ឥណ្ឌា៖ ចំនួនប្រជាជនកើនឡើងខ្លាំងនៅតាមទីក្រុង ជាចំណោទវិបត្តិដែលត្រូវដោះស្រាយ
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៦:៤១
នៅថ្ងៃទី១៥វិច្ឆិកាខាងមុខនេះ ចំនួនមនុស្សរស់នៅលើផែនដីយើង នឹងកើនដល់៨ពាន់លាននាក់។ តាមការព្យាករណ៍ ឥណ្ឌានឹងក្លាយជាប្រទេសដែលមានប្រជាជនច្រើនជាងគេ ប្រមាណ ១៤០០លាននាក់ នៅរវាង១០ទៅ២០ឆ្នាំខាងមុខ។ ចំនួនប្រជាជនឥណ្ឌាកាន់តែច្រើនបែបនេះ ធ្វើឲ្យគេបារម្ភថា ចំនួនមនុស្សរស់នៅតាមទីក្រុងធំៗនៅឥណ្ឌា នឹងកាន់តែកកកុញណែនណាន់តាន់តាប់ ខ្លាំងឡើងថែមទៀត។ បច្ចុប្បន្ននេះ ទីក្រុងធំៗនៅឥណ្ឌា កំពុងតែមានវិបត្តិខ្លាំងរួចទៅហើយ ដោយសារតែហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធសាធារណៈមិនគ្រប់គ្រាន់ ឆ្លើយតបទៅនឹងចំនួនមនុស្សដ៏ច្រើនសន្ធឹក។
ទីក្រុងបុមបៃ ដែលជាទីក្រុងដ៏ធំមួយក្នុងចំណោមទីក្រុងធំៗរបស់ឥណ្ឌា បច្ចុប្បន្នមានមនុស្សរស់នៅចំនួន២០លាននាក់។ ក្នុងរវាង៣០ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ មនុស្សរស់នៅទីក្រុងបុមបៃ បានកើនចំនួន៨លាននាក់។ ៨លាននាក់ដែលជាចំនួនមនុស្សរស់នៅ ក្នុងទីក្រុងញូយ៉ក។ ហើយយោងតាមការព្យាករណ៍ នៅរវាងឆ្នាំ២០៣៥ ប្រជាជនទីក្រុងបុមបៃ នឹងកើនឡើង៧លាននាក់ទៀត ពោលគឺសរុបប្រមាណ២៧លាននាក់។
ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធសាធារណៈមិនគ្រប់គ្រាន់
មិនខុសពីទីក្រុងធំផ្សេងៗទៀតនៅឥណ្ឌា ទីក្រុងបុមបៃជាទីក្រុងដែលមានហេដ្ឋរចនាសម្ព័ន្ធសាធារណៈ មិនគ្រប់គ្រាន់ទេ បើប្រៀបធៀបទៅចំនួនមនុស្សរស់នៅ។ អគារសំណង់ផ្ទះសម្បែង បណ្តាញផ្លូវថ្នល់ បណ្តាញចរន្តអគ្គិសនី បណ្តាញទឹកស្អាត ប្រព័ន្ធអនាម័យ និងបណ្តាញដឹកជញ្ជូនសាធារណៈជាដើម គឺនៅមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ អាចឆ្លើយតបទៅនឹងតម្រូវការដ៏ធំមហិមានេះបានទេ។
បច្ចុប្បន្ននេះ ៤០%នៃប្រជាជនដែលរស់នៅទីក្រុងបុមបៃ គឺរស់នៅតាមតំបន់អនាធិបតេយ្យ សំណង់ផ្ទះរខេករខាក កកកុញណែនណាន់។ ប្រជាជនដែលភាគច្រើនសុទ្ធសឹងតែមានជីវភាពក្រីក្រទាំងនេះ រស់នៅដោយគ្មានបណ្តាញទឹកស្អាតប្រើប្រាស់ គ្មានចរន្តអគ្គិសនី និងជាពិសេសនោះ គឺគ្មានបង្គន់អនាម័យ និងបណ្តាញលូបង្ហូរទឹកស្អុយ ដែលត្រឹមត្រូវ។ ចំណែកសង្កាត់អ្នកមានវិញ ដែលពេលខ្លះស្ថិតនៅជាប់របបនឹងតំបន់អាណាធិបតេយ្យ មានសព្វមានគ្រប់ អគារខ្ពស់ទំនើប ភ្លើងអគ្គិសនីភ្លឺចិញ្ចាច។
ប្រជាជនឥណ្ឌារស់នៅជាយក្រុងបុមបៃ ត្រូវចំណាយពេលច្រើនម៉ោង ក្នុងបណ្តាញដឹកជញ្ជូនសាធារណៈ ដើម្បីធ្វើដំណើរចូលទៅធ្វើការនៅកណ្តាលក្រុង។ អ្នកខ្លះ ខំប្រវេប្រវាតោងនឹងទ្វាររថភ្លើង អ្នកខ្លះប្រឹងប្រជ្រៀត ចូលជិះ រថយន្តក្រុង ដែលពោរពេញដោយមនុស្សណែនដូចកន្តំ ជាមួយនឹងសីតុណ្ហភាពក្តៅហែង។ ការធ្វើចរាចរណ៍តាមដងផ្លូវ នៅក្រុងបុមបៃ គឺប្រៀបបានទៅនឹងការធ្វើដំណើរផ្សងព្រេង ជាមួយនឹងយានជំនិះកកស្ទះ ប្រសេចប្រសាចមកពីគ្រប់ទិស។ ប្រជាជនឥណ្ឌាក្រីក្រភាគច្រើន ដែលរស់នៅក្នុងទីក្រុងបុមបៃ សុទ្ធតែជាប្រជាជនចំណាកស្រុក មកពីតំបន់ឬរដ្ឋផ្សេងទៀត។ ជីវិតពួកគេនៅបុមបៃ ខុសគ្នាស្រឡះអំពីភាពស្ងប់ស្ងាត់ ក្នុងធម្មជាតិស្រស់ត្រកាលនៅតាមទីជនបទ ដែលជាស្រុកកំណើត។ ក៏ប៉ុន្តែ ការងារភាគច្រើនលើសលុប គឺមាននៅតែតាមទីក្រុងធំៗតែប៉ុណ្ណោះ។
សុខមាលភាពប្រជាជនចុះដុនដាប
គួរបញ្ជាក់ថា នៅរវាងឆ្នាំ២០៦០ យោងតាមការព្យាករណ៍របស់អង្គការសហប្រជាជាតិ ឥណ្ឌានឹងមានប្រជាជនកើនឡើងដល់ទៅ១៧០០លាននាក់។ តែយ៉ាងណា ភាគច្រើនបំផុតនៃប្រជាជនឥណ្ឌា បន្តរស់នៅតាមទីជនបទ។ បើតាមការព្យាករណ៍ ចំនួនប្រជាជនឥណ្ឌា រស់នៅតាមទីក្រុងធំៗ នឹងកើនឡើង ដល់២៧០លាននាក់ ពីនេះដល់ឆ្នាំ២០៤០។ ចំនួនប្រជាជនកកកុញនៅតាមទីក្រុងធំៗនៅឥណ្ឌានេះ គឺជាចំណោទមួយគួរឲ្យបារម្ភបំផុត ព្រោះសុខមាលភាពរបស់មនុស្ស នឹងកាន់តែចុះដុនដាបជាលំដាប់។ ទីក្រុងកាន់តែរីកធំ ជាមួយនឹងចំនួនមនុស្សកាន់តែច្រើន ធ្វើឲ្យតម្រូវការចរន្តអគ្គិសនីកាន់តែកើនឡើង តម្រូវការសម្ភារៈសំណង់ក៏កាន់តែកើន ដែលនេះគឺជាប្រភពមួយ នៃការកើនឡើងឧស្ម័នកាបូនិក។
យោងតាមរបាយការណ៍មួយរបស់រដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌា កាលពីឆ្នាំ២០២១ ទឹកស្អុយរាប់ពាន់លានលីត្រ ដែលទីក្រុងធំៗបង្ហូរចោលជារៀងរាល់ថ្ងៃនោះ គឺ៧០% មិនត្រូវបានកែច្នៃបន្សុទ្ធទេ។ ចំនួនមនុស្សដ៏សន្ធឹក ធ្វើឲ្យកើនទំហំកាកសំណល់សំរាម ព្រមទាំងទឹកស្អុយកើនឡើងជាលំដាប់។ កាលពីខែកញ្ញាកន្លងទៅ ទីក្រុងបង់ហ្កាឡរ ដែលជាទីក្រុងដ៏ធំមួយដែរនោះ បានជួបនូវគ្រោះទឹកជំនន់ដ៏ធ្ងន់មិនធ្លាប់មាន។ យោងតាមអ្នកជំនាញ ទឹកជំនន់ជន់លិចទីក្រុងនេះ គឺដោយសារតែការសាងសង់ពង្រីកទីក្រុង ដោយគ្មានរៀបចំផែនការនគរូបនីយកម្ម ឲ្យបានច្បាស់លាស់។
ដូចគ្នាដែរ ទីក្រុងផ្សេងៗទៀតនៅឥណ្ឌា ក៏ជួបបញ្ហាទឹកជន់លិចប្រហាក់ប្រហែលគ្នាដែរ។ ជាក់ស្តែង ទីក្រុងម៉ាដ្រាស ដែលជានិច្ចជាកាល ធ្លាប់តែជួបបញ្ហាគ្រោះរាំងស្ងួង។ ការពង្រីកទីក្រុង ចាក់បេតុងគ្រប់ទីកន្លែង ដោយគ្មានប្រព័ន្ធលូបង្ហូរទឹកគ្រប់គ្រាន់ បូកផ្សំជាមួយការចាក់ដីបំពេញបឹង ឬតំបន់ទំនាបដើម្បីសាងសង់អគារជាដើម ។ល។ ទាំងនេះ គឺសុទ្ធតែកត្តាបង្កើនបង្កើតបញ្ហា ធ្វើឲ្យទីក្រុងកាន់តែប្រឈមនឹងការជន់លិច។
ការអភិវឌ្ឍន៍ដែលគ្មានគូសវាសផែនការឲ្យបានត្រឹមត្រូវ
លោក Sayeed Unisa សាស្ត្រាចារ្យនៅវិទ្យាស្ថានវិទ្យាសាស្ត្រប្រជាជន នៅទីក្រុងបុមបៃ បានលើកឡើងថា នៅពេលណា ដែលការរីកចម្រើនអភិវឌ្ឍន៍ មិនត្រូវបានគូសវាសដោយផែនការច្បាស់លាស់ នោះទីក្រុងនឹងត្រូវតែជួបបញ្ហាទឹកជន់លិច។ គិតមកទល់ពេលនេះ ប្រជាជនឥណ្ឌាជាច្រើនរយលាននាក់ នៅតែមិនទាន់មានបណ្តាញទឹកស្អាតប្រើប្រាស់ទេ។ សូម្បីតែនៅទីក្រុងញូដេលី ដែលជារដ្ឋធានីធំ ប្រជាជនមួយចំនួនធំ នៅតែបន្តជីកអណ្តូងដើម្បីបានទឹកប្រើប្រាស់។ អណ្តូងដែលមានជម្រៅកាន់តែជ្រៅ ដោយសារស្រទាប់ទឹកក្រោមដី កាន់តែរីងហួត។
ជាងនេះទៀត យោងតាមអ្នកជំនាញវិទ្យាសាស្ត្រ វិបត្តិអាកាសធាតុ នឹងធ្វើឲ្យឥណ្ឌាប្រឈមនឹងគ្រោះរាំងស្ងួង សីតុណ្ហភាពក្តៅហួតហែងកាន់តែខ្លាំង ខ្យល់ព្យុះកាន់តែញឹកញាប់ រដូវវស្សាមូសុងលែងទៀងទាត់។ ទីក្រុងបុមបៃ ទីក្រុងកាល់គូតាជាដើម សុទ្ធសឹងតែជាក្រុងដែលប្រឈមខ្លាំងនឹងការឡើងកំពស់ទឹកសមុទ្រ។ រដូវក្តៅ កាន់តែក្តៅហួតហែង និងមានរយៈពេលយូរ គួបផ្សំជាមួយនឹងតំបន់ទីក្រុងចាក់បេតុងស៊ីម៉ង់តិ៍ កាន់តែច្រើន ដែលស្រូបកំដៅស្តុកទុកយូរធ្វើឲ្យសីតុណ្ហភាពកាន់តែក្តៅងំ។ បន្ថែមពីនេះទៀត ចំនួនប្រជាជនច្រើនហួសប្រមាណ រស់នៅកកកុញតាមទីក្រុង វាគឺជាប្រភពនៃការឆ្លងរាលដាលមេរោគ ជម្ងឺដង្កាត់នានាយ៉ាងឆាប់រហ័ស ជាក់ស្តែងដូចជាជម្ងឺកូវីដ១៩ជាដើម។
ទប់ស្កាត់ចំណាកស្រុក ពីជនបទមកទីក្រុងធំ
លោកស្រី Poonam Muttreja អ្នកជំនាញនៅមូលនិធិឥណ្ឌាដើម្បីប្រជាជន បានលើកឡើងថា ឥណ្ឌាត្រូវតែបង្កើនការវិនិយោគ ទៅលើសេដ្ឋកិច្ចតំបន់ជនបទ ដើម្បីធ្វើយ៉ាងណា កាត់បន្ថយការធ្វើចំណាកស្រុករបស់ប្រជាជន ពីជនបទមកផ្តុំតាមតែទីក្រុងធំៗ។ ការអភិវឌ្ឍន៍ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធសង្គម និងសេដ្ឋកិច្ចនៅតាមទីក្រុងទំហំតូចនិងមធ្យម ក៏អាចជាកត្តាល្អមួយដែរ។ សម្រាប់លោកស្រី ប្រជាជនក្រីក្រដែលរស់នៅតាមទីក្រុងធំៗ គឺជាក្រុមមនុស្សដែលងាយរងគ្រោះបំផុត ដោយគ្រោះធម្មជាតិនានា។ លោកស្រី បានសង្កត់បន្ថែមថា ឥណ្ឌាត្រូវតែប្រឹងប្រែង កែប្រែទំនោរផ្នត់គំនិត ឈប់ថ្ងូររអ៊ូ ហើយងាកមកធ្វើសកម្មភាពជាក់ស្តែង ព្រោះថាវាមិនទាន់ហួសពេលទេ ក្នុងការរៀបចំគូសវាសផែនការនគរូបនីយកម្ម សង្គមកិច្ច និងសេដ្ឋកិច្ច ដែលផ្តល់អាទិភាពដល់សុខមាលភាពរបស់ប្រជាជន៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ