កម្ពុជាក្នុងបរិបទដែលត្រូវរៀនរស់ដោយខ្លួនឯង
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៥:០៤
បន្ទាប់ពីរស់ដោយពឹងផ្អែកយ៉ាងខ្លាំងទៅលើជំនួយបរទេសអស់រយៈពេលជាងពីរទសវត្សរ៍ ប្រទេសកម្ពុជាបានឈានដល់ដំណាក់កាលដែលត្រូវរៀនរស់ដោយខ្លួនឯង។ ជាក់ស្តែង រដ្ឋាភិបាលទើបតែបានអនុម័តកាលពីថ្ងៃទី២៤តុលានូវយុទ្ធសាស្ត្រស្តីពីការកៀរគរចំណូលរយៈពេលមធ្យមឆ្នាំ ២០១៤-២០១៨។ យុទ្ធសាស្ត្រនេះមានគោលដៅបង្កើនចំណូលចរន្តពី១៥,២០%នៃផលិតផលសរុបក្នុងស្រុកក្នុងឆ្នាំ ២០១៤ឲ្យដល់ ១៧,៣៦% នៅឆ្នាំ ២០១៨ ។ និយាយឲ្យចំ នេះគឺជាយុទ្ធសាស្ត្រដើម្បីកាត់បន្ថយការពឹងពាក់លើជំនួយបរទេសហើយឈានទៅរស់ដោយខ្លួនឯង។ តើកម្ពុជាអាចរស់ដោយខ្លួនឯងបានដែរឬទេ?
រយៈពេលជាងពីរទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ ប្រទេសកម្ពុជាបានទទួលជំនួយបរទេសយ៉ាងច្រើន សន្ធឹកសន្ធាប់ទាំងជំនួយជាថវិកានិងជំនួយបច្ចេកទេស។ ជំនួយបរទេសបានចូលរួមចំណែកយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការស្តារសង្គមកម្ពុជាឡើងវិញចេញពីភាពខ្ទេចខ្ទាំដែលបន្សល់ទុកពីរបបខ្មែរក្រហម។ ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងនោះ ជំនួយបរទេសក៏បានបង្កើត«វប្បធម៌»ផ្តេកផ្តួលទៅលើជំនួយកាន់តែច្រើនឡើង។
ជាទូទៅ កម្ពុជានៅមិនទាន់បានទាញប្រយោជន៍ពីជំនួយបរទេសដើម្បីកសាងសមត្ថភាពធនធានមនុស្សសម្រាប់ស្ថាប័នឲ្យបានគ្រប់គ្រាន់នៅឡើយទេ។ នៅកម្ពុជាគេច្រើនតែសប្បាយចិត្តនឹងទទួលយកជំនួយថវិកា តែបែរជាមើលស្រាលជំនួយបច្ចេកទេស។
ម្យ៉ាងទៀត ទោះជាបានទទួលបានជំនួយជាច្រើនឆ្នាំ ប៉ុន្តែ នៅពេលម្ចាស់ជំនួយដកខ្លួន គម្រោងទាំងនោះភាគច្រើនក៏ឈប់ដំណើរការ ហើយអ្វីៗក៏បានវិលមករកសភាពដើមវិញតែដដែល។ នេះជាឧទាហរណ៍នៃការមិនបានរៀនសូត្រគ្រប់គ្រាន់ពីម្ចាស់ជំនួយ។
ក្រសួងឬស្ថាប័នជាច្រើន មិនបានព្យាយាមប្រើប្រាស់គ្រប់លទ្ធភាពរបស់ខ្លួនសិនមុននឹងពឹងលើជំនួយនោះទេ។ ជាក់ស្តែង គ្រាន់តែស្ប៉តអប់រំខ្លីមួយក៏ចាំបាច់ត្រូវមានការឧបត្ថម្ភពីសំណាក់ម្ចាស់ជំនួយជាច្រើនដែរទើបអាចផលិតបាន។ វប្បធម៌ពឹងលើជំនួយបរទេសក៏បានធ្វើឲ្យរដ្ឋាភិបាលភ្លេចគិតពីការត្រៀមរស់ដោយខ្លួនឯង។ ប្រព័ន្ធប្រមូលពន្ធមានភាពធូរលុងនិងមិនស្មើភាព។ ចំណូលដែលបានពីពន្ធដារទៀតសោតបានធ្លុះធ្លាយយ៉ាងច្រើនចូលក្នុងហោប៉ៅបុគ្គល។
អ៊ីចឹងហើយបានជានៅកម្ពុជា រដ្ឋក្រតែមន្ត្រីខ្មែរបែរជាហៀរគ្រប។ អំពើពុករលួយ ទស្សនៈកឹបកេងប្រយោជន៍ជាតិដើម្បីបំប៉នប្រយោជន៍បុគ្គលបានចាក់ឫសយ៉ាងជ្រៅទៅក្នុងផ្នត់គំនិតសង្គមខ្មែរ។ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលគេហាក់ដូចជាភ្លេចនោះគឺ គ្មានប្រទេសណាមួយអាចទទួលបានជំនួយបរទេសជារៀងរហូតនោះឡើយ។ ដល់ដំណាក់កាលមួយ ជំនួយបរទេសនឹងត្រូវកាត់បន្ថយជាស្វ័យប្រវត្តិ។ នេះជាហេតុផលដែលរដ្ឋាភិបាលផ្តើមគិតគូរពីការបង្កើនចំណូលរបស់ខ្លួនជាចាំបាច់។
ជាការពិតណាស់ កម្ពុជាជាប្រទេសតូចមួយដែលសម្បូរដោយធនធានធម្មជាតិដ៏មានតម្លៃមហាសាល។ ប៉ុន្តែ សម្បត្តិមហាសាលទាំងនោះបែរជាបម្រើប្រយោជន៍បុគ្គលច្រើនជាងប្រយោជន៍ជាតិទៅវិញ។ ម្យ៉ាងទៀត ប្រទេសនេះជួបនឹងរឿងអភ័ព្វមិនចេះចប់ដោយសារតែជម្លោះនយោបាយ។ ទើបតែជិតពីរទសវត្សរ៍ចុងក្រោយប៉ុណ្ណោះដែលប្រទេសមានសន្តិភាពពេញលេញ។ ប៉ុន្តែ សន្តិភាពដែលងើបចេញពីភាពខ្ទេចខ្ទាំហាក់ធ្វើឲ្យរដ្ឋាភិបាលផ្តេកផ្តួលខ្លាំងទៅលើជំនួយបរទេស និងភ្លេចគិតណីការរៀនសូត្រពីម្ចាស់ជំនួយ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ នៅមិនទាន់ហួសពេលទេ។ អំណឹះតទៅ ដើម្បីរៀនរស់ដោយខ្លួនឯង កម្ពុជាចាំបាច់ត្រូវលុបបំបាត់«វប្បធម៌»ផ្តេកផ្តួលតែលើជំនួយបរទេសហើយបែរមកប្រកាន់ទស្សនៈ«ខ្លួនទីពឹងខ្លួន»ឲ្យបានច្រើនតាមដែលអាចធ្វើបាន។ កិច្ចការដែលសំខាន់ជាងគេបំផុតរបស់រដ្ឋាភិបាលគឺការបិទខ្ទប់មិនឲ្យចំណូលថវិកាជាតិធ្លុះធ្លាយចូលក្នុងហោប៉ៅបុគ្គលតទៅទៀត។ ទន្ទឹមនឹងនោះ រដ្ឋត្រូវពង្រីកប្រភពចំណូលផ្សេងទៀតតាមរយៈការពង្រឹងវប្បធម៌បង់ពន្ធក្នុងចំណោមពលរដ្ឋខ្មែរ។
ជាការពិត ពលរដ្ឋក្នុងប្រទេសណាក៏មានកាតព្វកិច្ចបង់ពន្ធជូនរដ្ឋដែរ ប៉ុន្តែ នៅកម្ពុជា ការបង់ពន្ធនៅមិនទាន់ក្លាយជាទម្លាប់ទូទៅនៅឡើយទេ។ បញ្ហានៅត្រង់ថា ពលរដ្ឋខ្មែរជាច្រើននៅតែមិនចង់បង់ពន្ធដោយហេតុថាពួកគេមិនទុកចិត្តថាប្រាក់ពន្ធរបស់ខ្លួននឹងពិតជាចូលក្នុងថវិកាជាតិនោះឡើយ។ ម្យ៉ាងទៀត ការបង់ពន្ធរបស់ពួកគេមិនទទួលបានមកវិញនូវការធានារ៉ាប់រងសង្គមអ្វីពីរដ្ឋនោះទេ។ ក្នុងបរិបទនេះ ការពង្រឹងជំនឿចិត្តរបស់ពលរដ្ឋតាមរយៈការបង្ហាញពីតម្លាភាពនៃចំណូលនិងចំណាយថវិកាជាតិគឺជាការចាំបាច់។
សរុបមកវិញ កម្ពុជាអាចរស់ដោយខ្លួនឯងបានដោយមិនលំបាកប្រសិនបើប្រទេសនេះបានរៀនសូត្រគ្រប់គ្រាប់ពីម្ចាស់ជំនួយ និងប្រសិនបើកញ្ចប់ចំណូលថវិកាជាតិមិនបានធ្លុះធ្លាយចូលក្នុងហោប៉ៅបុគ្គលទេនោះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រទេសនេះនឹងនៅតែបន្តរស់ដោយពឹងលើខ្យល់អុកស៊ីសែនបរទេសសម្រាប់ដកដង្ហើមក្នុងរយៈពេលយូរតទៅទៀតប្រសិនបើរដ្ឋាភិបាលមិនអាចសម្រេចគោលដៅកំណែទម្រង់ស៊ីជម្រៅរបស់ខ្លួនបានទេនោះ ជាពិសេសគឺការលុបបំបាត់អំពើពុករលួយ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ