កខ្វក់ ប្រើច្របូកច្របល់គ្នា ក្លិនអាក្រក់ បង្គន់ខ្វះអនាម័យ គឺជាចំណោទដ៏ធំមួយក្នុងសង្គម។ កង្វះអនាម័យដែលអាចផ្តល់ផលវិបាកច្រើនដល់សុខភាពអ្នកប្រើប្រាស់បង្គន់កខ្វក់នោះ។ បើជាបង្គន់ (កន្ថោ) អង្គុយ កន្លែងអង្គុយមិនស្អាត មានសល់ដក់ស្នាម ជាតិអំបិល ជាតិអាស៊ីតនៃទឹកនោម នេះជាប្រភពនៃការកកើតបាក់តេរី។ តើការបត់ជើងមិនត្រឹមត្រូវអាចបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់សុខភាពយ៉ាងណា ? បង្គន់មិនស្អាតអាចចម្លងមេរោគអ្វីខ្លះ ?តើការលាងដៃក្រោយពេលចេញពីបង្គន់សំខាន់កំរិតណា ?!សូមអញ្ជើ់ញស្តាប់ការពន្យល់បំភ្លឺរបស់លោកសាស្ត្រាចារ្យវេជ្ជបណ្ឌិត Professeur Gérard Amarenco, សាស្ត្រាចារ្យវេជ្ជសាស្ត្រ នៅ សកលវិទ្យាល័យ Pierre et Marie Curie ក្រុងប៉ារីស។
គេប៉ាន់ប្រមាណថា នៅលើពិភពលោកយើងនេះ មានប្រជាជនជាងពីរពាន់លាននាក់រស់នៅដោយគ្មានបង្គន់អនាម័យប្រើប្រាស់ ជាពិសេសនៅតាមប្រទេសក្រីក្រកំពុងអភិវឌ្ឍ។ ហើយស្ត្រីម្នាក់ក្នុងចំណោមស្ត្រីបីនាក់ គ្មានលទ្ធភាពទៅបន្ទោរបង់ក្នុងបង្គន់ស្អាតត្រឹមត្រូវ។ ស្ថានភាពបែបនេះ អាចបង្កគ្រោះថ្នាក់ដល់សុខភាព ជាពិសេសទៅលើសរីរាង្គ។
តើអ្វីទៅជាដំបូន្មាននៅក្នុងវិស័យនេះ ? តើរបៀបបត់ជើងមួយណាដែលសមស្របបំផុតទៅនឹងក្បួនអនាម័យ ? អ្វីទៅជាមូលហេតុ និងជាដំណោះស្រាយនៃការទល់លាមក។ ទាំងនេះ ជាអ្វីដែលលោកអ្នកនាងបានជ្រាបតាមរយៈបទអន្តរាគមន៍របស់លោកសាស្ត្រាចារ្យ អាម៉ារេនកូ ដែលទើបចេញសៀវភៅមួយ មានចំណងជើង “រោគានៃបង្គន់”។
RFI :ជំរាបសួរ លោកសាស្ត្រាចារ្យ ! លោក បានផ្តើមក្នុងសៀវភៅរបស់លោក ដោយបង្ហាញ អំពីក្តីព្រួយបារម្ភចំពោះការប្រើប្រាស់បង្គន់របស់កុមារី នៅពេលទៅសាលារៀន។ ហេតុអ្វី?
Professeur Gérard Amarenco ៖ ជំរាបសួរ ! បង្គន់នៅសាលាជាបញ្ហាចោទដ៏ចំបងចំពោះសុខភាពកុមារី ព្រោះថា ជាទូទៅបង្គន់សាលាមិនស្អាត គ្មានអនាម័យគ្រប់គ្រាន់។ ដូច្នេះការបត់ជើងតូច ឬជើងធំរបស់កុមារីទាំងនោះ ត្រូវប្រព្រឹត្តទៅក្នុងលក្ខខណ្ឌមិនសមស្រប ហើយប្រឈមនឹងគ្រោះឆ្លងមេរោគមួយចំនួនទៀត។ ទៅបត់ជើង ដោយមិនហ៊ានអង្គុយឱ្យស្រួលបួល មិនអង្គុយឱ្យត្រូវទំនង អាចនឹងបង្កឱ្យមានវិបត្តិទឹកនោមនៅថ្ងៃអនាគត។ វិបត្តិទឹកនោម គឺ ការបញ្ចេញទឹកនោម មិនត្រឹមត្រូវ មិនអស់ពីប្លោក។ បើដូចក្នុងករណីដែលយើងនិយាយអំពីកុមារីវិញ ឥរិយាបថមិនទំនងក្នុងការបត់ជើងតូចនេះ អាចនឹងធ្វើឱ្យដំណើរការបញ្ចេញចោលទឹកនោមមានសភាពរអាក់រអួល។ បត់ជើងតូច ឬធំ ត្រឹមត្រូវ គឺបញ្ចេញទឹកនោមអស់រលីងពីប្លោក ដោយមិនប្រឹង ដោយមិនបង្ខំ ត្រូវបង្ហួរតាមសម្រួលរហូតដល់អស់។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើកុមារីម្នាក់ ដោយមូលហេតុអនាម័យ ខ្លាចឆ្លងមីក្រុប ឬដោយខ្លាចក្មេងប្រុសលួចមើល ហើយបង្ខំចិត្តបត់ជើងតូចក្នុងជំហរមិនសមស្រប ឬត្រូវបង្ខំនោមលឿនៗ បត់ជើងមិនអស់ គឺស្ថានភាពនេះហើយដែលអាចបង្កផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមានទៅថ្ងៃក្រោយ។ ការបញ្ចេញទឹកនោមមិនតាមសម្រួល មិនអស់ពីប្លោក អាចនឹងមានការបង្ករោគឡើង ហើយបើទម្លាប់ៗយូរៗទៅ នឹងអាចកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងដូចជាអាចមានបញ្ហាប្លោកនោម ឬ រហូតដល់ប្រព័ន្ធតំរងនោមទៀត។
RFI : ដោយហេតុថាពេលខ្លះកុមារីត្រូវឪពុកម្តាយណែនាំឱ្យចេះប្រឹងទប់ មិនទៅបង្គន់គគ្រិច ឬពេលខ្លះដើម្បីបង្ការ គួរតែទៅបត់ជើងតូចជាមុនឱ្យហើយ តើនេះជាគំនិតល្អដែរឬយ៉ាងណា?
Professeur Gérard Amarenco ៖ ទេ ! មិនល្អទេ ! យើងត្រូវធ្វើតែកាលណា យើងចង់តែប៉ុណ្ណោះ។ បើឈឺនោម ត្រូវទៅនោម បើឈឺជុះត្រូវទៅជុះ ក្នុងលក្ខខណ្ឌនិងកន្លែងសមស្រប។ ទៅបត់ជើងតូចឬធំដើម្បីការពារកុំឱ្យឈឺកណ្តាលផ្លូវ ជាការការពារតាមផ្លូវសង្គម ប៉ុន្តែមិនមែនជាការពារក្នុងផ្នែកសរីរវិទ្យា និងវេជ្ជសាស្ត្រឡើយ។ បើខំទប់មិនទៅបត់ជើងតូច នោះបន្តិចម្តងៗ ប្លោកនោមនឹងរីក-យា ធ្វើឱ្យមានការពិបាកបញ្ចេញទឹកនោមឱ្យអស់ពីប្លោក។ ទឹកនោម ជាទឹកសំណល់ ដែលត្រូវបញ្ចេញចោល ប៉ុន្តែបើសល់នៅក្នុងប្លោកនោមក្រោយពេលបត់ជើង ត្រូវបានចាត់ទុកថាជាសំរាម និងអាចបង្កជារោគ រលាកប្លោក បន្តិចម្តងៗ ម្តងហើយម្តងទៀត។ ផលវិបាកទីពីរ គឺថាបើកុមារីប្រឹងទប់ពេក នោះនឹងមានការលំបាកក្នុងបញ្ចេញទឹកនោម ព្រោះថានៅពេលមានអារម្មណ៍ឈឺនោម សន្ទះប្លោកនោម ចាប់បើក តែគំនិតប្រឹងទប់ បែរជាទៅខ្ទាស់មិនឱ្យចេញទៅវិញ។ កាយវិការប្រឹងបិទ ប្រឹងទប់នេះ អាចនឹងធ្វើឱ្យទឹកនោមច្រាល់ចេញពីថង់ ពីប្លោក ទៅតំរងនោម ដែលធ្វើខូចគុណភាពតំរងនោម។
ចំពោះការបត់ជើងធំវិញក៏ដូចគ្នា ! យើងទៅបន្ទោរបង់លាមក គឺដូចពាក្យលេបខាយខ្មែរ គឺដើម្បីដោះទុក្ខសត្វ។ ដូច្នេះត្រូវបណ្តោយលាមកចេញមកតាមសម្រួល ៖ នៅពេលឈឺជុះ ថង់លាមកចាប់ផ្តើមកន្ទ្រាក់ ទ្វារលាមកក៏បើក បញ្ចេញដុំលាមកក្រៅតាមទ្វារធំ។ ប្រសិនបើកុមារី ឬកុមារា ឬមនុស្សធំក៏ដោយ ចាស់ក៏ដោយ ដោយមូលហេតុណាមួយ ខំទៅប្រឹងជុះតាំងពីមិនទាន់ឈឺ គឺដូចជានៅស្ងៀមៗទៅរុញ បង្ខំធ្វើកន្ទ្រាក់ថង់លាមក ដែលមានទ្វារបិទជិត។ ការប្រឹងជំនះទម្លុះសន្ទះបិទជិតដូច្នេះ រំខានពេញផ្ទៃពោះ បើជាកុមារី ឬជាស្ត្រីមានផ្ទៃពោះផងអាចនឹងធ្វើឱ្យសរីរាង្គយា ធ្លាក់ចុះក្រោម -ធ្វើឱ្យមានអាការៈទល់លាមក និងផលវិបាកជាច្រើនទៀត។ ការប្រឹងបែបនេះយូរទៅៗអាចបំផ្លាញដល់សរសែប្រសាទ សរសែវិញ្ញាណ ដល់អាយុចាប់ពី៤០ឆ្នាំ ៥០ឆ្នាំ ឬ៦០ឆ្នាំឡើងទៅ គាត់នឹងលែងមានបញ្ហាទល់លាមក តែលេចចេញជារាគផោម រាគនោម រាគអាចម៍រាវ បន្ទាប់មករាគដុំលាមកចេញមកដោយមិនដឹងខ្លួន។ នេះជាផលរំខានមួយក្នុងជីវិតរស់នៅប្រចាំថ្ងៃរបស់មនុស្ស។
RFI : បើបង្គន់គ្មានអនាម័យ តើអ្នកទៅប្រើប្រាស់បង្គន់នោះអាចជួបគ្រោះកើតជំងឺអ្វីខ្លះ ?
Professeur Gérard Amarenco ៖ គ្រោះទីមួយមួយ គឺអាចក្អួត ព្រោះបង្គន់មានក្លិនមិនល្អ។ បន្ទាប់មកទៀត បង្គន់មិនស្អាតជាភ្នាក់ងារបង្កបង្កើត និងចម្លងមីក្រុប និងចម្លងជំងឺ ទៅដល់តំបន់ពោះវៀនទាល់ ទ្វារ និងរន្ធគូថ ឬ ផ្លូវយោនីផងសម្រាប់មនុស្សស្រី ហើយក៏អាចចម្លងជំងឺឆ្លងមួយចំនួនទៀតផង។ ជំងឺឆ្លងទាំងនោះមានជាអាទិ៍ ជំងឺរលាកពោះវៀន រាគ ក្អួត ចុកពោះ ក្តៅខ្លួន ។ល។ ប៉ុន្តែដោយហេតុថាយើងមិនទាន់អាចធ្វើដំណើរដើរទៅណាមកណា ដោយកាន់ជាប់ផលិតផលសម្រាប់មីក្រុបតាមខ្លួនដើម្បីសំអាតបង្គន់មុនជុះ កាយវិការដែលចាំបាច់បំផុត គឺលាង ដៃ មុននិងក្រោយការបន្ទោរបង់ ព្រោះយ៉ាងហោចណាស់ជួយកាត់បន្ថយការចម្លងមេរោគតាមដៃ។
RFI : ការអង្គុយចំកោងខ្លួន ដើម្បីកុំឱ្យប៉ះពាល់គែបបង្គន់ តើជាការល្អដែរឬទេ ?
- Professeur Gérard Amarenco ៖ ជាគំនិតមិនល្អទេ ! ជាថ្មីម្តងទៀត ឥវិយាបថនេះ មិនឆ្លើយតបទៅនឹងសរីរៈវិទ្យាតាមបែបវេជ្ជសាស្ត្រទេ។ ឥរិយាបថដែលល្អបំផុតគឺការអង្គុយឱ្យស្រួល ជើងកន្ទែកបន្តិច ! បើជាកុមារី ឬ ស្រ្តីវិញ ត្រូវទម្លាក់ខោក្នុងឱ្យផុតក្រោមជង្គង់ (កុំខ្លាចគេលួចមើលតាមក្រោមទ្វារអី)។ បើអាចគួរតែលើកជើងឱ្យផុតពីដី ប្រមាណជាង២០ ឬ ៣០ Cm ដោយដាក់កូនកៅអីទ្រជើង ! នេះបើយើងចង់គោរពឱ្យកាន់តែត្រឹមត្រូវទៅនឹងសរីរាង្គមនុស្ស ក្នុងការបញ្ជូនលាមកចេញ។ ការអង្គុយចំទើត លើបង្គន់កន្ថោ ដោយខ្លាចឆ្លងមេរោគ មិនល្អទាំងឥរិយាបថ និងថែមទាំងមានគ្រោះថ្នាក់ទៀត ព្រោះវាអាចក្រឡាច់ធ្លាក់បានយ៉ាងងាយ។ បើជាការអង្គុយចោងហោង នៅលើបង្គន់បុរាណ អាចចាត់ទុកថាដំណោះស្រាយល្អជាងគេបំផុតហើយ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ