រដូវអាពាហ៍ពិពាហ៍៖ សំពាធសេដ្ឋកិច្ចដែលធ្វើអោយខាតបង់
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៧:២៧
រដូវរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍បានចាប់ផ្តើមហើយ។ មនុស្សម្នានានា ក៏ចាប់ផ្តើមដណ្តឹងសួរគ្នាអំពីចំនួនធៀបការដែលពួកគេបានទទួល។ ការអញ្ជើញអោយចូលរួមពិធីរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ គឺជាប្រពៃណីទំនៀមទំលាប់មួយរបស់ខ្មែរ។ ប៉ុន្តែ កាលៈទេសៈបានអោយនិយមន័យ នៃសំណួរសួរគ្នាអំពីចំនួនសំបុត្រអញ្ជើញចូលរួមពិធីការនេះថា ជាការធុញទ្រាន់ និងមិនសប្បាយចិត្ត។ ពលរដ្ឋកម្ពុជាកាន់តែច្រើនហាក់កំពុងរងសំពាធនៃទំនាក់ទំនងក្នុងសង្គម ដោយត្រូវចំណាយប្រាក់ក៏កាន់តែច្រើន ទៅក្នុងពិធីទាំងនោះ។ តើនេះគឺជាវិបត្តិដែរឬទេ? ហើយតើគេត្រូវដោះស្រាយយ៉ាងណាខ្លះ?
រដូវរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍បានមកដល់ហើយ។ មនុស្សម្នាភាគច្រើនសុទ្ធតែទទួលបានការអញ្ជើញអោយចូលរួមក្នុងអាពាហ៍ពិពាហ៍របស់មិត្តភក្តិ កូនរបស់មិត្តភក្តិ ឬក៏បងប្អូនរបស់មិត្តភក្តិជាដើម។ ក្នុងមួយខែៗ អ្នកខ្លះទទួលបានសំបុត្រអញ្ជើញអាពាហ៍ពិពាហ៍ចំនួនពីរ បី ប្រាំ ដប់ និងលើសចំនួនដប់ក៏មាន។
អ្នកដែលរស់នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ពិតជាអាចឆ្លើយបាន ទៅនឹងសំណួរដែលសួរថា តើគេត្រូវចំណាយថវិកាប៉ុន្មានសម្រាប់លិខិតអញ្ជើញទាំងនោះ។ លិខិតអញ្ជើញមួយ យ៉ាងហោចណាស់ក៏មានតម្លៃស្មើនឹង១៥ដុល្លារ ឬ២០ដុល្លារដែរ។ ចុះបើលិខិតអញ្ជើញនោះត្រូវធ្លាក់ទៅលើគ្រូបង្រៀន មន្ត្រីរាជការ តើធៀបការនោះជាកាដូនៃការរាប់អាន ឬក៏ជាវិក័យបត្រសម្រាប់គ្រួសាររបស់ពួកគេ?
ជាការពិត ការអញ្ជើញភ្ញៀវ ដែលជាញាតិមិត្តអោយចូលរួមក្នុងពិធីមង្គលការ គឺជាប្រពៃណីមួយ។ តាំងតែពីដើមរៀងមក សកម្មភាពនេះ គឺស្តែងចេញអោយឃើញពីការរឹតចំណងមិត្តភាព ការរាប់អាន ការជួយគ្នា អបអរគ្នា ហើយក៏ជាសាក្សីនៃការដឹងលឺអំពីចំណងសង្វាសប្តីប្រពន្ធគូថ្មីដែរ។
ប៉ុន្តែសព្វថ្ងៃនេះ ការអញ្ជើញអោយចូលរួមក្នុងពីធីមង្គលការ ដែលជាទូទៅ គឺការអញ្ជើញអោយទៅបរិភោគភោជនីយអាហារដែលភ្ជាប់ជាមួយចំណងដៃ ឬទឹកប្រាក់នោះ វាកំពុងតែក្លាយទៅជាដំណឹងមិនល្អសម្រាប់មនុស្សមួយចំនួន ដែលទទួលបានការអញ្ជើញ ហើយដែលមានស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារទន់ខ្សោយ។ ឬ បើទោះជា អ្នកខ្លះមានជីវភាពសមរម្យ ក៏គង់តែបង្ហាញអារម្មណ៍ធុញទ្រាន់ដែរ។ បញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ គឺជាដើមចម ហើយក៏កំពុងតែដាក់សំពាធទៅលើពលរដ្ឋខ្មែរ អោយជ្រើសរើសរវាង ប្រពៃណី ឬទំនាក់ទំនងក្នុងសង្គម និងសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារ?
តាមពិតទៅ មិនមែនថា គ្មានដំណោះស្រាយទាល់តែសោះ ដើម្បីគេអាចរក្សាចំនុចទាំងពីរអោយនៅដើរទន្ទឹមគ្នាបានជាធម្មតា ពោលគឺ ការរក្សាទំនាក់ទំនងក្នុងសង្គម និងសេដ្ឋកិច្ចគ្រួសារនោះ។ តើគេត្រូវធ្វើដូចម្តេចខ្លះ? អ្នកដែលត្រូវអនុវត្តមុនគេ ហើយច្រើនជាងគេនោះ គឺម្ចាស់ដើមពិធី។
ទីមួយ គេគួរតែកាត់បន្ថយការចំណាយទៅលើការរៀបចំ។ ការចំណាយមួយចំនួនដែលមិនចាំបាច់។ សព្វថ្ងៃនេះ ដោយសារតែសង្គមកម្ពុជាទាំងមូលបានដើរនៅផ្លូវនៃការអោយតម្លៃតែទៅលើរូបភាពខាងក្រៅ ការប្រកួតប្រជែង បង្អួតគ្នាខាងផ្នែកសំភារៈ ម្ចាស់ពិធីការ បានខិតខំធ្វើយ៉ាងណាអោយពិធីរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍នោះ មានភាពអធិកអធម មានអ្នកចូលរួមច្រើន និងត្រូវចំណាយថវិកាអោយច្រើនទៅលើការតុបតែងពិធី។ ពេលខ្លះ គ្រាន់តែកម្រងផ្កាដែលគេតាំងនៅមុខរោងការ ក៏មានតម្លៃរហូតដល់រាប់ពាន់ដុល្លារ ស្មើនឹងការចំណាយក្នុងពិធីការមួយទាំងមូលនៅជនបទដែរ។
ការចំណាយដ៏ច្រើនលើសលប់នេះហើយ ដែលធ្វើអោយម្ចាស់ដើមពិធី និងម្ចាស់ដើមការមួយចំនួន ត្រូវគិតប្រាប់ញាតិមិត្តអោយបានកាន់តែច្រើន ដើម្បីទទួលបានចំណូលអាចទប់ទល់នឹងការចំណាយនោះ។ លើកលែងតែមហាសេដ្ឋីកប់ពពកនោះទេ ប៉ុន្តែភាគច្រើននៃម្ចាស់ដើមការ និងញាតិមិត្តតែងតែសួរគ្នាអំពីការចំណាយ ខាត ឬចំណេញ នៅក្រោយការបញ្ចប់ពិធី។ ដូច្នេះ តើនេះមិនមានន័យថា ពិធីការបានក្លាយទៅជា អាជីវកម្មមួយដែលគេត្រូវចំណេញហើយ មែនដែរឬទេ?
ទីពីរ អំពីការអញ្ជើញភ្ញៀវ។ អ្នកម្ចាស់ដើមការ គួរតែកំណត់មុខសញ្ញានៃអ្នកដែលត្រូវអញ្ជើញអោយមកចូលរួមក្នុងពិធីការ។ បានន័យថា គឺការអញ្ជើញ មនុស្សដែលមានទំនាក់ទំនងជិតស្និទ្ធ ហើយមនុស្សដែលជាតួអង្គកូនកំលោះកូនក្រមុំនោះទៀតសោត ក៏គួរតែជាមនុស្សដែលមានទំនាក់ទំនងជិតបំផុតដែរ។ បានន័យថា អ្នកដែលអញ្ជើញភ្ញៀវនោះ គួរតែអញ្ជើញអ្នកសិទ្ធិស្នាលបំផុត ដើម្បីអោយចូលរួមពិធីការខ្លួនឯង ឬពិធីរៀបការរបស់កូនប្រុស ឬកូនស្រី។ តែមិនមែនជាការអញ្ជើញ មនុស្សគ្រាន់ត្រឹមធ្លាប់ជួបមុខគ្នា ធ្លាប់ស្គាល់គ្នាបាន១ដង ឬ២ដង ដើម្បីអោយគេចូលរួមក្នុងពិធីរៀបការរបស់ក្មួយប្រុស ក្មួយស្រី របស់ប្អូនថ្លៃ ឬក៏បងប្អូនជីដូនមួយរបស់របស់បងថ្លៃជាដើម។ល។
មូលហេតុទាំងនេះ ដែលនាំអោយមនុស្សម្នាក់នៅក្នុងពេលនេះ បានទទួលធៀបការ ៣ ឬ ៥ ឬ ៩នោះ។ ហើយអ្នកដែលរអ៊ូររទាំនឹងចំនួនធៀបការនេះ មិនមែនមានតែមនុស្សសាមញ្ញ ជាអាជីវករ និងមន្ត្រីរាជការនោះទេ។ មន្ត្រីធំៗមួយចំនួន ដែលមានតែឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់ ក៏បានក្លាយជាជនរងគ្រោះរបស់ធៀបការ និងឋានៈរបស់ខ្លួនដែរ។ បើមានឈ្មោះជាឯកឧត្តមទៀតនោះ សង្គមកម្ពុជាបច្ចុប្បន្ន បានដាក់សំពាធថា មិនអាចចងដៃតិចតួចដូចមនុស្សទូទៅនោះទៅទៀត។
ក្រុមអ្នកតាមដានសង្គមសេដ្ឋកិច្ចបានប្រមើលមើលថា ប្រសិនបើបាតុភូតិនេះ នៅបន្តយ៉ាងដូច្នេះទៀត វានឹងអាចបង្កអោយមានផលអវិជ្ជមានច្រើនទៅវិញ ទាំងផ្នែកសង្គម និងសេដ្ឋកិច្ច។
ទីមួយ ការអញ្ជើញចូលរួមពិធីការនេះ គឺជាប្រពៃណី និងបង្ហាញពីការរាប់អានញាតិមិត្ត ក៏ប៉ុន្តែ ក្នុងកាលៈទេសៈដែលពលរដ្ឋស្ទើរគ្រប់គ្នាមានបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ ឬក៏ថាជីវិតពឹងផ្អែកខ្លាំងលើមូលដ្ឋានសេដ្ឋកិច្ច ខណៈចំណូលនៅមានកម្រិតទាបខ្លាំងជាងចំណាយនោះ ការអនុវត្តន៍របៀបនេះ វានឹងឈានទៅធ្វើអោយបែកបាក់មិត្តភាពទៅវិញទេ។
ពិតមែនតែមានមនុស្សមួយចំនួនតូចបានសំដែងការអន់ចិត្ត នៅពេលដែលខ្លួនមិនត្រូវបានគេអញ្ជើញអោយទៅចូលរួមពិធីរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍មែន ប៉ុន្តែប្រសិនបើមនុស្សភាគច្រើន ដោយសារតែវិបត្តិហិរញ្ញវត្ថុ ត្រូវបោះបង់ចោល មិនទៅចូលរួមក្នុងពិធីមួយចំនួននោះ វានឹងបង្កអោយម្ចាស់ដើមការអាក់អន់ស្រពន់ចិត្តទៅវិញ។ តើនេះមិនមែនជាការបាក់បែកទំនាក់ទំនងទេឬ?
មូលហេតុនៃការអញ្ជើញភ្ញៀវ នៅពេលមានពិធីមង្គលការគឺជាការបង្ហាញពីមិត្តភាព និងទំនាក់ទំនងរាប់អានគ្នាមែន។ ប៉ុន្តែនៅពីក្រោយការអញ្ជើញនេះ ភាគីទាំងសងខាង (អ្នកអញ្ជើញ និងអ្នកត្រូវគេអញ្ជើញ) មានកាតព្វកិច្ចជាប់ខ្លួន ពោលគឺបំណុល បានន័យថា គឺការសងចំណងដៃ។ គេធ្លាប់ចងប៉ុន្មាន ត្រូវសងគេប៉ុណ្ណោះវិញទើបជាការគួរសម។ ឬបើផ្តល់ចំណងដៃប៉ុណ្ណាទៅ គឺត្រូវរង់ចាំទទួលទឹកប្រាក់ប៉ុណ្ណោះមកវិញ។ នេះគឺជាសំពាធ មួយទៀត។ ដូច្នេះ រូបភាពនៃការរាប់អាន ឬមិត្តភាពនឹងគ្នានេះ មានន័យត្រឹមតែជាការសងប្រាក់គ្នាតែប៉ុណ្ណោះ។ ឬក៏ថានេះគឺជាវប្បធម៌ជួយគ្នា?
ទី២។ និយាយអំពីការខាតបង់ក្នុងទិដ្ឋភាពសេដ្ឋកិច្ចវិញ។ រៀបចំកាន់តែធំដុំ បញ្ជាទិញភេសជ្ជៈ និងស្រាថ្លៃដែលសុទ្ធតែនាំចូលពីបរទេស អាហារមួយចំនួនក៏បញ្ជាទិញពីបរទេសទៀត ទាំងនេះ គឺសុទ្ធតែធ្វើអោយថវិកាខ្មែរហូរចេញទៅបរទេសទាំងអស់។ នៅមជ្ឈមណ្ឌលនៃពិធីជប់លៀងអាពាហ៍ពិពាហ៍ រោងនីមួយៗមានភ្ញៀវមិនតិចជាង៥០០នាក់ហើយ ចុះរោង១០នៅកន្លែងតែមួយនោះ? បានន័យថា ក្នុងថ្ងៃតែមួយ មានមនុស្សមិនតិចជាង៥០០០នាក់ ដែលត្រូវជិះរត់យន្តទៅកន្លែងតែមួយធ្វើអោយកកស្ទះចរាចរណ៍យ៉ាងចង្អៀតណែន។ អ្នកសេដ្ឋកិច្ចបានហៅទិដ្ឋភាពនេះថា ជាការដុតប្រេងសាំងចោល។
ហើយបើនិយាយប្រៀបធៀបគ្នារវាង បុរស និងស្ត្រីទៅទៀតនោះ ស្ត្រីរឹតតែចំណាយច្រើនជាងបុរស។ សំលៀកបំពាក់ ដែលមិនអាចស្លៀកដដែលបាន ការតុបតែងកាយក៏ត្រូវចំណាយថវិកាបន្ថែមទៀត មុននឹងទៅចូលរួមពិធីការដែលត្រូវចងដៃទៀតនោះ។
នេះគឺជាបញ្ហាសង្គមសេដ្ឋកិច្ចមួយ ដែលគេត្រូវរួមគ្នាដោះស្រាយ ពិសេសអ្នករៀបចំពិធីការដែលគួរចាប់ផ្តើមមុនគេ ចាប់ផ្តើមបន្ថយចំណាយ បន្ថយការអញ្ជើញចំនួនភ្ញៀវ មុននឹងភ្ញៀវសម្រេចចិត្តមិនទៅចូលរួមពិធីការកាន់តែច្រើននោះ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ