ហេតុអ្វីប្រជាជនចាប់ពីឥណ្ឌាដល់អឺរ៉ុបនិយាយភាសាដែលមានឫសគល់តែមួយ?
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:៤៦
អ្នកជំនាញខាងភាសាបានដឹងតាំងពីរាប់សិបឆ្នាំមកហើយថា ភាសារាប់រយដែលគេប្រើនៅតាមបណ្តាប្រទេសរាប់ចាប់តាំងពីឥណ្ឌារហូតដល់អឺរ៉ុប មានឫសគល់ចេញពីភាសាដើមតែមួយ ហើយដែលគេឲ្យឈ្មោះថាជាប្រភេទភាសា “ឥណ្ឌូអឺរ៉ុប”។ អ្វីដែលគេតែងតែចោទជាសំណួរឡើងនោះ គឺនៅត្រង់ថា តើហេតុអ្វីបានជាប្រជាជនដែលរស់នៅក្នុងទឹកដី ដែលលាតសន្ធឹងចាប់តាំងពីអឺរ៉ុបដល់អាស៊ី តែបែរជាមានឫសគល់ភាសាដើមចេញពីប្រភពតែមួយបែបនេះ?
អ្នកខ្លះប្រហែលជាបានកត់សម្គាល់ឃើញថា នៅក្នុងភាសាខ្មែរ មានពាក្យខ្លះ ដែលមានប្រភពដើមចេញពីភាសាសំស្ក្រឹត មានភាពស្រដៀងគ្នាច្រើនទៅនឹងពាក្យនៅក្នុងភាសានៅអឺរ៉ុប ដែលមានប្រភពដើមចេញពីភាសាក្រិក ឬឡាតាំង។ ឧទាហរណ៍ ពាក្យថា "ត្រី” (ឬ “ត្រៃ”) ស្រដៀងគ្នានឹងភាសាក្រិកថា “tria” ឡាតាំងថា “tres” ភាសាអង់គ្លេសថា “three” ដែលមានន័យថា “ចំនួន៣”។ ក្រៅពីនេះនៅមានពាក្យស្រដៀងគ្នាជាច្រើនផ្សេងទៀតដូចជា “សប្ត” (ឬ “សត្ត”) និង “septem” ដែលមានន័យថា “ប្រាំពីរ”, “នព្វ” (ឬ “នវ”) និង “novem” ដែលមានន័យថា “ប្រាំបួន”... ។ល។
ជាការពិតណាស់ថា ភាសាខ្មែរត្រូវបានគេចាត់បញ្ចូលទៅក្នុងអម្បូរភាសា "អូស្ត្រូអាស៊ី" ក៏ប៉ុន្តែ ពាក្យទាំងប៉ុន្មានខាងលើនេះ គឺជាពាក្យមកពីភាសាសំស្ក្រឹត ហើយភាសាសំស្ក្រឹតនេះមានឫសគល់ចេញពីអម្បូរភាសា “ឥណ្ឌូអឺរ៉ុប” ដែលជាប្រភពដើមរួមរបស់ភាសាឡាតាំង និងក្រិក ព្រមទាំងភាសារាប់រយផ្សេងទៀត រាប់ចាប់តាំងពីភាសាហិណ្ឌីនៅឥណ្ឌា ភាសាអួរឌូនៅប៉ាគីស្ថាន ព្រមទាំងភាសាអ៊ីរ៉ង់ រុស្ស៊ី រហូតទៅដល់អ៊ីតាលី អេស្ប៉ាញ អាល្លឺម៉ង់ បារាំង និងអង់គ្លេស នៅអឺរ៉ុប។ និយាយជារួម វាគឺជាភាសាដើមរបស់ប្រជាជនរាប់ពាន់លាននាក់ ដែលបច្ចុប្បន្នកំពុងរស់នៅក្នុងទឹកដីដែលលាត់សន្ធឹងចាប់តាំងពីអ៊ីរ៉ង់ ដល់រុស្ស៊ី និងពីឥណ្ឌា រហូតទៅដល់បារាំង។
ការសិក្សាប្រៀបធៀបទៅលើអាដេអិនរបស់មនុស្សសម័យបុរាណ ទាំងនៅអាស៊ី និងនៅអឺរ៉ុប បានបង្ហាញថា មូលហេតុចម្បង ដែលនាំឲ្យភាសាដើមតែមួយត្រូវរីកសាយភាយទៅកាន់ទឹកដីដ៏ធំល្វឹងល្វើយបែបនេះ គឺចលនាចំណាកស្រុកនៃមនុស្សសម័យបុរាណ តាំងពីប្រមាណជា ៥ពាន់ឆ្នាំមុន ហើយប្រភពដើមនៃចលនាចំណាកស្រុកនេះ គឺចេញពីតំបន់អាស៊ីកណ្តាល។
តាមការពិតទៅ ភស្តុតាងនៃចលនាចំណាកស្រុកពីអាស៊ីកណ្តាលទៅអឺរ៉ុបត្រូវបានគេរកឃើញ តាំងពីឆ្នាំ២០១៥មកម៉្លេះ។ អ្វីដែលនៅជាចំណោទនៅពេលនោះ គឺឥទ្ធិពលនៃចលនាចំណាកស្រុកពីអាស៊ីកណ្តាលទៅកាន់អាស៊ីខាងត្បូង ពោលគឺ ឧបទ្វីបឥណ្ឌា។
ដើម្បីជម្រះចម្ងល់នេះ ក្រុមអ្នកវិទ្យាសាស្ត្រអន្តរជាតិ ដែលជំនាញខាងហ្សេណេទិក ខាងបុរាណវិទ្យា និងខាងនរវិទ្យា បានបន្តសិក្សា ដោយប្រៀបធៀបអាដេអិនរបស់មនុស្សសម័យបុរាណចំនួនជាង ៥០០នាក់ ដែលគេរកឃើញនៅក្នុងតំបន់អាស៊ីខាងត្បូង និងអាស៊ីកណ្តាល ហើយដែលមានអាយុកាលក្នុងចន្លោះពី២ពាន់ឆ្នាំ ទៅ១ម៉ឺន២ពាន់ឆ្នាំមុន។ លទ្ធផលនៃការសិក្សានេះ ដែលត្រូវបានគេចុះផ្សាយ នៅក្នុងទស្សនាវដ្តី Science កាលពីខែកញ្ញាឆ្នាំ២០១៩ បង្ហាញថា តំបន់អាស៊ីខាងត្បូង ពោលគឺ ទឹកដីឥណ្ឌា និងប៉ាគីស្ថានបច្ចុប្បន្ន ក៏ទទួលរងនូវឥទ្ធិពលនៃចលនាចំណាកស្រុកមកពីតំបន់អាស៊ីកណ្តាល ដូចជាតំបន់អឺរ៉ុបដែរ។
ក៏ប៉ុន្តែ អ្នកវិទ្យាសាស្រ្តដែលចូលរួមក្នុងគម្រោងសិក្សានេះបានធ្វើការកត់សម្គាល់នូវចំណុចមួយ ដែលធ្វើឲ្យគេនាំគ្នាភ្ញាក់ផ្អើល។ ជាទូទៅ តាំងពីដើមមក គេតែងតែគិតថា ដើម្បីឲ្យប្រជាជនចំណូលថ្មីមានឥទ្ធិពលផ្លាស់ប្តូរភាសា ប្រពៃណី និងទំនៀមទម្លាប់របស់ប្រជាជនដើមបាន លុះត្រាតែប្រជាជនចំណូលថ្មីនេះមានចំនួនច្រើនលើសលុបទៅលើប្រជាជនដើម។ ក៏ប៉ុន្តែ លទ្ធផលនៃការសិក្សាទៅលើអាដេអិនបង្ហាញថា ប្រជាជនអាស៊ីកណ្តាលដែលធ្វើចលនាចំណាកស្រុកទៅកាន់តំបន់អាស៊ីខាងត្បូងនៅក្នុងសម័យបុរាណនោះ មានចំនួនតិចតួចតែប៉ុណ្ណោះ ក៏ប៉ុន្តែ ពួកគេនៅតែអាចនាំឥទ្ធិពលនៃភាសារបស់ពួកគេទៅផ្លាស់ប្តូរភាសារបស់ប្រជាជនដើមក្នុងតំបន់បាន។
ទោះជាយ៉ាងណា និយាយជារួមទៅ ការសិក្សារាប់ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០១៥ រហូតមកទល់នឹងឆ្នាំ២០១៩នេះ នៅតែអាចឲ្យគេសន្និដ្ឋានបានថា ភាសាឥណ្ឌូអឺរ៉ុបមានប្រភពដើមតែមួយ ចេញពីតំបន់អាស៊ីកណ្តាល មុននឹងរីកសាយភាយទៅតាមចលនាចំណាកស្រុករបស់ប្រជាជនអាស៊ីកណ្តាល ដែលចែកចេញជាពីរទិសដៅ គឺមួយក្រុមចេញទៅទិសខាងលិច ទៅដល់តំបន់អឺរ៉ុប នៅប្រមាណជា ៥ពាន់ឆ្នាំមុន និងមួយក្រុមទៀតចេញទៅទិសខាងត្បូង ទៅដល់អាស៊ីខាងត្បូង នៅក្នុងចន្លោះពី៣ពាន់៥រយឆ្នាំ ទៅ៣ពាន់៩រយឆ្នាំមុន។
ការសិក្សាទាំងនេះក៏បានបង្ហាញផងដែរថា ចលនាចំណាកស្រុករបស់ប្រជាជនអាស៊ីកណ្តាលសម័យបុរាណទៅកាន់តំបន់អឺរ៉ុប និងអាស៊ីខាងត្បូងនេះ មិនមែនត្រឹមតែនាំយកទៅជាមួយនូវឥទ្ធិពលនៃភាសាតែប៉ុណ្ណោះទេ ក៏ប៉ុន្តែ ក៏ប្រហែលជាបាននាំយកទៅជាមួយផងដែរនូវឥទ្ធិពលនៃរបៀបរស់នៅ ជាពិសេស គឺការរស់នៅដោយប្រកបរបរកសិកម្ម ដែលជាបដិវត្តន៍ដ៏សំខាន់បំផុតមួយ នៅក្នុងប្រវត្តិនៃមនុស្សជាតិយើង៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ