បន្ទាប់ពីប្រទេសជាតិធ្លាក់ក្នុងភ្លើងសង្គ្រាមវិនាសកម្មអស់ជាច្រើនទសវត្សរ៍ ពលរដ្ឋខ្មែរជាច្រើនបានឆ្លងកាត់ការឈឺចាប់ អំពើអយុត្តិធម៌ និងអំពើហិង្សាគួរឲ្យតក់ស្លុត។ ស្ថានភាពនេះបានធ្វើឲ្យពួកគេឆ្អែតឆ្អន់និងបាត់បង់ទាំងស្រុងនូវមោទនភាពជាតិ។ បច្ចុប្បន្ន ប្រទេសជាតិមានសន្តិភាពនិងកំពុងឈានចូលក្នុងយុគសម័យនៃការអភិវឌ្ឍ។ ប៉ុន្តែ វប្បធម៌លាបពណ៌និងទម្លាប់មិនទទួលខុសត្រូវរបស់អ្នកនយោបាយនៅតែបន្តធ្វើឲ្យខ្មែររកឯកភាពជាតិមិនទាន់ឃើញ ។ នេះជាដើមចមដែលធ្វើឲ្យពលរដ្ឋខ្មែរជាច្រើនបាត់បង់មោទនភាពជាតិ និងធ្វើឲ្យខ្មែរខ្សោយ។
ស្ថិរភាពនយោបាយដ៏ផុយស្រួយ ជួនតឹងជួនធូរ ជួនស្ងប់ស្ងាត់ ជួនពុះកញ្ជ្រោល ជួនចាប់ដៃរលាក់និងជួនពាក់មុខយក្សដាក់គ្នា... នៅតែជាអធិករណ៍ដែលធ្វើឲ្យស្នាមរបួសចាស់រើឡើងវិញពិបាកព្យាបាល។ វប្បធម៌លាបពណ៌ ជេរប្រមាថគ្នាប្រកបដោយគំនុំសងសឹកនៅតែបន្តធ្វើឲ្យខ្មែរជាច្រើនមើលមុខគ្នាមិនត្រង់និងបាត់បង់មោទនភាពជាតិកាន់តែខ្លាំង។
ជាក់ស្តែង ពលរដ្ឋខ្មែរខ្លះដែលចាកចេញពីប្រទេសទៅរស់នៅស្រុកគេមិនចង់វិលមកស្រុកវិញសូម្បីតែមកលេងពីព្រោះតែពួកគេដក់ជាប់ការឈឺចាប់ខ្លាំងពេក។ ខ្មែរខ្លះពេលធ្វើដំណើរទៅបរទេសមិនហ៊ានទាំងប្រាប់គេថាខ្លួនជាខ្មែរផង។ អ្នកខ្លះអស់សង្ឃឹមចំពោះអនាគតប្រទេសជាតិរីឯខ្មែរខ្លះទៀតបាត់បង់ជំនឿទាំងស្រុងលើខ្មែរគ្នាឯងហើយមើលឃើញបរទេសថាជាទីពឹងទៅវិញ។ កុំថាឡើយតែរឿងនយោបាយ សូម្បីតែផ្នត់គំនិតសង្គមទូទៅក៏ខ្មែរតែងតែផ្តល់តម្លៃដល់អ្វីដែលជាបរទេសច្រើនជាងអ្វីដែលជាខ្មែរដែរ រាប់ចាប់តាំងពីសម្ភារៈប្រើប្រាស់ឡើងទៅ។
គេប្រហែលជាមិនអាចបន្ទោសខ្មែរទាំងនោះបានទេពីព្រោះថា ពួកគេមួយចំនួនបានទទួលរងផលប៉ះពាល់ផ្លូវចិត្តធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងពេកដោយសារតែរបបដឹកនាំប្រទេសជាពិសេសរបបខ្មែរក្រហមតែម្តង។ ប្រទេសមួយដែលប្រជាជនជាច្រើនបាត់បង់មោទនភាពជាតិបែបនេះ ប្រទេសនោះនឹងចុះខ្សោយជាស្វ័យប្រវត្តិ។ មូលហេតុសំខាន់បំផុតដែលនាំឲ្យខ្មែរបាត់បង់មោទនភាពជាតិគឺដោយសារតែកំហុសអ្នកនយោបាយនេះឯង។ នៅពេលដែលស្នាមរបួសផ្លូវចិត្តយ៉ាងជ្រៅរបស់ពលរដ្ឋខ្មែរមិនទាន់អាចព្យបាលបានផង ម្តងម្កាល ជម្លោះនយោបាយស្ទើរតែភ្លាត់ដើរតាមគន្លងចាស់ថែមទៀត។
មរតកនយោបាយដែលច្រើនតែយកប្រទេសជាតិនិងប្រជាជនជាចំណាប់ខ្មាំងនៅតែបន្តមានអត្ថិភាព ពោលគឺនៅពេលដែលអ្នកនយោបាយធ្លាក់ទឹក ប្រទេសទាំងមូលក៏ធ្លាក់ទឹកជាមួយដែរ។ តើគេគួរបន្តលេងល្បែងនយោបាយដែលមានហានីភ័យខ្ពស់ដល់ប្រទេសជាតិបែបនេះទៀតដែរឬទេ? នេះជាសំណួរដែលអ្នកនយោបាយត្រូវផ្តល់ចម្លើយ។
ជាការពិតណាស់ បើទោះបីជាខ្មែរមួយចំនួនបាត់បង់មោទនភាពជាតិបែបនេះក៏ដោយ ក៏នៅមានពលរដ្ឋខ្មែរជាច្រើនទៀតនៅតែខិតខំរក្សាមោទនភាពជាតិរបស់ខ្លួនជានិច្ច។ មោទនភាពក្នុងនាមខ្មែរពូជអ្នកសាងអង្គរ និងខ្មែរជាជាតិសាសន៍ដែលមានអារ្យធម៌ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់មួយនៅអាស៊ី។ ដូច្នេះ ក្នុងកាលៈទេសៈដែលប្រទេសជាតិកំពុងមានសន្តិភាព និងកំពុងកសាងប្រជាធិបតេយ្យ វាគួរតែដល់ពេលហើយដែលខ្មែរត្រូវរកឲ្យឃើញឯកភាពជាតិដែលជាគ្រឹះកសាងមោទនភាពជាតិរបស់ខ្លួន។
បទពិសោធជូចត់ពីអតីតកាលដែលកម្ពុជាបានហែលឆ្លងកាត់យ៉ាងឆ្អែតឆ្អន់គឺជាមេរៀនដ៏ល្អសម្រាប់កសាងអនាគតកាល។ ក្នុងន័យនេះ អ្នកនយោបាយសម័យទំនើបគួរតែផ្លាស់ប្តូរយុទ្ធសាស្ត្រថ្មីពោលគឺត្រូវធ្វើនយោបាយដោយផ្សារភ្ជាប់មិនអាចកាត់ផ្តាច់បានពីទស្សនៈមោទនភាពជាតិ។ មោទនភាពជាតិមានន័យថា បើទោះជាស្ថិតក្នុងបក្សកាន់អំណាចឬបក្សប្រឆាំងក្តី អ្នកនយោបាយគួរតែនាំគ្នាលើកស្ទួយកិត្យានុភាពជាតិដោយសប្បាយនឹងឃើញប្រទេសនិងប្រជាជនរបស់ខ្លួនស្គាល់ការអភិវឌ្ឍ ហើយចេះឈឺចាប់នៅពេលដែលបរទេសនិយាយអាក្រក់ពីប្រទេសរបស់ខ្លួន។
ការបណ្តុះមោទនភាពជាតិត្រូវផ្តើមឡើងជាបឋមក្នុងចំណោមអ្នកនយោបាយពីព្រោះនៅពេលដែលអ្នកនយោបាយមានមោទនភាពជាតិរឹងមាំហើយនោះ ពួកគេនឹងផ្តើមយល់ថា ការលះបង់ដើម្បីប្រយោជន៍ជាតិនិងការទទួលខុសត្រូវចំពោះមុខប្រជាជន គឺជាបេសកកម្មសំខាន់ជាងគេបង្អស់របស់ខ្លួន។ នៅពេលដែលអ្នកនយោបាយអាចបណ្តុះទស្សនៈមោទនភាពជាតិបានហើយ ពួកគេនឹងចេះរបៀបធ្វើនយោបាយដែលអាចបញ្ចៀសគ្រោះមហន្តរាយដល់ប្រជាពលរដ្ឋ។
ពេលនោះ ស្ថិរភាពនយោបាយ និងនិរន្តរភាពនៃការអភិវឌ្ឍប្រទេសនឹងត្រូវបានធានាបើទោះជាអ្នកណាឡើងដឹកនាំប្រទេសក៏ដោយ។ បរាជ័យនៃការប្រកួតប្រជែងនយោបាយ សូមចាត់ទុកវាត្រឹមជាបរាជ័យរបស់គណបក្សនយោបាយបានហើយ តែសូមកុំអូសទាញប្រទេសជាតិនិងប្រជាជនឲ្យបរាជ័យជាមួយ។ ប្រសិនបើធ្វើបែបនេះបាន ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរនឹងមានទំនុកចិត្តឡើងវិញទៅលើអ្នកនយោបាយ ហើយពួកគេក៏ផ្តើមកសាងឡើងវិញបន្តិចម្តងៗនូវមោទនភាពជាតិឲ្យខ្លួនឯងដ៏ដូចជាឲ្យប្រទេសជាតិរបស់ខ្លួន។ នោះហើយជាចំណុចខ្លាំងរបស់ជាតិសាសន៍ខ្មែរដែលត្រូវរកឲ្យឃើញ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ