យុវជនមួយចំនួនត្រូវផ្លាស់ប្តូរអាកប្បកិរិយាចំពោះមុខទីផ្សារការងារ
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:០៣
តួលេខកន្លងមកបានបង្ហាញថា មាននិស្សិត៣០ម៉ឺននាក់ បានបញ្ចប់ថ្នាក់បរិញ្ញាបត្រ ឬត្រូវចូលក្នុងទីផ្សារការងារជារៀងរាល់ឆ្នាំ។ នេះគឺជាកំលាំងធនធានមនុស្សដែលវិស័យអប់រំរបស់កម្ពុជាបានផលិតចេញ។ ប៉ុន្តែទន្ទឹមគ្នានេះ សមត្ថភាពពិតប្រាកដរបស់យុវជននៅតែជាបញ្ហាចោទដដែល ចំពោះក្រុមហ៊ុនមួយចំនួន។ នេះគេមិនគិតអំពីនិស្សិតមួយចំនួនដែលរើសប្រភេទការងារផង។ កត្តាទាំងពីរនេះ សមល្មមនឹងធ្វើអោយអត្រានៃយុវជនអត់ការងារធ្វើមានកម្រិតខ្ពស់។
វិទ្យាស្ថានស្ថិតិនៃក្រសួងផែនការបានផ្សព្វផ្សាយរបាយការណ៍មួយក្នុងពេលថ្មីៗនេះ ដែលបង្ហាញថា ក្នុងឆ្នាំ២០១២កន្លងទៅ មានយុវជនជាង២សែននាក់ដែលគ្មានការងារធ្វើ។ នេះគឺជាចំនួនដ៏ច្រើនមួយ ដោយមិនបាច់ប្រៀបធៀបជាមួយប្រភេទយុវជនដែលជានិស្សិត ឬក៏ជាយុវជនទូទៅនោះ។
នៅក្នុងពិភពលោកនេះ បញ្ហាអត់ការងារធ្វើ គឺជាបន្ទុកមួយរបស់រដ្ឋាភិបាលដែលត្រូវដោះស្រាយ។ នៅកម្ពុជាក៏មិនខុសគ្នាដែរ។ រដ្ឋាភិបាលត្រូវដោះស្រាយបញ្ហានេះហើយ ប៉ុន្តែទន្ទឹមនឹងវិធានការរបស់រដ្ឋាភិបាល គេក៏គួរនិយាយអំពីស្ថានភាពរបស់យុវជន ឬនិស្សិតខ្មែរដែរ។
វិស័យអប់រំនៅកម្ពុជា ទាំងនៅក្នុងថ្នាក់មហាវិទ្យាល័យត្រូវបានមតិទូទៅរិះគន់អំពីភាពទន់ខ្សោយ និងការខ្វះខាត។ ខ្វះការបង្រៀនអោយបានដិតដល់ ខ្វះខាតឧបករណ៍ ឬការស្រាវជ្រាវ ខ្វះខាតការហាត់ការ ឬការធ្វើការងារអមជាមួយនឹងការសិក្សាជាដើម។ នេះគេមិនទាន់និយាយករណីដែលសូកប៉ាន់ ទិញសញ្ញាបត្រពីសំណាក់និស្សិតនៅឡើយផង។ គ្រាន់តែលើកឡើងនូវចំនុចទាំងនេះ គេអាចទាញសេចក្តីសន្និដ្ឋានអំពីគុណភាពនៃនិស្សិតខ្មែរមួយចំនួនហើយ។ ជាការពិតណាស់ វាក៏មាននិស្សិតមួយចំនួនដែលបានខិតខំព្យាយាម រៀនបានពូកែ និងជានិស្សិតលេចធ្លោនៅក្នុងថ្នាក់រៀននោះ។ ប៉ុន្តែ នោះជាករណីភាគតិច។
គេគួរនិយាយអំពីចំនុចអវិជ្ជមានរបស់និស្សិតមួយចំនួន ហើយដែលពួកគេត្រូវផ្លាស់ប្តូរអាកប្បកិរិយា។ មាននិស្សិតមិនតិចឡើយ ដែលគិតថាខ្លួនបានបញ្ចប់ការសិក្សាពីមហាវិទ្យាល័យហើយនោះ ពួកគេមិនដែលចង់ផ្តើមធ្វើការងារតូចតាច ដែលមានប្រាក់ខែតិចឡើយ ពោលគឺពួកគេ រើសប្រភេទការងារដើម្បីធ្វើ។ មិនថានៅក្នុងក្រុមហ៊ុនតូច ឬក្រុមហ៊ុនធំនោះទេ យុវជនជានិស្សិតមួយចំនួនមិនបានបង្ហាញ អកប្បកិរិយាដាក់ខ្លួន អោនលំទោនដើម្បីធ្វើការងារទាំងនោះ ទាំងមិនទាន់ប្រាកដថា ពួកគេធ្វើការងារទាំងនោះបាន ឬមិនបានផង។
ម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនមួយចំនួនបានប្រាប់អោយដឹងថា និស្សិតដែលបញ្ចប់ការសិក្សាមួយចំនួន បានគិតសំដៅរកតែតួនាទី មុខដំណែង និងប្រាក់ខែខ្ពស់តែម្តង។ ហើយថា ពេលខ្លះនោះ ហេតុផលរបស់ពួកគេ គឺពួកគេនិយាយថា ពួកគេរៀនអស់លុយឪពុកម្តាយរបស់ពួកគេច្រើន។ ដូច្នេះ ពួកគេត្រូវការប្រាក់ខែច្រើន សម្រាប់ការចាយវាយដោយឯករាជ្យម្តង។
ម្ចាស់ក្រុមហ៊ុនមួយចំនួនទៀតដែលបានជួបសម្ភាសន៍និស្សិតបញ្ចប់ថ្នាក់មហាវិទ្យាល័យ បាននិយាយថា និស្សិតមួយចំនួនពួកគេពូកែនិយាយ និងសូត្រទ្រឹស្តីមេរៀនដែលគេរៀនបានល្អណាស់។ ប៉ុន្តែថា ពួកគេមិនអាចមានសមត្ថភាពធ្វើការងារជាក់ស្តែងឡើយ។ នេះគេមិនទាន់និយាយអំពីការខ្វះខាតស្មារតីទទួលខុសត្រូវចំពោះការងាររបស់បុគ្គលិកថ្មីទាំងនោះផង។
និយាយសរុបមកវិញ យុវជនកម្ពុជាត្រូវរៀបចំខ្លួន និងកែប្រែទស្សនៈជាអវិជ្ជមានមួយចំនួន នៅពីមុខទីផ្សារការងារដែលកាន់តែមានភាពប្រកួតប្រជែងខ្លាំងនោះ។ និស្សិតគួរយល់ថា ក្រុមហ៊ុននៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា បានចាប់ផ្តើមរៀបចំពង្រឹងខ្លួនហើយ ជាពិសេសពង្រឹងគុណភាពតាមរយៈការជ្រើសរើស និងទទួលយកបុគ្គលិកដែលមានគុណភាពពិតប្រាកដ ដើម្បីត្រៀមខ្លួនទៅប្រកួតប្រជែងចាប់ពីឆ្នាំ២០១៥ទៅ ឆ្នាំដែលសេដ្ឋកិច្ចនៃ បណ្តាប្រទេសអាស៊ានត្រូវបើកចំហរព្រំដែន។ និស្សិតខ្មែរមិនត្រូវភ្លេចទេ ក្រុមហ៊ុនរបស់ប្រទេសអាស៊ាន ជាពិសេសប្រទេសអភិវឌ្ឍន៍ដែលនឹងមកវិនិយោគនៅកម្ពុជា។ ក្រុមហ៊ុនទាំងនោះនឹងត្រូវកំណត់លក្ខខណ្ឌការងារតឹងរ៉ឹង និងមានស្តង់ដារការងារខ្ពស់ លើសពីក្រុមហ៊ុននៅកម្ពុជាមួយចំនួនទៀតផង។
ដូច្នេះ នេះបានន័យថា យុវជនកម្ពុជានៅមានការងារត្រៀមរៀបចំខ្លួនឯងជាច្រើន និងច្បាស់លាស់ ដើម្បីចូលក្នុងទីផ្សារការងារ ដែលកាន់តែប្រកួតប្រជែងខ្លាំងក្នុងពេលខាងមុខ។ នៅពេលនោះ ពាក្យខ្មែរមួយឃ្លាដែលគេចំណាំនិយាយជាសារមួយប្រាប់ដល់យុវជន អាចជាពាក្យដែលគេគួរតែយកទៅពិចារណា នោះគឺ គេមិនត្រូវការសញ្ញាបត្រ (បាត់) ទេ តែគេត្រូវការសញ្ញាឃើញ ពោលគឺសមត្ថភាពការងារនេះឯង។ ក្តីស្រមៃ និងសេចក្តីត្រូវការរបស់យុវជន ថាចង់បានតួនាទី និងប្រាក់ខែខ្ពស់នោះ វាមិនមែនជាកំហុសរបស់យុវជនឡើយ ប៉ុន្តែយុវជនខ្លួនឯងក៏ត្រូវដឹងថា តើខ្លួនមានអ្វីទៅប្តូរនឹងដំណែង និងប្រាក់ខែខ្ពស់នោះ?
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ