ប្រវត្តិខ្លីនៃការធ្វើអាណានិគមកិច្ច អ៊ីស្រាអ៊ែលលើប៉ាឡេស្ទីន
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:១៦
អ៊ីស្រាអ៊ែលនិងប៉ាឡេស្ទីន សុខចិត្តចូលចរចា អាចចាត់ទុកជាជ័យជំនះមួយសម្រាប់លោកប្រមុខការទូតអាមេរិក ព្រោះនៅក្នុងផែនការនេះ គ្មានជាប់លក្ខខណ្ឌដែលប៉ាឡេស្ទីនធ្លាប់ទាមទារពីមុនមក ឱ្យអ៊ីស្រាអែលបញ្ឈប់ការធ្វើអាណានិគមកិច្ចទេ។ អាណានិគមកិច្ចដែលធ្លាប់ជាឧបសគ្គដ៏ចម្បងមួយ រាំងស្ទះផែនការរកសន្តិភាពរវាងភាគីទាំងពីរនេះ ក៏ត្រូវបានសហគមន៍អន្តរជាតិរិះគន់ប្រឆាំងដែរ ព្រោះខុសនឹងសន្ធិសញ្ញាអន្តរជាតិក្រុងហ្សឺណែវ។
សម្រាប់ប្រមុខដឹកនាំអ៊ីស្រាអែល ការសាងសង់លំនៅឋាន ឬការធ្វើអាណានិគមកិច្ច លើដែនដីប៉ាឡេស្ទីន ជារឿងធម្មតា ព្រោះជនជាតិ ជ្វីហ្វ ជាអ្នកស្ថាបនាក្រុងJerusalem ឡើងតាំងពីបីពាន់ឆ្នាំមុនមកម្ល៉េះ ដូច្នេះជនជាតិជ្វីហ្វត្រូវតែបន្តសាងសង់ក្រុងនេះទៀត នៅថ្ងៃនេះ
ជនជាតិជ្វីហ្វមានដើមកំណើតតាំងពីយូរយារក្នុងទឹកដីដើមបូព៌ានេះ ក្នុងនាមជាក្រុមកុលសម្ព័ន្ធឈ្លានពាន រុករានទន្ទ្រានដី ប៉ុន្តែសូមកុំភ្លេចថា បើតាមកំណាយរបស់អ្នកបូរាណវិទ្យា ជនជាតិប៉ាឡេស្ទីន ក៏មានស្នាមដានរស់នៅក្នុងទឹកដីនេះ ជាប់រហូត តាំងពីរាប់ពាន់ឆ្នាំមុនដែរ។ ប្រវត្តិទឹកដីភូមិសាស្ត្រ អ៊ីស្រាអែលនិងប៉ាឡេស្ទីន មានលក្ខណៈសាំញ៉ាំ និងស្មុគស្មាញណាស់។ សំណេររបស់អ្នកប្រវត្តិសាស្ត្រអាចជាចំណែកមួយនៃជម្លោះដ៏រ៉ាំរ៉ែនេះផង។ ពេលវេលាកន្លង ប្រវត្តិសាស្ត្រក៏វិវឌ្ឍ ប្រជាជន និងការគ្រប់គ្រង ក៏ប្តូរផ្លាស់។ ដែនដីអ៊ីស្រាអែល-ប៉ាឡេស្ទីនបច្ចុប្បន្ន ប្រមាណ ៧៨% ស្ថិតក្រោមរដ្ឋាបាលអ៊ីស្រាអែល។ ខុសពីនោះគឺជាចំណិតដី ត្រង់ណេះបន្តិច ត្រង់ណោះបន្តិច ជាតំបន់ស្វយ័តគ្រប់គ្រង់ដោយអាជ្ញាធរប៉ាឡេស្ទីន មានជាអាទិ៍តំបន់ហ្កាហ្សា នៅភាគខាងត្បូងអ៊ីស្រាអែល។
ប្រភពនៃការធ្វើអាណានិគមកិច្ច
នៅខែមិថុនាឆ្នាំ១៩៦៧ អ៊ីស្រាអែលបានដឹកនាំធ្វើសង្គ្រាមដ៏ធំមួយរយៈពេល៦ថ្ងៃ។ ជាសង្គ្រាមរវាងអ៊ីស្រាអែល ប្រឆាំងនឹងបណ្តាប្រទេសអារ៉ាប អេហ្ស៊ីប ហ្ស័កដានី និងស៊ីរី។ ជាមួយនឹងការធ្វើសង្គ្រាម៦ថ្ងៃ បានជ័យជំនះ អ៊ីស្រាអែល ក៏បានគ្រប់គ្រងទាំងស្រុង តំបន់ហ្កាហ្សា ស៊ីហ្ស័កដានី និងJérusalemខាងកើត។ គឺចាប់ពីពេលនោះហើយ ដែលអ៊ីស្រាអែល បានចាប់ផ្តើមធ្វើអាណានិគមកិច្ច ជាលើកទីមួយ។
មកដល់ខែវិច្ឆិកា ១៩៦៧ ក្រុមប្រឹក្សាសន្តិសុខអង្គការសហប្រជាជាតិ បានអនុម័តសេចក្តីសម្រេចចិត្ត លេខ ២៤២ ស្នើសុំឱ្យអ៊ីស្រាអែលដកទ័ពទាំងអស់ចេញពីដែនដីដណ្តើមបានពេលធ្វើសង្គ្រាម ប៉ុន្តែផែនការរបស់រដ្ឋាភិបាលអ៊ីស្រាអែលពេលនោះ គឺដកទ័ពចេញ ប៉ុន្តែដាក់ជំនួសវិញដោយការធ្វើអាណានិគមកិច្ច ត្រង់តំបន់មានមនុស្សរស់នៅតិចតួច ដោយសំអាងថាជាភាពចាំបាច់ក្នុងការរក្សាសុវត្ថិភាពតាមតំបន់ព្រំដែនជាមួយនឹងប្រទេសហ្ស័កដានី។ ការធ្វើអាណានិគមកិច្ច ឈ្លានពាន លើតំបន់ដែលមានបណ្តាជនអារ៉ាបរស់នៅច្រើន មានបន្តកើនឡើងជាលំដាប់ ព្រោះតែនៅឆ្នាំ១៩៧៤ ចលនាជាតិនិយមសាសនា បានបង្កើតច្បាប់មួយទាមទារសិទ្ធិតាំងទីរស់នៅគ្រប់ទិសទីទាំងអស់របស់អ៊ីស្រាអែល ដូចអ្វីដែលមានចែងក្នុងទំព័រគម្ពីរ ប៊ីប (Bible) ថាអ៊ីស្រាអែលទឹកដីសក្តិសិទ្ធិរបស់ជនជាតិជ្វីហ្វ។
រដ្ឋាភិបាលស្តាំនិយមអ៊ីស្រាអែលបន្តបន្ទាប់មកទៀត បានបន្តពង្រឹងនយោបាយធ្វើអាណានិគមកិច្ច ដោយថែមទាំងបានចាត់បញ្ជូលតំបន់ហ្កាហ្សា និងតំបន់ស៊ីហ្ស័កដានី ទៅក្នុងសន្ធឹងនៃច្បាប់អ៊ីស្រាអែលទៀតផង នៅឆ្នាំ១៩៧៧។ ហើយនៅឆ្នាំ១៩៨០ សភាអ៊ីស្រាអែល បានអនុម័តយក Jérusalem ជារដ្ឋធានីរបស់រដ្ឋអ៊ីស្រាអែល ទោះបីជាសហគមន៍អន្តរជាតិមួយភាគធំមិនទទួលស្គាល់យ៉ាងណាក៏ដោយ។ អន្តរជាតិមិនអាចទទួលបានដោយពន្យល់ថាមកពីអ៊ីស្រាអែលលុកលុយក្រុងJérusalem ភាគខាងកើត ដែលជារបស់ប៉ាឡេស្ទីន។
គេត្រូវរង់ចាំរហូតដល់ឆ្នាំ១៩៩២ ទើបឃើញរដ្ឋាភិបាលអ៊ីស្រាអែល ដែលលើកនេះជាអ្នកឆ្វេងនិយម ឡើងកាន់អំណាច ប្រកាសផ្អាកការធ្វើអាណានិគមកិច្ច ប៉ុន្តែចំនួនប្រជាជនរស់ក្នុងតំបន់អាណានិគមបានកើនឡើងជានិច្ចពីមួយឆ្នាំទៅមួយឆ្នាំ ទាំងនៅស៊ីហ្ស័កដានី និងនៅ Jérusalem ខាងកើត។
កិច្ចព្រមព្រៀងអន្តរជាតិក្រុងអូស្លូ ឆ្នាំ១៩៩៣ មិនកាត់បន្ថយល្បឿននៃការធ្វើអាណានិគមកិច្ចអ៊ីស្រាអែលដែរ។ ហើយ២០ឆ្នាំក្រោយ ការចរចាសន្តិភាព នៅតែជាប់គាំង ខុសតែការសាងសង់គេហដ្ឋាន និងក្រុមធ្វើអាណានិគម ដែលកើនទៅមុខជានិច្ច។ បណ្តាជនប៉ាឡេស្ទីនកាន់តែច្រើនឡើងៗ ចាប់ព្រួយបារម្ភ និងអស់សង្ឃឹមនឹងឃើញប៉ាឡេស្ទីនក្លាយជារដ្ឋឯករាជ្យកើត ព្រោះតែប្រជាជនអ៊ីស្រាអែលមានតាំងទីពេញទឹកដីអាណានិគមទៅហើយ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ