់តម្លៃទេ។ ដូច្នេះ ការប្រើប្រាស់ធនធានមនុស្សឲ្យត្រូវ និងឲ្យអស់លទ្ធភាពគឺជាគន្លឹះជំរុញការអភិវឌ្ឍប្រទេសនេះឲ្យបានលឿន។
នៅកម្ពុជា កង្វះខាតធនធានមនុស្សជាបញ្ហាធំធេងមួយ ប៉ុន្តែ ការប្រើប្រាស់ធនធានមនុស្សមិនត្រឹមត្រូវនិងមិនអស់លទ្ធភាពគឺជាបញ្ហាបន្ថែមលើបញ្ហា។ អ្នកដែលមានចំណេះដឹងជ្រៅជ្រះពិតប្រាកដមួយចំនួនមិនត្រូវបានប្រើប្រាស់ឲ្យសមសមត្ថភាពនិងឲ្យចំទិសដៅនៅឡើយ។
អ្នកចេះដឹងខ្លះដែលមិនពូកែសម្របខ្លួនទៅតាមអ្នកនយោបាយមិនត្រូវបានគេផ្តល់សារសំខាន់។ អ្នកចេះដឹងខ្លះទៀតត្រូវគេទាត់ចោលតែម្តងឬត្រូវបានគេប្រើប្រាស់ដែរតែបានត្រឹមធ្វើតាមគេតែប៉ុណ្ណោះ ពោលគឺមិនមែនជាអ្នកធ្វើសេចក្តីសម្រេចនោះឡើយ។ ស្ថានភាពនេះបានធ្វើឲ្យអ្នកចេះដឹងជាច្រើនបាក់ទឹកចិត្តហើយលែងសកម្មនឹងការងារ។
ផ្ទុយទៅវិញ អ្នកដែលមានប្រវត្តិតស៊ូនយោបាយឬអ្នកដែលពូកែសម្របខ្លួននិងចេះបង្ហាញភាពសកម្មក្នុងការគាំទ្រនយោបាយត្រូវគេចាត់ទុកជាមនុស្សសំខាន់និងឆាប់លេចមុខមាត់យ៉ាងខ្លាំង។ បញ្ហានេះកើតមានឡើងស្ទើរគ្រប់វិស័យ និងគ្រប់ទីកន្លែងមិនថាតែក្នុងស្ថាប័នរដ្ឋ ទេ តែក៏មានដែរក្នុងបណ្តាបក្សនយោបាយទាំងឡាយ។ ទីបំផុត ធនធានមនុស្សខ្មែរដែលមានតិចតួចស្រាប់ផងនោះក៏ត្រូវបែកខ្ញែកនិងមិនត្រូវបានប្រើប្រាស់ត្រូវតាមជំនាញឡើយ។
ជាការពិតណាស់ ធនធានមនុស្សត្រូវគេចាត់ទុកជាក្បាលរទះភ្លើងសម្រាប់អូសទាញការអភិវឌ្ឍប្រទេសឲ្យបានលឿនទៅមុខ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាប្រទេសជឿនលឿនក្នុងលោកតែងផ្តល់តម្លៃដល់អ្នកចេះដឹងយ៉ាងខ្លាំង។ កុំថាឡើយដល់ទៅជនជាតិខ្លួនឯង សូម្បីតែសាសន៍ដទៃ ក៏គេព្យាយាមទាក់ទាញឲ្យនៅធ្វើការក្នុងប្រទេសគេដែរឲ្យតែអ្នកនោះមានសញ្ញាបត្រខ្ពស់ និងពូកែពិតប្រាកដ។
ប៉ុន្តែ នៅកម្ពុជា ដោយសារតែទិដ្ឋភាពនយោបាយនៅមានឥទ្ធិពលខ្លាំង អ្នកដឹកនាំនយោបាយបានផ្តល់តម្លៃមនុស្សដោយសម្លឹងទៅលើភាពសកម្មខាងនយោបាយជាងជំនាញវិជ្ជាជីវៈនិងបច្ចេកទេស។ អ្នកចេះដឹងពិតប្រាកដមួយចំនួនច្រើនតែចូលជាមួយគេមិនសូវចុះដោយសារតែមិនសូវសកម្មក្នុងរឿងនយោបាយ។ ក៏មានដែរអ្នកចេះដឹងខ្លះដែលមិនអាចធ្វើការជាមួយអ្នកណាបានពីព្រោះតែមើលទៅគេមិនស្មើនឹងខ្លួន។ អ្នកទាំងនោះមិនដែលស្តាប់យោបល់គេឡើយ ពោលគឺតាំងខ្លួនថាមានតែឯងដែលចេះជាងគេ។
ពិតហើយ នៅក្នុងសង្គមខ្មែរ គេពិតជាធ្លាប់បានលឺអំពីវប្បធម៌«ក្តិចត្រួយ» និង«ប៉ែងជើងគ្នា» ដែលធ្វើឲ្យប្រទេសជាតិងើបមុខមិនសូវរួច រហូតដល់ទីបំផុតកម្ពុជាក៏ធ្លាក់ចូលក្នុងរបបមួយដែលសម្លាប់អ្នកចេះដឹងស្ទើរផុតពូជដោយសារតែកំហឹងសងសឹក។ បច្ចុប្បន្ននេះ បញ្ហាសែស្រឡាយ និងបក្ខពួកនិយមគឺជារនាំងថ្មីមួយទៀតដែលរារាំងមិនឲ្យអ្នកចេះដឹងមួយចំនួនអាចប្រើសមត្ថភាពដើម្បីបម្រើប្រទេសជាតិបាន។ ក្រៅពីនោះ ពណ៌សម្បុរនយោបាយក៏ជារនាំងបែងចែកធនធានមនុស្សឲ្យនៅដាច់ពីគ្នា និងចូលគ្នាមិនចុះផងដែរ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ នេះមិនមែនជាពេលវេលាដែលត្រូវចង្អុលមុខគ្នាទេពីព្រោះនេះគឺជាមរតកនយោបាយដ៏ស្មុគស្មាញរបស់ប្រទេសកម្ពុជា។ បញ្ហាសំខាន់គឺត្រូវរួមគ្នាដោះស្រាយ។ ក្នុងចំណោមបញ្ហាជាច្រើនដែលត្រូវរៀបរយឡើងវិញ ការចាត់ចែងនិងប្រើប្រាស់ធនធានមនុស្សគឺជាកត្តាស្លាប់រស់មួយ។ ធនធានមនុស្សគួរត្រូវបានប្រមូលផ្តុំ និងប្រើឲ្យចំជំនាញ ហើយពួកគេគួរតែទទួលបានតម្លៃមួយសមតាមសមត្ថភាពដើម្បីជាការលើកទឹកចិត្តអ្នកចេះដឹងផង និងជាគំរូសម្រាប់មនុស្សជំនាន់ក្រោយផង។
ដូច្នេះ ដើម្បីអភិវឌ្ឍន៍ប្រទេសដោយផ្អែកលើចំណេះដឹង កម្ពុជាត្រូវសម្រេចឲ្យបាននូវគោលដៅសំខាន់ពីរចំពោះមុខ៖ ទី១ គឺការប្រើប្រាស់មនុស្សចេះដឹងឲ្យចំទិសដៅ និងឲ្យអស់លទ្ធភាពដើម្បីបម្រើប្រទេសជាតិ។ ទី២ គឺការផ្ទេរចំណេះដឹង និងបទពិសោធន៍ពីមនុស្សជំនាន់មុនទៅឲ្យមនុស្សជំនាន់ក្រោយឲ្យបានសមស្រប ដោយមិនគួរទុកឲ្យធនធានបញ្ញាដ៏មានតម្លៃបាត់បង់ទៅតាមរូបកាយដែលជាធម្មជាតិរបស់មនុស្សដោយមិនបានផ្ទេរដល់អ្នកជំនាន់ក្រោយឡើយ។
ក្នុងន័យនេះ របាំងដែលជាឧបសគ្គទាំងឡាយដូចជាបញ្ហាបក្ខពួកនិយម និងពណ៌សម្បុរនយោបាយជាដើមត្រូវតែដកចេញជាចាំបាច់ពីព្រោះនេះគឺជាផ្លូវតែមួយគត់សម្រាប់ជំរុញការអភិវឌ្ឍន៍ប្រទេសឲ្យលឿនទៅមុខដើម្បីឈានទៅរកឯករាជភាពពីការពឹងពាក់លើជំនួយបរទេស។ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រសិនបើខ្មែរនៅតែមិនចុះសម្រុងគ្នា និងគេនៅតែបែងចែកមិនច្បាស់លាស់រវាងគ្រាប់ពេជ្រនិងអំបែងកែវទេនោះ សង្គមខ្មែរនឹងមិនងាយរកឃើញតម្លៃពិតប្រាកដរបស់ខ្លួនបានឡើយ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ