ជំនួបកំពូលក្រុមប្រទេស G20 ៖ គ្មានកិច្ចព្រមព្រៀងលើបញ្ហារូបិយវត្ថុ
ជំនួបកំពូលក្រុមប្រទេស G20 ដែលបើកធ្វើ នៅកូរ៉េខាងត្បូង កាលពីថ្ងៃព្រហស្បតិ៍ ទី១១ វិច្ឆិកា ២០១០ ម្សិលមិញនេះ បានបិទបញ្ចប់ទៅហើយ នៅថ្ងៃសុក្រនេះ ដោយមិនមានកិច្ចព្រមព្រៀងណាមួយ ជុំវិញ “សង្រ្គាមរូបិយវត្ថុ” ឡើយ។ ប្រមុខដឹកនាំក្រុម G20 បានត្រឹមតែព្រមព្រៀងថានឹងបន្តជជែកគ្នាលើបញ្ហារូបិយវត្ថុនេះ ប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលនេះ ចំណាប់អារម្មណ៍ត្រូវបង្វែរទៅរកប្រទេសបារាំងវិញ ដែលស្នងតំណែងជាប្រធានក្រុម G20 បន្តពីកូរ៉េខាងត្បូង។ លោកនីកូឡា សាកូហ្ស៊ី (Nicolas Sarkozy) គឺជាអ្នកដែលទទូចខ្លាំងជាងគេឲ្យបង្កើតប្រព័ន្ធរូបិយវត្ថុ អន្តរជាតិ។
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖ កែប្រែថ្ងៃទី៖
បទវិភាគរបស់ សេង ឌីណា
ក្រោយពីប្រជុំជជែកគ្នាយ៉ាងស្វិតស្វាញអស់រយៈពេល២ថ្ងៃមក ប្រមុខដឹកនាំក្រុមប្រទេស G20 សម្រេចបានត្រឹមតែកិច្ចព្រមព្រៀងជាគោលការណ៍ប៉ុណ្ណោះ ដោយមិនមានដំណោះស្រាយអ្វីជាក់លាក់នោះទេ។ និយាយជារួម គឺគ្រាន់តែជាកិច្ចព្រមព្រៀងកម្រិតអប្បបរមា ដើម្បីកុំឲ្យគេថា ជំនួបកំពូលនេះត្រូវទទួលបរាជ័យតែប៉ុណ្ណោះ។
បញ្ហារូបិយវត្ថុ ដែលមានភាពចម្រូងចម្រាស់ធំជាងគេ ជាពិសេស រវាងសហរដ្ឋអាមេរិក និងចិននោះ ក៏មិនមានដំណោះស្រាយជាក់លាក់ណាមួយនោះដែរ។ ប្រមុខដឹកនាំក្រុម G20 បានត្រឹមតែឯកភាពគ្នាថា បញ្ហារូបិយវត្ថុ គឺជាបញ្ហាសំខាន់ ដែលគេត្រូវតែរកវិធីដោះស្រាយ ក៏ប៉ុន្តែ ដោះស្រាយតាមវិធីណា នៅពេលណា នៅតែជារឿងចម្រូងចម្រាស់គ្នាដដែល។
“សង្រ្គាមរូបិយវត្ថុ”
អាមេរិកចោទចិនថាលូកដៃជ្រៀតជ្រែកចូលក្នុងទីផ្សារ ដើម្បីទប់លុយយ័នមិនឲ្យឡើងថ្លៃ ធ្វើឲ្យទំនិញចិនមានតម្លៃថោក នៅលើទីផ្សារអន្តរជាតិ ដែលជាការប្រកួតប្រជែងមិនយុត្តិធម៌។ ចំណែកចិន បានឆ្លើយតបទៅវិញថា រដ្ឋាភិបាលអាមេរិកក៏បានធ្វើអន្តរាគមន៍បញ្ចុះលុយដុល្លារដែរ តាមរយៈការបញ្ចេញសាច់ប្រាក់រាប់សិបម៉ឺនលានដុល្លារទៅក្នុងទីផ្សារ។
អគ្គនាយកមូលនិធិរូបិយវត្ថុអន្តរជាតិ (FMI) ធ្លាប់បានព្រមានថា ប្រសិនបើគេមិនរកដំណោះស្រាយណាមួយទេនោះ “សង្រ្គាមរូបិយវត្ថុ” អាចនឹងផ្ទុះឡើងដោយចៀសមិនរួច។ ប្រទេសនីមួយៗនឹងយកនយោបាយរូបិយវត្ថុ (បញ្ចុះ ឬដំឡើងរូបិយប័ណ្ណជាតិ) មកធ្វើជាអាវុធ ដើម្បីប្រកួតប្រជែងគ្នា។ ជាលទ្ធផល ការដោះដូរពាណិជ្ជកម្មនឹងត្រូវជួបបញ្ហា ហើយកំណើនសេដ្ឋកិច្ចជាទូទៅ លើពិភពលោក ក៏នឹងត្រូវថយចុះដែរ។
ប្រព័ន្ធរូបិយវត្ថុអន្តរជាតិថ្មី
កាលពីឆ្នាំ ២០០៨ លោក នីកូឡា សាកូហ្ស៊ី (Nicolas Sarkozy) ប្រធានាធិបតីបារាំង ធ្លាប់បានទាមទារឲ្យបង្កើតប្រព័ន្ធរូបិយវត្ថុអន្តរជាតិមួយ ដោយយកគំរូតាមប្រព័ន្ធ Bretton Woods ដែលគេធ្លាប់ប្រើ កាលពីចន្លោះសង្រ្គាមលោកលើកទី២ រហូតដល់ដើមទសវត្សរ៍៧០។
គួរបញ្ជាក់ថា នៅក្នុងប្រព័ន្ធរូបិយវត្ថុ Bretton Woods (កិច្ចព្រមព្រៀងចុះនៅ Bretton Woods សហរដ្ឋអាមេរិក ឆ្នាំ១៩៤៤) គេបានកំណត់យកមាសមកធ្វើជាតម្លៃគោល ដើម្បីកំណត់តម្លៃលុយដុល្លារអាមេរិក (មាស ១តម្លឹង = ៣៥ដុល្លារ)។ ចំណែករូបិយប័ណ្ណផ្សេងៗទៀត ត្រូវកំណត់តាមតម្លៃលុយដុល្លារ។ ជាលទ្ធផល អត្រាប្តូរប្រាក់រវាងរូបិយប័ណ្ណជាតិនីមួយៗមានតម្លៃថេរ។ រដ្ឋាភិបាលនីមួយៗមិនអាចធ្វើការបញ្ចុះ ឬក៏ដំឡើងរូបិយប័ណ្ណរបស់ខ្លួនតាមអំពើចិត្តនោះទេ។ ការបញ្ចុះ ឬដំឡើងរូបិយប័ណ្ណជាតិ អាចធ្វើទៅបានតែក្នុងករណីចាំបាច់ពិសេសប៉ុណ្ណោះ ហើយត្រូវតែឆ្លងកាត់ការប្រជុំអនុម័តក្នុងក្របខ័ណ្ឌមូលនិធិ រូបិយវត្ថុអន្តរជាតិ (FMI) ជាមុនសិន។
ត្រឡប់ទៅប្រើមាសជាតម្លៃគោលដូចអតីតកាលវិញ?
កាលពីថ្ងៃចន្ទ ទី៩ វិច្ឆិកា ២០១០នេះ លោករ៉ូបឺត ហ្សាលិក (Robert Zoellick) នាយកធនាគារពិភពលោកបានសរសេរអត្ថបទមួយចុះផ្សាយក្នុងកាសែត The Financial Times ដោយបានលើកឡើងថា គេគួរតែត្រឡប់ទៅប្រើមាស ធ្វើជាតម្លៃគោល ដើម្បីកំណត់តម្លៃរូបិយប័ណ្ណជាតិវិញ។
ក៏ប៉ុន្តែ អ្នកខ្លះទៀតបានជំទាស់នឹងគំនិតនេះ ដោយលើកឡើងថា ស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចនាសម័យកាលទំនើបនេះ ខុសគ្នានឹងស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចកាលពីមុន។ ការដោះដូរពាណិជ្ជកម្ម (ទាំងក្នុង និងក្រៅប្រទេស) នៅពេលនេះ មានទំហំធំធេង ដែលត្រូវការសាច់ប្រាក់ច្រើន។ ដូច្នេះ បើសិនជាគេយកមាសមកធ្វើជាគោល គេប្រាកដជាត្រូវផលិតមាសយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់មកតម្កល់ទុក ដើម្បីបោះពុម្ពលុយឲ្យបានច្រើន យកមកប្រើក្នុងការដោះដូរពាណិជ្ជកម្ម។ ទៅថ្ងៃអនាគត នៅពេលដែលទំហំនៃការដោះដូរពាណិជ្ជកម្មកាន់តែកើនឡើង តម្រូវការមាសប្រាកដជាត្រូវកើនឡើងកាន់តែខ្លាំង ដែលអាចនឹងបង្កបញ្ហាស្មុគស្មាញថ្មីទៀត។
បង្កើតរូបិយប័ណ្ណអន្តរជាតិពិសេសធ្វើជាគោល?
មតិខ្លះ ចង់ឲ្យបង្កើតរូបិយប័ណ្ណអន្តរជាតិពិសេសមួយ ដើម្បីជំនួសមាស។ រូបិយប័ណ្ណពិសេសនេះ គឺត្រូវចេញដោយស្ថាប័នអន្តរជាតិណាមួយ ដោយកំណត់តម្លៃយោងតាមតម្លៃរូបិយប័ណ្ណសំខាន់ៗ ដូចជា ដុល្លារ (អាមេរិក), អឺរ៉ូ (សហភាពអឺរ៉ុប), ផោន (អង់គ្លេស), យ័ន (ចិន) និងយេន(ជប៉ុន) ។ល។ បន្ទាប់មក រាល់រូបិយប័ណ្ណជាតិទាំងអស់ត្រូវយករូបិយប័ណ្ណអន្តរជាតិពិសេសនេះមក ធ្វើជាតម្លៃគោល។
ការធ្វើបែបនេះ គឺគេអាចចៀសវាងមិនចាំបាច់ផលិតមាសច្រើនសន្ធឹកសន្ធាប់មកតម្កល់ទុក។ ម្យ៉ាងទៀត រូបិយប័ណ្ណពិសេសនេះ ចេញដោយស្ថាប័នអន្តរជាតិ ដោយមិនអាចប្រទេសណាមួយធ្វើការបញ្ចុះ ឬដំឡើងស្រេចតែនឹងចិត្តបាននោះទេ។ នេះវាខុសពីសម័យកាលបច្ចុប្បន្ន ដែលគេយកលុយដុល្លារ ដែលជារូបិយប័ណ្ណរបស់អាមេរិក មកធ្វើជាគោល។
ក៏ប៉ុន្តែ បញ្ហាដែលចោទ នៅត្រង់ថា រូបិយប័ណ្ណពិសេសនេះ មិនមានតម្លៃនៅលើទីផ្សារ ដែលអាចឲ្យគេទុកចិត្តបាន ពីព្រោះថា រូបិយប័ណ្ណនេះ គ្រាន់តែជាក្រដាសធម្មតា មិនមែនជាមាស។ ម្យ៉ាងទៀត រូបិយប័ណ្ណពិសេសនេះក៏គ្មានតម្លៃ ដែលគេអាចយកទៅប្រើ ដើម្បីធ្វើការទូទាត់ណាមួយបាននោះដែរ។
បង្កើតស្ថាប័នអន្តរជាតិ ដើម្បីគ្រប់គ្រងនយោបាយរូបិយវត្ថុជាតិ?
មតិខ្លះទៀត លើកឡើងថា គេអាចបញ្ចៀស “សង្រ្គាមរូបិយវត្ថុ” បាន ដោយបង្កើតស្ថាប័នអន្តរជាតិមួយ ដើម្បីគ្រប់គ្រងនយោបាយរូបិយវត្ថុជាតិ។ គេអាចប្រគល់អំណាចនេះឲ្យទៅមូលនិធិរូបិយវត្ថុអន្តរជាតិ (FMI) ដែលមានស្រាប់ហើយក៏បាន។ តាមរយៈយន្តការនេះ ប្រទេសនីមួយៗ មុននឹងអាចធ្វើការបញ្ចុះ ឬដំឡើងរូបិយប័ណ្ណជាតិបាន គឺចាំបាច់ត្រូវតែមានការប្រជុំពិភាក្សាគ្នា និងមានការឯកភាព នៅក្នុងក្របខ័ណ្ឌ FMI ជាមុនសិន។
ក៏ប៉ុន្តែ ការធ្វើបែបនេះ គឺមានន័យថា ធនាគារជាតិរបស់ប្រទេសនីមួយៗ ត្រូវចែករំលែកអំណាចមួយផ្នែកឲ្យទៅ FMI ដែលមានន័យស្មើនឹងការលះបង់អធិបតេយ្យរបស់ខ្លួនមួយផ្នែក។ ការតម្រូវឲ្យគ្រប់ប្រទេសលះបង់អធិបតេយ្យភាពរបស់ខ្លួនបែបនេះ បើទោះជាគ្រាន់តែមួយផ្នែកក៏ដោយ ក៏ជាបញ្ហាដែលពិបាកនឹងធ្វើខ្លាំងណាស់ដែរ។
ដូច្នេះ ការបង្កើតប្រព័ន្ធរូបិយវត្ថុអន្តរជាតិថ្មីមួយ គឺជារឿងដ៏ស្មុគស្មាញបំផុត។ វាត្រូវការពេលវេលាច្រើន ដើម្បីចរចា។ វាទាមទារឆន្ទៈនយោបាយ និងការលះបង់ខ្ពស់ ពីសំណាក់ប្រទេសនីមួយៗ។ នៅក្នុងជំនួបកំពូល G20 នៅបារាំង នៅឆ្នាំក្រោយនេះ ក៏គេមិនរំពឹងថា នឹងអាចឈានទៅដល់ការបង្កើតប្រព័ន្ធរូបិយវត្ថុអន្តរជាតិនេះបានដែរ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ