ទំព័រនយោបាយ«ឈាម និងទឹកភ្នែក» គួរត្រូវបានបញ្ចប់!
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៥:០៧
ក្រោយអំពើហិង្សាកាលពីដើមខែមករា ដែលបណ្តាលឲ្យមនុស្ស ៤ស្លាប់ ៣៩នាក់របួស និង២៣នាក់ត្រូវបានចាប់ខ្លួនមកនោះ ស្ថានភាពហាក់ស្ងប់ស្ងាត់មួយរយៈ ប៉ុន្តែ វិបត្តិនយោបាយនៅតែមិនទាន់បានដោះស្រាយនៅឡើយទេ។ ចាប់តាំងពីក្រោយការបោះឆ្នោតថ្ងៃទី ២៨កក្កដា ឆ្នាំ ២០១៣ មក យ៉ាងហោចណាស់មានមនុស្ស ៦នាក់បានស្លាប់ និងរាប់សិបនាក់របួស និងជាប់ក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំងដោយសារការប្រឈមមុខដាក់គ្នាដ៏តានតឹងក្នុងជម្លោះនយោបាយ។ ដូច្នេះ ដល់ពេលហើយ ដែលកម្ពុជាត្រូវបើកទំព័រនយោបាយថ្មី ដោយចំណាយត្រឹមកម្លាំងកាយ និងបញ្ញាស្មារតី ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាជាតិជំនួសឲ្យ«ឈាម និងទឹកភ្នែក»។
ដោយមិនចាំបាច់និយាយដល់អតីតកាលដ៏ខ្មៅងងឹត គិតត្រឹមក្រោយការបោះឆ្នោតឆ្នាំ ១៩៩៣ មានព្រឹត្តិការណ៍ជាច្រើនណាស់ដែលបញ្ជាក់ថា កម្ពុជានៅតែស្ថិតក្នុងទំព័រនយោបាយ«ឈាមនិងទឹកភ្នែក»នៅឡើយ។ ជាក់ស្តែង ព្រឹត្តិការណ៍៥-៦កក្កដា ឆ្នាំ ១៩៩៧, ជម្លោះនយោបាយក្រោយការបោះឆ្នោតឆ្នាំ ១៩៩៨ និងជម្លោះជាបន្តបន្ទាប់មកទៀតរហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន តើមានពលរដ្ឋខ្មែរប៉ុន្មាននាក់ដែលបានស្លាប់ របួស និងត្រូវគេចាប់ខ្លួននោះ? សំណួរនេះគឺជាជំនួយស្មារតីដ៏សំខាន់សម្រាប់ស្វែងយល់អំពីរបៀបធ្វើនយោបាយនៅកម្ពុជា។
ម្ភៃឆ្នាំក្នុងរបត់ប្រជាធិបតេយ្យបានកន្លងផុតទៅ ប្រទេសជាតិបានស្គាល់ការប្រែប្រួលគួរឲ្យកត់សម្គាល់។ ប៉ុន្តែ របៀបធ្វើនយោបាយដោយចំណាយជីវិត ចំណាយឈាមនិងទឹកភ្នែកនៅតែមិនទាន់ចប់នៅឡើយ។ អ្នកខ្លះស្លាប់ខ្លួន អ្នកខ្លះរងរបួស អ្នកខ្លះត្រូវគេចាប់ខ្លួនដាក់ពន្ធនាគារ ឬអ្នកខ្លះទៀតធ្លាក់ខ្លួនក្រដោយសារតែនយោបាយ...។ រីឯអ្នកនយោបាយវិញ ទីបំផុត ក៏ចាប់ដៃគ្នារលាក់ ញញឹមដាក់គ្នា និងធ្វើការជាមួយគ្នាដដែល។
តាមពិត វាជារឿងធម្មតាទេដែលអ្នកនយោបាយឈ្លោះគ្នា រួចហើយចាប់ដៃគ្នា និងអង្គុយធ្វើការជាមួយគ្នាធ្វើព្រងើយនោះពីព្រោះនេះជាចរិតរបស់អ្នកនយោបាយ។ ហេតុនេះហើយបានជាគេប្រដូចអ្នកនយោបាយទៅនឹង«សិល្បករ» ឬគេហៅថា«សិល្បករនយោបាយ» ដោយសារតែពួកគេចេះសម្តែង និងពូកែសម្តែងដែលអាចធ្វើឲ្យមហាជនយំឬសើចទៅតាមចិត្តចង់។ ដូច្នេះ គេមិនគួរស្តីបន្ទោសអ្នកនយោបាយអំពីភាពបត់បែនទៅតាមសភាពការណ៍នោះទេ។
ប៉ុន្តែ អ្វីដែលគួរឲ្យស្តីបន្ទោសនោះគឺអ្នកនយោបាយហាក់ដូចជាមិនព្រមរៀនសូត្រនិងដកបទពិសោធន៍ពីអតីតកាលរបស់ខ្លួនសោះ។ នៅក្នុងបណ្តាប្រទេសជឿនលឿន គេធ្វើនយោបាយ ដោយមិនធ្វើឲ្យពលរដ្ឋរបស់គេបាត់បង់ជីវិតឬត្រូវបង្ហូរឈាមនិងទឹកភ្នែកឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញអ្នកនយោបាយខ្លួនឯងត្រូវហ៊ានលះបង់ដើម្បីប្រយោជន៍ជាតិនិងប្រជាជន។ ពួកគេប្រើប្រាស់គំនិតនិងគោលនយោបាយដើម្បីស្វែងរកការគាំទ្រ។ ប្រសិនបើមានកំហុសឆ្គងអ្វីមួយ គេសុខចិត្តលះបង់តំណែងនយោបាយភ្លាម។
ប៉ុន្តែ នៅកម្ពុជា តំណែងនយោបាយច្រើនតែត្រូវគេចាត់ទុកជាអាជីពអស់មួយជីវិត។ អ្នកនយោបាយនៅតែប្រើគ្រប់មធ្យោបាយដើម្បីការពារផលប្រយោជន៍របស់ខ្លួន ទោះជាត្រូវធ្វើឲ្យប្រជាពលរដ្ឋរងគ្រោះក៏ដោយ។ ជាក់ស្តែង អ្នកស្លាប់ អ្នករបួស និងអ្នកដែលកំពុងជាប់ក្នុងមន្ទីរឃុំឃាំងដូចបានលើកឡើងខាងដើមគឺជាឧទាហរណ៍ស្រាប់។ នេះនៅមិនទាន់រាប់ការខាតបង់ខាងសេដ្ឋកិច្ចផ្សេងៗទៀតដែលកើតចេញពីជម្លោះនយោបាយផងនៅឡើយទេ។
ជាការពិតណាស់ មានភ្លើងទើបមានផ្សែង នេះជាក្រឹត្យក្រមធម្មជាតិ។ យ៉ាងណាមិញ ទាល់តែមានបញ្ហាទើបមានបាបាតុកម្ម។ ដូច្នេះ គេមិនអាចស្តីបន្ទោសអ្នកធ្វើបាតុកម្មបានទេពីព្រោះម្យ៉ាងនេះជាសិទ្ធិសេរីភាពក្នុងសង្គមប្រជាធិបតេយ្យ និងម្យ៉ាងទៀត ការការពារផលប្រយោជន៍សមស្របរបស់ខ្លួនមិនមែនជាកំហុសទេ។ អ្នកដែលគួរឲ្យស្តីបន្ទោសនោះគឺអ្នកនយោបាយឯណោះទៅវិញទេ។ ប្រសិនបើអ្នកនយោបាយព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហាជាមួយគ្នាឲ្យបានជាមុន បាតុកម្មក៏មិនកើតមានដែរ។ បើគ្មានបាតុកម្ម ក៏គ្មានអ្នកស្លាប់ អ្នករបួស និងអ្នករងគ្រោះផ្សេងទៀតឡើយ។
ម្យ៉ាងទៀត ទោះជាមានបាតុកម្មក៏ដោយ ក៏អំពើហិង្សាទំនងជាមិនងាយកើតឡើងដែរប្រសិនបើបាតុកម្មនោះមិនត្រូវបានដុតបន្ថែមដោយកម្តៅនយោបាយទេនោះពីព្រោះទាំងអ្នកធ្វើបាតុកម្ម ទាំងសមត្ថកិច្ចសុទ្ធតែជាខ្មែរដូចគ្នា និងមានសិទ្ធិនិងតួនាទីរៀងៗខ្លួនដែលត្រូវអនុវត្តន៍។ និយាយឲ្យចំ បើគ្មានល្បិចកលនយោបាយបង្កប់នៅក្នុងនោះទេ អំពើហិង្សាបង្ហូរឈាមកាលពីដើមខែមករាក៏មិនអាចកើតមានដែរ ហើយបើគ្មានប្រយោជន៍នយោបាយទេ អ្នកប្រព្រឹត្តល្មើសក៏មិនអាចចៀសផុតពីសំណាញ់ច្បាប់បានដែរ។ នេះសបញ្ជាក់ឲ្យឃើញថា នៅកម្ពុជា បញ្ហានយោបាយនៅតែជារឿងគួរឲ្យព្រឺខ្លាចនៅឡើយ។
សរុបមកវិញ ទំព័រនយោបាយ«ឈាមនិងទឹកភ្នែក»គួរតែត្រូវបញ្ចប់ហើយនៅក្នុងយុគសម័យទំនើបនេះពីព្រោះពលរដ្ឋខ្មែរដែលឆ្អែតឆ្អន់នឹងវិនាសកម្មនយោបាយជាច្រើនទសវត្សរ៍មកនេះគួរដល់ពេលដែលស្គាល់ភាពសុខដុមរមនាចៀសផុតពីការបង្ហូរឈាមនិងទឹកភ្នែកតទៅទៀតហើយ។ អំណឹះតទៅ អ្នកនយោបាយគួរនាំគ្នាបើកទំព័រថ្មី គឺទំព័រនយោបាយដែលប្រើគំនិតនិងបញ្ញាជាអាវុធ តែមិនត្រូវបណ្តោយឲ្យ«ឈាមនិងទឹកភ្នែក»របស់ពលរដ្ឋបន្តស្រក់ដោយសារបុព្វហេតុនយោបាយតទៅទៀតឡើយ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ